Vermoeidheid, frustratie en verdriet bij Bertens: ‘Had nog zo graag één keer willen vlammen’

Voor de laatste keer in haar eentje het loopje richting handdoek. Nooit meer foeterende woorden, in een dwingende poging tot oppeppen. En de baan met z’n wisselende ondergrond, die zoveel moois bracht, jarenlang haar leven domineerde, bepaalde, en net zo goed frustreerde; nooit meer alleen. Kiki Bertens (29) is klaar met het enkelspel. Met het verlies van de Tsjechische Marketa Vondrousova (4-6, 6-3, 4-6) sloot ze zaterdag in Tokio in de laatste weken van haar carrière alvast haar succesvolle single-loopbaan af. Het eerste deel van haar pensioen is ingezet.

Ze staat in een oranje jurkje, Nederland op haar rug. Afgetraind, moegestreden, alles doet zeer. Pijn aan haar lijf, dat veel te verduren kreeg. Wie denkt dat ze haar beslissing na deze Olympische Spelen te stoppen zou moeten heroverwegen, nu ze zaterdag haar beste partij in maanden speelde, zou eens moeten voelen wat zij voelt. Blik omlaag, langs haar lange benen terug omhoog, terwijl ze lichtjes haar schouders optrekt omdat ze simpelweg niet weet waar te beginnen: “Wat voel ik? Nou, overál pijn. Ik heb het uiterste van mezelf gevraagd, echt de grens bereikt, alles gegeven. Het is nu gewoon echt mooi.”

En er is pijn dieper van binnen. Want er is één reden waarom ze het schopte tot de beste Nederlandse tennisster ooit, tot de nummer vier van de wereld. Eén reden waarom ze zo vaak worstelde, vaak ook voor het oog van de natie, het is de reden waarom ze tenniste en de komende dagen in de dubbel en de mix zal blijven tennissen, mits ze in het toernooi blijft: “Alleen maar voor die winst.” Ook wanneer het einde is ingezet.

Beter, harder, sneller

Daarom staat ze nu zonder gevoel van trots, al komt dat misschien dadelijk wel, denkt ze, ze is nog maar net klaar. Eerst overheerst de emotie, van ‘heel veel door elkaar’. Moeheid, frustratie en verdriet. “Ik had mezelf hier gewoon heel graag beloond voor al het harde werk dat ik gedaan heb de laatste jaren, en eigenlijk gedurende heel mijn carrière. Het is dan gewoon best moeilijk om te accepteren dat je sinds je operatie (in oktober had ze een operatie om achillespeesklachten te verhelpen, red.) maar één wedstrijd hebt gewonnen. Dit was wel het beste tennis, alleen het resultaat is hetzelfde en dat is gewoon balen.”

Ze speelde vandaag in de hitte van 32 graden met durf. Ze was fel. Hoe vaak ze wel niet haar linkervuist balde, om triomf te vieren, focus te houden en zelfvertrouwen te bewaren. Ze moest wel, zal ze later zeggen. “Ik denk dat er anders weinig overblijft. Ik moest er elk punt staan en dat heb ik gedaan. Dat is het enige ook wat ik van mezelf kon vragen vandaag, want qua niveau had ik geen idee wat er ging gebeuren.”

Niet veel mensen wisten dat ze eerder op de dag hartstikke nerveus was, dat ze het absoluut niet zag zitten. Dat ze vreesde compleet van de baan te worden geslagen door de in vorm verkerende Tsjechische, die ook nog eens goed uit de voeten kan op hardcourt. Ja, vanmorgen zou ze hebben getekend voor het uiteindelijke wedstrijdverloop. Maar dat was toen, en nu baalt ze van haar verlies. “Dat is natuurlijk uiteindelijk wat voor mij telt. Het zijn de overwinningen. Tuurlijk heb ik vandaag beter gespeeld en kan ik trots zijn op mijn vechtlust, maar ik had hier zo graag nog een keer willen vlammen en gewoon wedstrijden willen winnen.”

Bertens is zacht naar de buitenwereld, maar hard voor zichzelf. Jarenlang moest ze: beter, harder, sneller, meer. Niet voor niets koos ze de Zomerspelen als sluitstuk van haar carrière. De plek waar ze met goede vriendin Demi Schuurs kan dubbelen, een belofte die ze eerder deed. Het dubbelen biedt Bertens tegenwoordig de ontspanning en plezier die het enkelspel niet geeft. Wimbledon, waar ze er in de eerste ronde uitvloog, was een lijdensweg.

Knop om

Trainingen in Tokio gingen zoveel mogelijk op dubbel gericht, veel leuker, en daarmee beter voor het moraal. “En de Spelen is voor een sporter het hoogst haalbare, om dat samen met dit team mee te maken is heel erg gaaf. We hebben ook een heel leuke week gehad, met plezier, hard werken en er wordt gelachen en af en toe een beetje een traantje weggepinkt, vanavond misschien ook wel.”

Het besef dat het zaterdag haar laatste kon zijn was er de hele week. Die gedachten probeerde ze dan zo snel mogelijk weg te drukken, ze moest de baan nog op, ‘strijden’. “En dat heb ik gedaan, tot aan het laatste punt. En tuurlijk, als het dan echt het einde is komt dat even binnen.” Maar veel tijd gunt ze zichzelf daar niet voor. De knop moet om, morgen wacht haar eerste dubbel met Schuurs.

“Qua tennis was het veel beter dan hiervoor, dus dat wil ik gewoon meenemen naar de dubbel,” zegt ze. Bovendien is ze een opluchting rijker. “Nooit meer alleen de baan op. Heerlijk.”