Demi Schuurs vindt het belangrijk om rolmodel te zijn: ‘Ik ben geen Serena, maar ik kan mensen wel helpen’

Een evenement waar iedereen zichzelf kan zijn, daaraan verbindt Demi Schuurs graag haar naam. Al heeft de ambassadrice van de EuroGames dubbele gevoelens. ‘Door er aandacht op te richten, lijkt het alsof het anders is.’

Als kind kreeg Demi Schuurs (28) thuis de keuze. Korte haren en meisjeskleren, of lange haren en jongenskleren. Ze ging de strijd aan met haar ouders en won: een kort kapsel én jongenskleding. Daar voelde ze zich het fijnst bij, simpel. De ideale wereld van de tennisster klinkt even eenvoudig: laat iedereen lekker zichzelf zijn, zonder gedoe. De praktijk is echter weerbarstig.

Schuurs gaf een hartje aan het bericht van haar Russische collega Daria Kasatkina, die vorige week bij een bekende vlogger vertelde een vriendin te hebben. “Ik begreep dat zij ook veel vervelende reacties heeft gekregen. In het vrouwentennis is het zo goed als normaal, een vrouw die op vrouwen valt. Maar het maakt natuurlijk wel verschil waar je vandaan komt.”

Kasatkina, die zich behalve over de intolerantie in Rusland ook kritisch uitliet over de oorlog die het land van haar geboorte in Oekraïne voert, barstte in tranen uit toen ze de vraag kreeg wanneer ze haar ouders weer denkt te zien. Ze heeft geen idee.

Rolmodel

Schuurs heeft met haar coming-out geworsteld, al was dat achteraf niet nodig geweest. Wie ze ook vertelde dat ze op meisjes viel, iedereen reageerde positief en wenste haar alle geluk van de wereld. Maar de tennisster weet dat het vaak minder soepel gaat. Juist daarom vindt ze het belangrijk een rolmodel te zijn. “Al is het maar één persoon die er iets aan heeft, is het al waardevol.”

Schuurs weet inmiddels dat het er aanzienlijk meer zijn dan een,. Twee jaar geleden gaf de Limburgse dubbelspecialiste een interview aan de Women’s Tennis Association (WTA), de mondiale organisatie van professionele tennissters, waarin ze vertelde over haar zoektocht op de Tour, als tennisster zonder rokje. Ze zei onder meer: “Ik voel me goed in jongenskleding, daarom draag ik die. Volgens mij is het goed als atleten niet verlegen zijn om te laten zien wie ze zijn. Mijn advies aan iedereen zou zijn: doe wat je wil en waar je blij van wordt, schroom niet het anderen te vertellen.”

Schuurs kreeg na het interview een grote aantal berichten via Instagram. Haast uitsluitend dankbetuigingen. Dat ze zo open was, in woord en daad, inspireerde velen. “Ik heb zelfs reacties gelezen van mensen die uit de kast durfden te komen na dat verhaal. Maar ook berichten dat mensen die ergens over twijfelden zich eraan hadden opgetrokken, of ervan hadden geleerd. Ik was er wel verrast over.”

Daarom zei Schuurs ja toen ze werd benaderd door de EuroGames, een meerdaags sportevenement waaraan iedereen mag meedoen, maar dat zich speciaal richt op de lhtbq-gemeenschap. Zonder er bij te kunnen zijn de komende dagen – ze is in Amerika voor toernooien – is Schuurs ambassadrice van het tennistoernooi dat nu in Nijmegen wordt gehouden.

“Ik ben geen voorbeeld of boegbeeld zoals Serena Williams dat is,” zegt Schuurs. “Maar ik verberg mijn geaardheid niet, mensen weten het van mij. Door daarover te vertellen, kan ik ook mensen helpen. Ik kan het alleen maar ondersteunen dat er een evenement is waar mensen met bepaalde gevoelens onder elkaar zijn en zichzelf kunnen zijn. Dat daar aandacht voor is, is goed.”

Machocultuur

Toch draait ze er niet omheen, ze staat er dubbel in. Juist door een speciaal toernooi te organiseren voor de lgbtq-groep, leg je nadruk op iets wat eigenlijk gemeengoed zou moeten zijn. “Er wordt een bepaald stempel op gedrukt, mensen worden in een hokje geduwd. We richten er aandacht op, omdat het anders zou zijn, terwijl dat niet zo is. Dat is de andere kant van de medaille en maakt het lastig. Ik zit daar altijd tussenin. Maar ik werk toch graag mee. Vertel open mijn verhaal. En hoop dat het allemaal zo normaal mogelijk wordt.”

Een inclusieve sport is nog lang niet overal de realiteit. Neem het verschil tussen de mannen en de vrouwen, zegt Schuurs. In voetbal, hockey en tennis wordt er niet gek opgekeken als je als vrouw een vriendin hebt. Samen douchen, geen probleem, het gaat er nooit over. Maar bij de mannen zie je dat niet. Je maakt mij niet wijs dat daar geen homo’s zijn in de sport, maar ik kan er niet één opnoemen. Het wordt me vaak gevraagd hoe dat komt. Ik weet het niet. De machocultuur? Zou kunnen. Misschien is het lastig om de eerste te zijn. Is er toch angst om aan status te verliezen. Ik heb het idee dat we de goede kant op gaan. Maar daar is nog wel wat te winnen.”