Verborgen in een metrostation, maar bij De Hapjeshoek eet je de sterren van de Surinaamse hemel (9,5)

Culinair recensent Mara Grimm at Surinaams bij De Hapjeshoek in metrostation Waterlooplein. Laat je vooral niet afschrikken door de troosteloze locatie: alles wat je hier proeft, zit ramvol smaak en de prijs-kwaliteitverhouding kán niet beter.

Afgelopen maandag was het weer zover: de Michelinsterren werden bekendgemaakt. Amsterdam kreeg er maar liefst vier nieuwe sterrenzaken bij. Niets ten nadele van al die nieuwkomers – bij de meeste heb ik fantastisch gegeten– maar de selectie was weer zo behouden als de pest. Restaurants als Rijsel, Choux, Bak en Kaagman & Kortekaas werden ook dit jaar weer volledig genegeerd, terwijl je daar toch echt tien keer lekkerder eet dan in de gemiddelde sterrentent. Bovendien zijn bijna alle zaken in de Michelingids op Franse leest geschoeid. Daarmee geeft de selectie van Michelin een ver­tekend beeld van de Amsterdamse restaurantwereld, want die is een waanzinnige smeltkroes van allerlei eetculturen. In steden als Bangkok en Tokio kunnen streetfoodzaken wél gewoon een ster krijgen, bij ons is een Bib Gourmand vaak niet eens aan de orde.

Eighties-snackbar

Aan de kwaliteit ligt het niet. Ga maar naar De Hapjeshoek, een Surinaams eethuis dat al dik 25 jaar bestaat en wordt gerund door de drie gebroeders Singh. De locatie kan bijna niet troostelozer: de zaak is gevestigd in het metrostation van het Waterlooplein. Je komt er door bij de ingang van het station de roltrap naar beneden te nemen. Onder aan de trap zie je aan je rechterhand een elektrische schuifdeur: als je die doorgaat, kom je in een soort eighties-snackbar, inclusief knalorde skaileren stoelen, zwarte tafeltjes, lichtbakken en een systeemplafond.

Het is een constant komen en gaan van mensen die afhalen of even snel wat eten; als je wilt, kun je hier binnen tien minuten weer op straat staan. Ten minste, als je niet zo idioot veel bestelt als ik. Laat je dus vooral niet misleiden door het totaalbedrag op de rekening: in principe lunch je hier voor nog geen tientje per persoon. Bestellen gaat aan de brandschone toonbank, frisdrank of bier pak je zelf uit de koeling en na afloop ruim je zelf je bord op.

Sambal voor thuis

Voor ik verderga kort iets over de Surinaamse keuken. Die is een razend interessante mix van Creoolse, Javaanse, ­Hindoestaanse, Chinese en Europese invloeden. En hoewel het wemelt van de Surinaamse eethuizen, wordt de Surinaamse keuken nog lang niet door iedereen op waarde geschat. Zonde, zeker in het geval van De Hapjeshoek. Want van sambal tot spekkoek: alles wordt hier zelf gemaakt en alles zit zo ramvol smaak dat het bijna onvoorstelbaar is dat het allemaal wordt klaargemaakt in de keuken van nog geen vijf bij vijf.

Eerst de pom, de ultieme ovenschotel. De meeste Surinamers zouden waarschijnlijk ­zeggen dat de pom van hun moeder de beste is, maar bij gebrek aan Surinaamse familie fungeert De Hapjeshoek wat mij betreft ­prima als ouderlijk huis. De pom is zo smeuïg en troostrijk dat je niets anders kun dan steeds nóg een hap nemen – zeker niet in combinatie met de huisgemaakte sambal van madame-jeanette, pittige gele pepertjes met een fruitige smaak. Hij staat hier standaard op tafel, maar voor wie er net als ik geen genoeg van kan krijgen: ze verkopen potten voor thuis.

Ook over het vegetarisch pasteitje, de tempé en de bakkeljauw niets dan goeds. Vooral die laatste mag je eigenlijk niet missen vanwege de uitgebalanceerde smaken.

De lunchbox Moksi meti bestaat uit nasi of bami met zalig geroosterde en supersmaakvolle kip in ketjapsaus, wat lekker stevige kousenband en komkommer voor de nodige frisheid. Een gulle portie en een uitstekende kwaliteit, zeker voor 7,50 euro.

Royale lamsstoof

De roti lamsvlees speciaal mag met 15 euro dan wat duurder zijn, maar is wel met alles erop en eraan, inclusief een royale lamsstoof met kikkererwten (die zeer goed is, maar niet helemaal egaal is opgewarmd waardoor we een paar koude happen hebben), een gekookt eitje, weer die knapperige kousenband en natuurlijk de rotiplaat zelf; ­soepel en een beetje flaky, zo goed eet je hem maar zelden.

En dan is er nog de bara (€2,50), die we er los bij bestellen. Deze hartige beignets zijn gelukkig niet zo moddervet zoals je ze soms ziet, maar precies goed gekruid, perfect gefrituurd en zo luchtig dat ik na deze eindeloze lunch eigenlijk niets anders meer wil dan in een bed van deze bara’s liggen.

Omdat stoppen met eten hier onmogelijk is, sluiten we toch nog af met de klassieke spekkoek (€2,50), die is kruidiger en vind ik daarom lekkerder dan de groene. Je raadt het al: ook die is binnen no-time op.

Want De Hapjeshoek mag dan niet in de Michelingids staan, je eet er mooi wel de ­sterren van de hemel – en dat al voor een ­tientje per persoon.

Bekijk ook: dit zijn volgens Mara Grimm de beste restaurants in Amsterdam en hier vind je alle afleveringen van Proefwerk.