Rudi vertrok met zijn gezin naar Muiden: ‘Weggaan van ons pleintje viel me zwaarder dan Amsterdam verlaten’

“Wie moet ik nu nog uitzwaaien?” verzuchtte zijn oudere Jordanese buurvrouw toen Rudi de Graaff met vrouw en kinderen het Da Costaplein in Oud-West verruilde voor Muiden. “Iedere ochtend hing ze over haar balkonnetje als mijn dochters naar school gingen, om ze een fijne dag te wensen.” Veel gezinnen in de buurt hebben de stad inmiddels verlaten, vertelt Rudi. “Hun huizen worden door de huisbazen gestript en voor het dubbele verhuurd. Vaak aan expats zonder kinderen, die niet gewend zijn om een gezellig praatje te maken.”

Rudi woonde vierentwintig jaar aan het pleintje, in een sociale huurwoning. “Ik had nooit gedacht dat ik die plek, met de gezellige buurtborrels en zomerse barbecues, bomen en volop speelruimte voor de kinderen, zou verlaten, maar met vier personen samenleven op 60 vierkante was niet langer houdbaar.”

Rudi woonde er twintig jaar met zijn oudste dochter Veere, uit een eerdere relatie, die nu het huis uit is. Toen hij twee dochters kreeg met zijn vriendin Laurette werd het huis te klein. “Mijn sokken en onderbroeken lagen in de keukenla en tijdens corona transformeerde de kinderkamer met stapelbed tot het Zoom-kantoor van Laurette. We waren wel klaar met dat gekneuter op de vierkante meter.”

Technische keuring

Laurette kan haar appartement in het centrum verkopen en samen kunnen ze een hypotheek krijgen voor rond de vijf ton. “In de binnenstad konden we daar helaas niets ruimers voor kopen en buiten de Ring wonen wilden we niet, dan kun je net zo goed de stad verlaten.” Ze stappen dan ook in de auto en gaan rondom Amsterdam op zoek naar een woning. Al snel vinden ze een parel in Ilpendam: een huis met een negentiende-eeuwse gevel, ooit overgeplaatst van een winkelpand in de Jordaan. “We lieten het pandje wel eerst technisch keuren, waarbij de man constateerde dat er te veel aan mankeerde om het te kopen. ‘Ik heb je behoed voor een faillissement én een scheiding,’ zei hij.”

Daarop tekenen Rudi en Laurette een koopcontract voor een nog te bouwen woning van vijf ton, opnieuw in Ilpendam. Maar er blijken problemen te zijn met het verkrijgen van de vergunningen. “Na een paar maanden gehakketak was de lol er voor ons wel af. Toen de makelaar belde met het voorstel om het koopcontract te ontbinden, zeiden we meteen volmondig ja. Onze zoektocht rondom de stad, van Wormer tot Ouderkerk aan de Amstel en zelfs Diemen, ging verder, maar we liepen nergens echt warm voor.”

Asociaal gedrag

Uiteindelijk vallen de twee voor een jarenzeventigwoning in Muiden. “Helaas werden we overboden, maar na drie weken kwam weer een ander huis in dezelfde wijk vrij en werd ons bod van ruim vijf ton geaccepteerd.”

De oorspronkelijke bewoner, een oudere dame, had lang niets aan het huis gedaan en alles moest volledig worden verbouwd. “Afgelopen zomer trokken we erin, na een half jaar verbouwen. Weggaan van het pleintje waar zoveel mooie herinneringen en mijlpalen liggen viel me zwaarder dan Amsterdam verlaten. Ik ergerde me steeds meer aan de gejaagdheid van het leven en het asociale gedrag van mensen in de stad. Regelmatig kreeg ik het aan de stok met bezorgscooters of elektrische fietsen die met een noodgang langs de spelende kinderen op het pleintje raasden. Tegenwoordig erger ik me niet meer. Muiden is heel gemoedelijk, een dorp met stadsrechten. Ik heb nog nooit zo ruim gewoond, met een tuin van 65 vierkante meter, een garage waar al mijn muziekinstrumenten staan en een prachtig uitzicht over de weilanden en het Muiderslot. In de zomer fiets ik over de dijk naar mijn werk bij Q-Factory in Oost.”

Rudi komt nog regelmatig in zijn oude buurt, op het pleintje. “De meisjes hebben er kinderpartijtjes en ik doe er nog graag een drankje met vrienden. Van een buurvrouw kreeg ik voor ons vertrek naar Muiden een tegeltje met daarop de tekst: ‘Je kan de mensen van het plein weghalen, maar nooit het plein uit de mensen.’ En zo is het.”