Yentl en de Boer proberen zichzelf en het publiek te laten zweven

Veel liedjes van Yentl en de Boer zijn zo tof dat je halverwege in een tweestrijd belandt: het mag best nog even doorgaan, graag zelfs, maar tegelijk ben je al benieuwd naar het volgende nummer.

Welke spitsvondigheden zullen dáár weer in zitten? Welke menselijke behoeftes of defecten gaan ze straks bezingen?

Dit concert is de speeltuin die Yentl Schieman en Christine de Boer, tussen twee grote cabaretvoorstellingen in, voor zichzelf hebben gebouwd. Ze zingen oud en nieuw materiaal, daarbij begeleid door een stevige band.

Het is een feest. De dames spatten van het podium, hebben stemmen die prachtig bij elkaar kleuren en brengen inhoudelijk een aantrek­kelijke mix van weemoed, satire en diepgang. Eigenlijk zijn het geen liedjes die de twee vertolken, maar gezongen sketches.

Over een ongelukkige boer, voordringende mensen of gewoon over kaas. De balans is bovendien uitstekend.

In een quasi-carnavalsnummer als Gaan We Het Nog Meemaken duiken stekende zinnetjes op ('Hoe ouder ik word, hoe langer de lijst met landen waar ik nooit zal komen') en een lied over hun niet meer zo jonge vaders is juist prettig luchtig.

Toverschool
Het duo drijft daarnaast geregeld de spot met wereldvreemde types. Dat blijft leuk omdat ze zélf ook nerds zijn. Het woord dat Yentl en de Boer het best typeert, is verwondering. Het verlangen ernaar, maar ook de noodzaak en de omhelzing ervan. Ze proberen zichzelf en het publiek te laten zweven. Eén voet in de realiteit, de andere in een magische wereld.

Meest exemplarisch is daarom het lied waarin Schieman zingt over de mogelijkheid om aan Hogwarts te gaan studeren, de toverschool van Harry Potter. Vier jaar zou ze van huis zijn. Vier jaar weg van haar lief. Ze besluit uiteindelijk hier te blijven, maar dat beroemde Potterdeuntje onderstreept het blijvende verlangen om te worden opgetild, uit te stijgen boven de alledaagse sleur.