Wijn: Rood + wit = rosé

Er is de laatste tijd behoorlijk wat te doen geweest over het voorgenomen besluit van de Europese Unie om toe te staan dat rosé gemaakt wordt door rood en wit te mengen. Ofschoon ook sommige andere Europese wijnlanden niet stonden te juichen, schreeuwde vooral Frankrijk moord en brand. De lobbyisten bedienden zich in Brussel met succes van argumenten als bedrog en vrijbaan voor namaak. Een week voordat het voorstel officieel ter tafel zou komen, verdween het er al onder. De commissie 'verlangde meer tijd voor nadere bestudering'. Of om met Jiskefet te spreken: 'Toedeledokie!'

Hoe dan ook, het heeft de gemoederen nogal bezig gehouden. Ook bij mijn collega's. Onno Kleyn van de Volkskrant organiseerde in juni een proeverij met professionele en niet-professionele proevers, waarbij 'echte' Zuid-Franse rosés het moesten opnemen tegen gemengde wijnen. Kleyn schrijft dat de 'echte' rosés overwegend als echt werden bestempeld. 'Maar de mengrosés ook. Weliswaar smaakten ze nooit hetzelfde als de Franse, maar ze waren overtuigend.' Kleyn concludeert 'dat het overgrote deel van de wijndrinkers, ik denk de professionele wijnproevers incluis, onze zelfgemaakte rosés verslijten voor echte.'

Ook Hubrecht Duijker is in de pen geklommen. Neerlands wijngeweten toont zich voorstander van liberalisering van de Europese wijnwetgeving. In een mail citeert hij de vooruitstrevende Franse wijnmaker Yves Grassa, die verzucht dat 'Fransen moeten opboksen tegen wijnproducenten uit de Nieuwe Wereld. Maar wíj staan in de ring met onze handen gebonden vanwege al die wettelijke beperkingen.'

Duijker refereert ook aan zijn eerste bezoek aan Australië, ruim een kwart eeuw geleden. Daar geldt slechts één criterium: de kwaliteit van de wijn. 'Als die niet goed is, word je door de consument vanzelf afgestraft', noteerde Duijker.

Duijker breekt een lans voor mengrosé en doet zelfs de Europese wijnmakers nog wat receptjes aan de hand. 'Zou in Bordeaux een rosé van bijvoorbeeld alleen merlot niet nog wat viever, energieker en dimensierijker kunnen worden door toevoeging van een scheutje sauvignon blanc? Trouwens, wat te denken van een Pinot Bianco uit Trentino Alto Adige als frisfactor in een rosé uit Puglia?' Om te besluiten met: 'De zo hoognodige liberalisering van de niet meer van deze tijd zijnde Europese regelgeving is wéér eens blijven steken...'

Net terug uit de Provence - 'de geboorteplaats van rosé', zoals de streek zichzelf afficheert - valt mij op dat de wijnproducenten aldaar het gekrakeel enigszins meewarig volgen. Bij Domaine de Jale kunnen ze met hun jaarlijkse productie van rond de tachtigduizend flessen de vraag niet aan. Ook een prijskaartje van 12,50 euro tempert de belangstelling niet. Hun 'Les Fenouils' 2008 Côtes de Provence is dan ook een wijn waarvan de kwaliteit boven elke discussie verheven is. Het is een lichte, verfijnde zalmkleurige wijn. Nergens dat uitbundige gejolijt dat zoveel commerciële rosés karakteriseert. Geen gehoempapa van aardbeien en frambozen. Geen kersen die nog even de slingers komen ophangen. Geen gegraai in de suikerpot.

Welbeschouwd is er in deze Provence niet of nauwelijks rood fruit te vinden. Of het moet een verdwaald bosaardbeitje zijn. Maar die bevindt zich in de luwte van milde abrikoos. Er is de sensatie van het aanbijten door een perzikhuidje. Eerst zachtdroog en dan het sap. Zonnige kruiderij (herbes de Provence liggen voor de hand) verwaait en bijna transparante zuren duwen naar fris. Evenals bij bijna alle producenten in Provence maakt Domaine de Jale overigens bijna alleen rosé. ''Was ons rood en wit ook maar zo makkelijk te verkopen,'' verzuchtte een wijnmaker. Misschien moeten hij eens overwegen ze te mengen. (HAROLD HAMERSMA)

Wijnkoperij De Gouden Ton, Willemsparkweg 158, 679 62 31, www.degoudenton.nl