IJshockeyers Calvin en Donny Pohlman gaan met Amsterdam Tigers voor het kampioenschap: ‘We hebben maar één doel’

“Ik kan me niet voorstellen hoe mijn leven eruit zou zien zonder ijshockey. Waarschijnlijk zou ik gewoon rondjes gaan lopen en in mezelf praten,” zegt Donny Pohlman lachend. Niet gek als je al sinds je vierde meerdere keren per week op de schaatsen staat met een ijshockeystick in je handen. “Onze vader was ijshockeyer; hij speelt nog steeds. We woonden in de Watergraafsmeer en kwamen elk weekend op de club, dus de liefde voor de sport is er met de paplepel ingegoten,” vertelt zijn grote broer Calvin.

Beiden debuteerden op hun zestiende in het eerste van de Tigers. Calvin speelde een jaartje in zowel Eindhoven als Heerenveen, Donny bleef altijd in Amsterdam. Naast hun sportcarrière hebben beide broers ook een fulltimebaan. Calvin is accountmanager bij een arbeidsbemiddelingsbureau, Donny werkt bij het fourniturenbedrijf van hun vader in Weesp.

Spelen voor de Tigers doen ze vooral als liefhebbers, het is geen profsport. “In Nederland speel je geen ijshockey voor de centjes, het moet je passie zijn. We staan in een gemiddelde week, met trainingen en een wedstrijd, zo’n vijf uur op het ijs en dan moet je soms nog flinke afstanden afleggen naar wedstrijden,” aldus Calvin.

Wederopstanding

Het huidige succes van de Tigers komt na een periode van verval op verschillende fronten. In 2010, na meerdere jaren met teruglopende inkomsten door minder animo van supporters, ging de club failliet. Volgens Calvin had dit ook te maken met flinke imagoschade door de samenwerking met coffeeshopketen Bulldog, die in 2003 leidde tot de clubnaam Amsterdam Bulldogs.

De club kreeg een jaar na het faillissement een tweede kans en kwam tussen 2015 en 2019 zelfs uit in de BeNe League, de competitie met de beste ijshockeyteams uit Nederland en België. Door een combinatie van matige resultaten en de tol die de lange afstanden eisten op zowel spelers als supporters, besloot de club in 2019 een stap terug te doen naar de eredivisie.

“Het was niet te doen om op zondag een wedstrijd te spelen in Zuid-België, om drie uur ’s nachts in je bed te liggen en de volgende dag naar je werk te gaan. We willen als spelers plezier hebben en toeschouwers een leuke avond bezorgen. Nu draaien we in de hoogste landelijke competitie mee in de top en dat heeft een positief effect op de hele club. Er komen wel duizend fans naar de thuiswedstrijden,” vertelt Calvin.

Ambitie en onzekerheid

De weg omhoog is dus ingezet, maar hoe hoog leggen de broers de lat? Beiden geven aan dat ze in principe doorgaan zolang ze het fysiek aankunnen, maar het moet ook competitief gezien interessant blijven. “Er moet volgend jaar wel weer een team staan dat kan meedoen om de prijzen. Ik heb weinig zin om als middenmoter mee te draaien," zegt Calvin.

Dat lijkt een vrij pessimistische instelling voor de aanvoerder van een ploeg die momenteel volop in de race is voor een landstitel. Maar, zegt Calvin: “Het is in deze sport heel moeilijk om vijf jaar vooruit te kijken. Je bent heel afhankelijk van welke middelen je elk seizoen weer hebt en hoeveel jonge spelers kiezen voor een buitenlands avontuur, wat makkelijk kan zonder contract. Vorig jaar zijn drie van onze spelers vertrokken naar Amerika en Zweden en onze coach heeft ook de ambitie om een stap te maken naar een grotere competitie.”

“In Nederland profiteren we dan weer van jonge, getalenteerde ijshockeyers die hier komen studeren of werken en op hoog niveau willen spelen,” zegt Donny. “Vooral in studentensteden als Amsterdam en Groningen zie je dat. Bij ons zijn er de afgelopen jaren bijvoorbeeld jongens uit Zweden, Tsjechië, de VS en Nieuw-Zeeland bijgekomen. Daardoor is de competitie in zijn geheel sterker en populairder geworden.”

Ontknoping

Zelf hebben de broers geen ambities om naar het buitenland te vertrekken. Calvin is net met zijn vriendin in Loenen aan de Vecht gaan wonen en wordt binnenkort vader. Donny had het tussen zijn zestiende en eenentwintigste zeker gedaan, vooral voor de belevenis en de ervaring, maar: “Ik heb hier mijn werk, mijn vriendin en misschien wil ik binnenkort aan een nieuwe studie beginnen, dus dan is het eigenlijk niet te doen.”

Met nog vier wedstrijden tot de play-offs is de blik voorlopig gericht op het succesvol afsluiten van dit seizoen. En dat betekent voor de gebroeders Pohlman niets minder dan kampioen worden. “Daar is geen twijfel over mogelijk. Twee jaar geleden is het kampioenschap ons ontnomen door corona, dat begon tijdens de play-offs, en vorig seizoen verloren we de finaleserie van Tilburg,” aldus Donny.

Calvin: “Nu hebben we echt één doel en daar geloven we in. We hebben twintig wedstrijden gespeeld en maar één keer verloren. We werken er met hart en ziel voor en daar groeien we van als team.”