Syrta (31) kon in Amsterdam geen huis kopen en vertrok: ‘Verademing verlost te zijn van clichématige yuppenbestaan’

Met welke dromen begonnen Amsterdamse huizenjagers, en welke zijn daar nog van over? Tussen de vazen in een studio in Oost besefte Syrta Geldof dat kopen emotie is – en dat ze in deze stad niet zou slagen.

Als de relatie van Syrta Geldof (31) na vijf jaar strandt wil ze de 1200 euro huur voor het appartement in de Cruquius Buurt waarin ze samenwoonde, niet in haar eentje dragen. “Ik besloot op zoek te gaan naar een koopwoning voor mij alleen, want huren was alleen een optie samen met anderen, en dat had ik al acht jaar gedaan. Bovendien werd ik dertig en had ik rust nodig om mijn relatiebreuk te verwerken; ik was toe aan een plek voor mij alleen en besloot om me vol overgave te storten op het vinden van een koopappartement.”

Met haar salaris als marketing- en pr-­manager en een beetje ondersteuning van haar moeder kan Geldof een hypotheek krijgen van rond de drie ton. “De Amsterdamse woningmarkt bleek niet heel aardig voor mijn gebroken hart. Voor drie ton was er nauwelijks iets te vinden. Ik wilde graag een buiten en twee kamers, maar die wens moest ik vrijwel meteen laten varen. Uiteindelijk bood ik op een studio van 45 m2 van drie ton, met één slaapkamer, bij het IJplein, in een treurig soort DDR-gebouw, ontworpen door Rem Koolhaas. Het was helemaal niet wat ik zocht, maar er waren nauwelijks alternatieven, dus bood ik, via een makelaar, 30.000 euro boven de vraagprijs. Dezelfde dag werd ik al gebeld dat het appartement voor 4 ton was weggegaan. Ik moest keihard lachen toen ik het hoorde, zo absurd vond ik de hele situatie.”

City quitters

Geldof biedt op nog twee studio’ s, ­beide in de Transvaalbuurt in Oost. “Een was omgebouwd tot loft, met kunst aan de muur en mingvazen. Kopen is ook emotie, ontdekte ik toen: hoewel het appartement veel kleiner was dan ik wenste, zag ik mezelf daar wel wonen, met mijn eigen kunst- en vazencollectie. Maar de makelaar zei letterlijk: ‘We zitten hier eigenlijk voor lul, het heeft niet eens zin om te overbieden.’”

“Toen besloot ik dat het tijd was om mijn blik te verruimen en ging ik in Den Haag kijken. Mijn moeder heeft er een appartement en ik had daar tijdens corona een paar maanden gewoond. De stad, met de zee en de duinen op fietsafstand, beviel me. Ik voelde me als een kind in de snoepwinkel toen ik zag wat ik daar allemaal kon krijgen voor drie ton!”

Geldof biedt er meermaals op een huis. “In Amsterdam moest ik het meestal tegen zo’n twintig andere bieders opnemen, nu waren het er maar twee, dat was hoopvol.” Bij een bod op een nieuwbouwappartement van 70 m2 in het centrum heeft ze geluk: voor 315.000 euro mag ze zichzelf de eigenaar noemen. “Het moest zo zijn, zo voelt het echt. Ik kijk uit op het water, op twee oude kastanjebomen en op het huis waar Multatuli woonde. Het heeft twee slaapkamers en een balkon. Ik heb zelfs een opslag en een inpandige parkeerplaats, het is echt ongelooflijk. Ik betaal rond de 1000 euro per maand, voor datzelfde bedrag huurde ik in Amsterdam, met het verschil dat dit een investering is voor de lange termijn.”

Voor haar werk reist ze twee dagen per week naar Amsterdam. “Ik merk dat ik het wonen in die stad niet mis, ik vind het eerder een verademing om verlost te zijn van het clichématige hoofdstedelijke yuppenbestaan, met VanMoofs, havercappuccino’s voor vier euro en Rocyclelessen. Iedereen wil ergens bijhoren, maar waarbij precies is onduidelijk. Het tempo in Den Haag is relaxter, sinds ik hier woon is de voortdurende fomo afgenomen, ik heb meer rust en geniet daardoor bewuster van de drukkere dagen. Wat me opvalt is hoe weinig ruimte er in Amsterdam is voor creativiteit, kunstenaars zijn er zo goed als uit de binnenstad verdreven. Ik woon nu om de hoek van twee experimentele art spaces en een pop-upgallery. In Den Haag kun je nog dingen uitproberen. En de binnenstad is hier nog gewoon van de bewoners en niet overspoeld door toeristen.”

Toen Geldof net verhuisd was, werd ze toegevoegd aan een WhatsAppgroep van betrokken bewoners, onder wie opvallend veel ex-Amsterdammers. “Net als ik allemaal city quitters. Ik heb het gevoel dat er, mede door de overspannen huizenmarkt, een beweging op gang is gekomen van mensen die zichzelf wat meer ruimte en rust gunnen. Amsterdam is niet langer de enige plek om te wonen.”