PlusAmsterdammer helpt Amsterdammer
Rachnelia Kaddour doet alles op de fiets, maar die is stuk. ‘Op een elektrische kan ik mijn zoon ophalen’
Op veel plekken in Amsterdam wonen mensen in armoede. Met hulp van Paroollezers laat de stichting Amsterdammer helpt Amsterdammer wekelijks een wens in vervulling gaan. Vandaag: Rachnelia Kaddour kan niet zonder fiets. Vanwege haar gezondheid zou een elektrisch model fijn zijn. Kosten: 650 euro.
Rachnelia Kaddour (35) heeft geldzorgen sinds de dag dat ze achttien werd. Ze werkte weliswaar al op jonge leeftijd, maar hoe je met geld omgaat, heeft ze van huis uit niet meegekregen. “Mijn ouders hadden een zeer moeizame relatie wat resulteerde in een weinig stabiele thuissituatie,” zegt ze.
Jeugdzorg raakte bij het gezin betrokken, Kaddour werd een tijd uit huis geplaatst en daarna zwierf ze van adres naar adres. “Er was veel onzeker. Tijd of ruimte voor een gesprek over financiën zat er niet in.”
Schulden zijn er eigenlijk altijd wel geweest, vertelt ze openhartig. “Lange tijd leefden we door het ene gat met het andere te vullen.”
Zware bevalling
Pas toen ze drie jaar geleden op het punt stonden hun huis te verliezen, besloten Kaddour en haar man hulp in te schakelen. Dat huis, was de druppel. Dat kon ze niet laten gebeuren, zegt ze. “Hier koester ik de dagen die we met Raphaël hebben gehad.”
Raphaël is haar jongste zoon, een ‘heerlijk ventje, zo zoet’. “Toen ik zwanger werd, maakte ik me even zorgen. Hoe gingen we dat doen met drie kinderen? Maar zodra hij bij ons was, voelde het alsof hij er altijd al was geweest.”
De bevalling was zwaar geweest – een spoedkeizersnede vanwege ontlasting in het vruchtwater – en door complicaties die bij de ruggenprik waren opgetreden, verging Kaddour een week van de hoofdpijn. Een simpele ingreep verhielp de pijn en daarmee leek ze eindelijk te kunnen genieten van haar jongste.
Onmetelijk verdriet
Maar een maand en drie dagen na zijn geboorte werd er ruw een einde gemaakt aan het prille geluk. “Het was zondagochtend en ik werd uit mezelf wakker. Dat verbaasde me, want hij maakte me altijd wakker. Toen ik me omdraaide, schrok ik me de pleuris. Raphaël ademde niet meer. Ik heb de hele buurt wakker geschreeuwd.”
Ze probeerde hem te reanimeren en ook het toegesnelde ambulancepersoneel trachtte haar kind te redden, maar Kaddour wist al dat het te laat was. Het verdriet is onmetelijk, ook omdat een doodsoorzaak nooit werd gevonden. “Ik heb mezelf lang de schuld gegeven, al garanderen de artsen dat ik er niets aan kon doen. Maar ja, ze konden me ook niet vertellen wat er dan wel is gebeurd en dat maakt me onzeker.”
Mager bedrag
Na Raphaëls dood ging het financieel rap bergafwaarts. In hun rouw negeerden Kaddour en haar man de aanmaningen. “Ik maakte me zorgen om mijn kinderen, ze waren zo jong al in aanraking met de dood gekomen. Het laatste waar we aan dachten, waren onze financiële zorgen. Het ging van kwaad tot erger, we dreigden ons huis te verliezen. Maar dit is de enige plek die Raphaël heeft gekend. Het is dubbel, want er zit ook verdriet, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om dit huis kwijt te raken en daarmee mijn herinneringen aan hem.”
Er ging een knop om: Kaddour schakelde de hulp in van een bewindvoerder en het gezin zit sinds een jaar in de schuldsanering. Dat betekent een mager bedrag van 70 euro per week om met z’n vieren van te leven, maar Kaddour vindt het heerlijk. “Het is zo’n verademing om geen geldzorgen meer te hebben. Ik ben heel dankbaar dat we zo goed geholpen worden.”
Gammele fiets
Haar wankele gezondheid is een ander verhaal. Ze heeft diabetes en moet gezond eten. “Maar dat kan ik me niet veroorloven, voor groenten betaal je tegenwoordig jackpotprijzen. Daar baal ik van want als ik voldoende afval, kan ik stoppen met de medicatie.”
Ze is begonnen met een traject van de gemeente en sport tweemaal per week. Ze deed alles op haar gammele fiets, maar dat barrel heeft het onlangs begeven. Vanwege haar zwakke enkels en knieën zou ze baat hebben bij een elektrische fiets. “Dan kan ik ’m soms uitzetten en zwoegen, maar als ik bijvoorbeeld mijn zoon van school moet halen, kan ik vaart maken.”
Ze zou ook graag weer willen werken – Kaddour ontvangt een uitkering – maar dan moet haar gezondheid eerst verbeteren.
Stuur uw reactie met vermelding van telefoonnummer naar aha@parool.nl. Meer info: amsterdammerhelptamsterdammer.nl.
Stichting Make a Memory
De stichting Make a Memory fotografeert op verzoek van ouders ernstig zieke en overleden kinderen. Rachnelia Kaddour herinnert zich hoe vriendelijk de fotograaf was toen die bij hen langskwam om Raphaël vast te leggen. “Ze gingen heel zorgzaam te werk en de beelden hielpen me bij het vormen van een mooie laatste herinnering.”
De stichting heeft een landelijk netwerk van 120 fotografen die thuis of in het ziekenhuis foto’s maken en dag en nacht oproepbaar zijn. Volgens Make a Memory bieden de foto’s troost en kunnen ze helpen bij de verwerking van het verlies. De fotografen doen het werk belangeloos.
Vorige week vertelde Henk Gerards dat hij een smartphone nodig heeft om zijn leven op orde te krijgen. Meike Swets verzilvert zijn wens.
Als twintiger raakte elektricien Henk Gerards (72) bij een klus dusdanig gewond dat hij tot zijn eigen verdriet volledig werd afgekeurd. Hij veranderde naar eigen zeggen in een boze, verbitterde man en om de pijn in zijn lichaam te doven, begon Gerards drugs te gebruiken.
Een heroïneverslaving diende zich aan, zijn vrouw wees hem de deur en ginds lonkte de dopescene in Amsterdam. Jarenlang was hij dakloos, met zijn gezin had hij geen contact en soms zat hij vast omdat hij al dealend een inkomen probeerde te vergaren.
Het duurde lang voordat hij hulp durfde te vragen. Met steun van HVO-Querido en methadonpillen bouwde hij zijn verslaving af en sinds hij een eigen woning heeft, komt hij tot rust. Hij wil zijn leven graag zelfstandig op orde brengen, maar daarvoor heeft hij toegang tot de digitale wereld nodig. Zonder laptop of telefoon gaat dat niet. Ook zou hij graag weer af en toe videobellen met zijn kinderen en kleinkinderen.
Meike Swets (42) heeft veel ontzag voor het doorzettingsvermogen van Gerards en wil hem daarom graag aan een telefoon helpen. “Ik ben heel blij voor hem dat het is gelukt om met zijn oude patronen te breken. Dat is heel erg bewonderenswaardig.”
Swets is in opleiding tot verpleegkundige en werkt met mensen die worstelen met een drugsverslaving. “Ik zie van dichtbij hoe moeilijk dat is. Ook gun ik het Henk om met behulp van zijn telefoon zijn waardevolle contacten te onderhouden.”
