Zij braken met hun ouder: ‘Het enige dat ons bij elkaar houdt, is dat ik door hem leef’

Nuria Schats (21) werkt in de muziek­industrie en woont in Amsterdam met twee huisgenoten. Ze heeft sinds twee jaar geen contact meer met haar vader.

“Als kind voelde ik me eenzaam als ik al die gelukkig gezinnen zag. Mijn ouders gingen scheiden toen ik vier was omdat mijn vader een affaire bleek te hebben met een minderjarig meisje. Het werd een vechtscheiding en daarna heeft hij nauwelijks een rol gespeeld in de opvoeding van mij en mijn broertje. Door de rechter werd bepaald dat ik een middag per week bij hem was. Vanaf mijn dertiende mocht ik zelf beslissen en had ik daar geen behoefte meer aan.”

“Hij had een café en dat was de stamkroeg van mijn vriendengroep. Daar zag ik hem regelmatig, dan tapte hij een biertje voor me en spraken we even over hoe het ging. We hadden minimaal contact, maar ik dacht: het is mijn vader, dus ik blijf toenadering zoeken. Twee jaar geleden heb ik het contact echter helemaal verbroken. Hij had een relatie, maar ik kwam erachter dat hij een affaire had met een heel goede vriendin van mij. Hij is toen zo ontzettend mijn grens overgegaan dat ik wist dat ik zo iemand niet in mijn leven wilde.”

“Later dat jaar kreeg ik op mijn verjaardag een felicitatie-appje en hij heeft ook nog eens voorgesteld wat te gaan drinken. Hij zei niets over wat er was gebeurd, terwijl hij wist dat ik van zijn affaire wist. Ik heb het namelijk aan zijn vriendin verteld, waardoor zijn relatie uitging. Ik heb geen behoefte hem te confronteren, maar ik heb een bepaalde afsluiting nodig. Ik heb hem een brief geschreven, maar die heb ik nooit verstuurd. Soms sta ik op het punt dat alsnog te doen, maar dan realiseer ik me dat ik hem mijn meest persoonlijke gevoelens niet gun. Hoe hij de afgelopen twintig jaar heeft gehandeld, kost me nog dagelijks veel energie. Ik wil geen seconde van mijn leven meer met hem bezig zijn, ik wil me focussen op het helen van mijn trauma’s. Het enige dat ons bij elkaar houdt, is dat ik door hem leef.”

“Ik mis een vaderfiguur. Toen ik verhuisde, kwamen vaders van vriendinnen helpen, dat is dan confronterend. Gelukkig heb ik lieve vrienden en de liefste vriend. Ik ben nu al obsessief bezig met boeken lezen over opvoeding. Ik wil heel graag kinderen, maar ben bang dat ik op mijn vader lijk en dezelfde fouten maak. Dat brengt veel angst mee; of ik het wel in me heb om een goede moeder te worden.”

Dillan Sondervan (30) maakt elektronische muziek en geeft muziekles. Hij woont met zijn vriendin en twee katten in Haarlem. Hij heeft sinds 2018 geen contact meer met zijn moeder.

“Het klinkt misschien gek, maar het voelt heel rustgevend dat ik mijn moeder niet meer zie en spreek. Ik voel me daarover niet schuldig naar haar, nee. Daarvoor heeft ze mij en mijn broertje te veel aan­gedaan. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik in de brugklas zat. Ik was veertien toen mijn moeder een nieuwe vriend kreeg, die al snel bij ons kwam wonen. We maakten veel ruzie. Hij pakte dan mijn huissleutels, dreigde mijn spullen af te pakken, zette de douche koud als ik eronder stond. Daarnaast speelde hij de baas in huis en deed hij zich voor als een vaderfiguur. Ik had daar geen behoefte aan, want ik had een heel goede band met mijn vader. Elke woensdag at ik bij hem. Hij fietste in het begin daarna weer mee naar het huis van mijn moeder. Hij wilde zeker weten dat de deur werd opengedaan omdat ik een paar keer was buitengesloten.”

“In die tijd werd ik ziek. Ik begon slecht te lopen, de artsen zeiden dat het door de stress van thuis kwam. Uiteindelijk bleek ik de ziekte van Lyme te hebben, en psychosomatische klachten door mijn thuis­situatie. Toen ik in de vijfde klas zat, liep de spanning zo hoog op dat ik uit huis ben gezet en begeleid ging wonen. Naar mijn vader kon ik niet, die woonde op een boot die te klein was.”

“Ik vind het onbegrijpelijk dat mijn moeder haar vriend boven haar kinderen heeft verkozen. Nadat ik het huis uitging, kreeg mijn broertje de volle laag. Ze dreigde hem op de wachtlijst van Jeugdzorg te zetten, net zoals ze bij mij deed. Toen ik hoorde dat ze dat bij mijn broertje deed, ging het voor mij echt te ver. Hij appte dat hij zijn spullen ging pakken en of ik hem kon komen ophalen.”

“Op het moment dat ik voor mijn moeders deur stond, besloot ik dat ik klaar met haar was. Dat was in 2019. Ik heb haar op alles geblokkeerd omdat ze maar berichtjes blééf sturen. Ze zei dat mijn halfzusje – ze had nog een kind gekregen met haar toenmalige vriend – ons zo miste, of we langs konden komen. Ik vond het belachelijk dat ze over de rug van mijn half­zusje contact probeerde te zoeken. Het voelde niet oprecht.”

“Ik heb het geluk dat ik een heel fijne schoonmoeder heb, ze is een supervrouw. Toen ik haar voor het eerst ontmoette, voelde ik meteen de warmte die ik bij mijn eigen moeder heb gemist. Elk mens maakt fouten, ook ouders. Dat is prima: ga op je bek, maar wees ook zelfreflectief en leer ervan. Dat heb ik bij mijn moeder nooit gezien.”

