Favoriet voor het WK? Van der Poel vindt het best

De wereld om hem heen is compleet veranderd, maar het is begin september en dus komt Mathieu van der Poel naar De Ark, een drijvende evenementenzaal in een van de buitenhavens van Antwerpen. Daar laat hij elk jaar zijn licht schijnen over de winter die komen gaat. Ouders van de veldrijders zijn ook van de partij en voor sponsors en de media is het een uit­gelezen mogelijkheid om in een ­gemoedelijke sfeer een praatje te ­maken met de renners. “Zo druk als nu is het nog niet geweest,” zegt Van der Poel (24) als hij de batterij camera’s en journalisten ziet.

Even logisch als bizar

Even daarvoor heeft hij geduldig op de eerste rij gezeten. De opleidingsploegen voor jongens en meisjes worden voorgesteld en als de hoofdsponsor de zaal toespreekt, applaudisseert hij netjes. Zoals hij ook luistert naar Sanne Cant, zijn Belgische collega-wereldkampioen cross. Daarna poseert hij met zijn teamgenoten, maar niemand hoeft hem uit te leggen dat vandaag alles om hem draait. Dat is hij gewend.

En natuurlijk snapt hij dat niemand het wil hebben over de winter, waarin hij door de modder zal ploeteren in Koksijde, Namen of Loenhout. “Mijn hoofd staat ook nog niet naar de cross. Ik verschoot toen iemand me zei dat dit weekeinde de eerste cross is. Daar had ik helemaal niet bij stilgestaan.”

Het gaat vandaag alleen over het WK op de weg, dat over ruim drie weken in het Engelse Yorkshire wordt verreden. Dat Van der Poel daar start als favoriet is even logisch als bizar, want hij reed nog nooit een volledig wegseizoen.

In dienst rijden

Hij kwam dit jaar tot slechts negentien wedstrijddagen op de weg, maar daarbij reed hij wel zeven keer juichend over de streep. Al direct na zijn verrassende zege in de Amstel Gold Race was duidelijk dat Van der Poel ook een van de kanshebbers zou zijn op het WK. “Het voorjaar is al lang ­gepasseerd, maar ik kan me er wel in vinden dat ik tot de favorieten behoor. Maar er zijn er veel op dat ­parcours.”

Over het parcours is hij eerlijk. Dat het hem ligt, heeft hij van horen zeggen, want hij heeft geen idee wat hem te wachten staat. “Het is wel lang, 290 kilometer. Een kapotte brug is het enige wat ik voorbij zag komen op ­sociale media, verder weet ik niks.”

Het verandert ook niet zoveel voor hem. Als de mogelijkheid zich voordoet, zal hij aanvallen. Het WK op de weg, de Amstel Gold Race of de Ronde van Vlaanderen; het is voor hem allemaal hetzelfde. “Voor een wegwedstrijd heb ik eigenlijk nooit stress. In de cross moet alles vanaf het begin juist zijn. In de Amstel of de Ronde is het anders, dan heb je zo lang om erin te komen. Ik moet vooral zelf 100 ­procent goed zijn.”

Ook zijn WK-ploeggenoten in het oranje shirt – renners als Bauke ­Mollema, Niki Terpstra en Dylan van Baarle – kent hij niet of nauwelijks. Hij heeft amper tegen hen gereden. “Al heb ik vorig jaar op het EK met ­Dylan op de kamer gelegen. Ik hou van de charme van een landen-WK, maar het is echt iets van vroeger. Cru gezegd: je hebt er weinig aan om opeens met landgenoten te rijden.”

Dat hij een van de kopmannen is, ziet hij als vanzelfsprekend. “Uiteraard. Het is echter niet zo dat iedereen maar klakkeloos in dienst moet ­rijden. Iedereen mag voor zijn kans gaan, als dat zo uitkomt. Ik verwacht ook niet dat er vanaf de start zeven man de hele dag voor mij zitten.”

Ziet hij zichzelf wel voor iemand ­anders werken? Van der Poel: “Hoe bedoel je, een dienende rol? Dat ­scenario kan ik me niet direct voorstellen. Ik ga niet naar het WK om in dienst te rijden.”