Trilogie

Judith Herzberg aan de telefoon. Over de vraag waarom ze bij nader inzien niet door Het Parool geïnterviewd wil worden. Het antwoord: liever niet. Sterker: ze had net voor zichzelf in grote letters opgeschreven dat ze nooit meer interviews geeft. Praten over jezelf – dat vindt Herzberg iets van de moderne tijd waarvan ze zelden de noodzaak inziet.

Daar zat ik dan. Ik probeerde nog voorzichtig uit te leggen dat lezers graag willen weten wat iemands drijfveren zijn, en al helemaal als die persoon de schrijver is van de toneelklassieker Leedvermaak (en zoveel meer). Onzin, zegt Herzberg.

En dan is er opeens toch een opening: het zou ook gek zijn dat ze, na interviews in andere dagbladen, niet vertelt over haar werk in de krant waarmee ze zich verbonden voelt.

Collega Marjolijn de Cocq ging bij Herzberg langs, nadat ze eerst een schriftje met vragen in haar bus had gegooid. Ze sprak haar drie uur. Het interview gaat over de Leedvermaak trilogie van Het Nationale Theater, over schrappen en hoe taal verandert. Het is de eerste keer dat de drie stukken – Leedvermaak, Rijgdraad en Simon - als één voorstelling worden gespeeld. Herzberg: “Het is alsof je negatieven van foto’s over elkaar heen legt en afdrukt.”

Zoals was te verwachten, is het een bijzonder gesprek geworden, waarin op de vierkante centimeter veel wordt gezegd. ‘Zuinig mee zijn/ herinneren raakt op/wordt herinneren/ van herinneren/ geeft op den duur/ geen geur meer af.’ (Uit Bijvangst, 1999)