Winterrestaurant Vuurtoreneiland (8)

Het Vuurtoreneiland ligt voor Durgerdam in het IJmeer. Vroeger waren er soldaten gelegerd en wees het schepen de weg, tegenwoordig kun je er eten. Een oud IJveer, dat om stipt half zeven vertrekt vanaf het Lloydhotel, doet ongeveer drie kwartier over de mooie tocht. Je krijgt aan boord al iets lekkers te eten en te drinken, en laat dan de stad achter je: om het Java­eiland heen, de Oranjesluizen door en bij IJburg links.

Het Zomerrestaurant is in een halfopen, glazen kas op het hoogste punt van het eiland. Een spectaculaire plek, want je zit midden in het ruige, weidse uitzicht dat je bijna letterlijk naar buiten trekt: het water en de stad in de verte, de lucht, het steeds veranderende licht en de zonsondergang.

Met al die buitenpracht in mijn achterhoofd had ik zo mijn twijfels over de wintereditie van het restaurant, dat sinds vorig jaar huist in het oude fort, beneden. Waarom, vroeg ik me af, zou je tweemaal drie kwartier op een boot door het donker varen om te gaan eten in een kelder?

Mijn twijfels blijken ongegrond, want het winterrestaurant is minstens zo indrukwekkend, zij het op een compleet tegenovergestelde manier. Ligt de focus 's zomers bij het uitzicht op lucht en water, búiten - 's winters ligt die juist bij de beschutting, de intimiteit en de warmte van de haard, precies in de lijn van je eigen met het seizoen veranderende behoefte.

Groep hobbits
Bij aankomst is het aardedonker en koud op het eiland, maar iedereen krijgt een olielampje en er wordt een ommetje gemaakt. De vuurtoren staat uit, een bezuinigingsmaatregel van Staatsbosbeheer; het oogt spook-achtig. Bij de ingang van het oude fort hangen lampjes en brandt een groot kampvuur: het heeft iets onweerstaanbaar Midden-Aarde-achtigs, alsof we een groep hobbits zijn, onderweg naar een herberg.

Het fort zelf bestaat uit veel knusse ruimtes met smalle gangetjes ertussen. Het hart is de grote keuken, die (en dat is echt bijzonder) volledig houtgestookt is - er is geen gas op het eiland, en weinig elektriciteit. Overal branden houtkachels en ouderwetse gele lampjes, er zijn zitjes met wolletjes en schapenvachten. Het is van een wonderbaarlijke schoonheid die de moderne mens de onbedwingbare neiging geeft onmiddellijk foto's online te zetten. Maar dat kan niet, want er is geen bereik of wifi, en ook dat is eigenlijk passend.

Voor vaart, drank en spijzen betaal je vooraf een vast bedrag van €95 per persoon. Ook hier had ik van tevoren mijn twijfels over; ik was bang voor een wat touringcarachtige, onpersoonlijke allinclusive-ervaring.

Subtiele umami
Maar de zeer persoonlijke, vriendelijke bediening geeft veel ruimte voor eigen invulling: je kunt de wijnkelder in om iets uit te zoeken of je laten verrassen, en er wordt niet beknibbeld of moeilijk gedaan. Als iemand niet drinkt krijgt die geld terug, en als je veel meer wenst te consumeren - in kwantiteit, in kwaliteit of in de vorm van een digestief bij de koffie - kun je daar op de boot terug voor bijbetalen.

Het eten zit overwegend goed in elkaar, met goede ingrediënten en veel knusse, winterse smaken van zuivel, rook, wild en knolgroenten. Op de boot kregen we al een voorgerecht van geroosterde en gefermenteerde biet, met hangop van karnemelk en wat mierikswortel: heel smakelijk. Het gerecht van knolselderij (gefermenteerd, geroosterd, puree) met een eidooier en een fantastische saus van wei en boter is comfortabel als een ­winterdekbed, en er is uitstekend brood met aangezuurde room.

Het hoofdgerecht van wilde eend met aardpeer en geroosterde paddenstoelen is zo'n gerecht dat je besluipt: in eerste instantie vragen we ons af waarom er geen eendenjus bij wordt geserveerd, maar de veel lichtere paddenstoelenjus is er zo één die met z'n meer subtiele umami langzaam tegen je aan groeit: erg lekker, al vinden we het bijgeleverde stukje peperkoek met de lever en kweepeerpas een beetje misstaan door de zoetigheid. Het dessert, een geroosterde appel met muscovadosuiker met pecannootjes en zachte geitenkaas uit Friesland, is erg goed.

Slordigheden
Maar we komen ook een aantal slordigheden tegen die wat misstaan bij de vlekkeloze omgeving: in het gerecht van makreel-crème met boerenkool van de plancha, zure sjalotjes en wat krokante boekweit is de crème hinderlijk gruizig en de boerenkool nog taai en ongaar.

Bij de lekkere kokkels met aardappel en zilte groente misstaat de zuurkool, en proeven we in de saus het heerlijke schelpenvocht niet terug. De friandises op de boot terug bij de koffie, zijn grof en slordig.

Het restaurant op het Vuur­toreneiland is één van de bijzonderste plekken van de stad. Nog een tikkie meer verfijning en originaliteit in het eten, en de keuken sluit helemaal aan.

Vorige Proefwerken
Rozengeur (8-)
Bodon (7-)
Frank's Smoke House (6)

Welke restaurants in uw buurt kwamen aan bod in Proefwerk? Het Parool zette alle recensies sinds begin 2015 op de kaart. Klopt er iets niet? Is een restaurant inmiddels gesloten? Mail ons dan.