Maleika van Buuren (27) werkt als jurist en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft sinds zeven jaar geen contact meer met haar vader.

“Ik weet nog dat kinderen op de naschoolse opvang zeiden dat er een rare man voor de deur tandenborstels stond uit te delen. Meteen wist ik dat het mijn vader was en schaamde ik me intens. Het is moeilijk hem te omschrijven, maar hij heeft mentale problemen. We hebben altijd een verstoorde ouder-kindrelatie gehad: hij zag mij nooit als kind maar als gelijke, ik zag hem juist als kind. Nadat mijn ouders uit elkaar waren gegaan toen ik anderhalf was, bleef ik hem af en toe zien. Niet omdat ik daar zin in had, maar omdat ik me zorgen maakte. Ik gaf hem mijn zakgeld omdat ik bang was dat hij anders niet kon eten. Hij zei altijd dat ik zijn engel was, zijn hele hart. Dat zorgde voor een enorm schuld- en verantwoordelijkheidsgevoel. Hij is Senegalees en was nooit helemaal op zijn plek in Nederland.”

“Zeven jaar geleden stuurde hij steeds vaker gemene, verwijtende en onleesbare berichten. Ik trok het niet meer, ik moest me losmaken om verder te kunnen gaan. Lange tijd was ik bang dat hij zichzelf iets aan zou doen. Tegen mijn moeder heb ik gezegd dat ik hem niet meer wil spreken en ik heb hem op alles geblokkeerd. Wekelijks heb ik er nog moeite mee. Ik mis hem en leef met een schuldgevoel. Ik weet dat hij het niet uit kwade wil doet, maar vanuit onmacht. Hij is geen slecht persoon, ik hou heel veel van hem, maar hij is niet iemand die vader kan zijn. En daarom kan ik geen kind meer zijn, of zijn verzorger.”

“Soms denk ik aan de mooie momenten en dan denk ik: wat zou het fijn zijn als mijn papa oké was geweest. Maar dat is een illusie. Mijn moeder spreekt hem sporadisch en zegt dat het goed met hem gaat. Dat wetende kan ik rustiger slapen. Het heeft me jaren gekost om over hem te praten zonder te huilen of dicht te klappen. Hij stuurt brieven die ik niet lees omdat ik er geen touw aan kan vastknopen. Maar ik bewaar ze allemaal, misschien dat ik ooit nog contact met hem opneem. Als puber nam ik hem heel veel kwalijk: hoezo neem je een kind als je er niet voor kan zorgen? Die boosheid is weg, maar het verdriet blijft altijd.”

Danique Scipio (29) is sekscoach en woont in Amsterdam met haar beste vriend. Sinds vijf jaar heeft ze geen contact meer met haar vader.

“Kiezen om afscheid te nemen van iemand van wie je onvoorwaardelijk hoort te houden, is een moeilijke stap. Daar draag ik de consequenties nog steeds van. Bij ons thuis heerste vroeger een gespannen sfeer, ik liep altijd op eieren. Mijn vader is manipulatief, iemand die in je hoofd gaat zitten. Hij heeft me verbaal en seksueel misbruikt en ook weleens geslagen. Met kerst zei hij: ‘Zie je die cadeautjes? De helft is voor jou, maar je hebt het niet verdiend.’ Ik vroeg mijn moeder weleens of ik in een internaat mocht wonen omdat ik mijn vader zo terror vond.”

“Ik was zeventien toen mijn ouders scheidden. Dat juichte ik toe: als dat niet was gebeurd, was ik het contact met mijn moeder waarschijnlijk ook verloren. Tussen mijn ouders ontstond een oorlog. Mijn vader zei tegen mij dat hij mijn moeder zou slaan en hij dreigde met zelfmoord. Omdat ik bang was, probeerde ik hem gerust te stellen door te ­zeggen dat het goed zou komen.”

“Je kunt nooit zeker weten wat er bij iemand thuis gebeurt. Toen mijn ouders uit elkaar gingen, zei iedereen: ‘Hè, maar jullie waren toch zo’n hecht gezin!’ Het contact was sindsdien wankel. Nadat mijn zus en ik hem vijf jaar geleden hadden opgezocht met kerst, stuurde hij haar een mail dat hij het niet normaal vond dat we maar zo kort waren geweest. Als hij belde of mailde, nam hij alleen contact op met mijn zus. Ik werd nooit bij het gesprek betrokken, alsof ik niet de moeite waard was om tegen te praten, of te mailen. Hij gaf me altijd een minderwaardig gevoel. Na die mail met kerst dacht ik: tot hier en niet verder. Ik was klaar met proberen ­liefde te geven, maar nooit iets terug te krijgen. Ik mailde dat het beter was als we elkaar helemaal niet meer zouden ­spreken. Hij antwoordde: als dat zo voor jou werkt, is dat prima.”

“Hij heeft vorig jaar nog een keer een bericht gestuurd, maar hij schreef vooral over zichzelf in plaats van te vragen hoe ik me voel. Om eerlijk te zijn, mis ik hem niet. Hij heeft me zoveel pijn gedaan dat het zo wel goed is. Mijn moeder, zus en ik zijn hecht en sterk geworden door alles wat er is gebeurd, wij drietjes zijn gelukkiger dan ooit. Daar hebben we hard voor moeten vechten. Ik voel nu dat contact met hem verbreken een moedige stap is geweest. Het heeft ertoe geleid dat ik sekscoach ben geworden en mensen ondersteun in hun helingsproces na misbruik.”