Pressroom (4)

'O jee... Volgens mij zijn we die éne tafel,' zegt mijn disgenote als we bij Pressroom na bijna een uur wachten de verkeerde voorgerechten krijgen. Ze is een door de wol geverfd kelner, en met 'die éne tafel' wordt onder restaurantpersoneel de gevreesde ongelukstafel bedoeld - de eters waarbij al zó veel is misgegaan, dat eigenlijk niemand van de bediening er meer naartoe wil.

Of op onze tafel nou een vloek rust of niet, mis gaat het - de absurde wachttijd en verkeerde gerechten blijken nog maar het begin. Terwijl de avond zo veelbelovend aanving: het restaurant van het nieuwe INK hotel, op de plek van de oude redactieburelen van De Tijd, is smaakvol ingericht langs een hoog atrium. In de open keuken staat een chef die zijn sporen verdiend heeft in sterrenzaken, we worden vriendelijk naar onze tafel begeleid en krijgen van de Britse serveerster goede uitleg over het menu.

De weg kwijt
Maar dan is het personeel compleet de weg kwijt: ze zijn niet bij de pas weg te slaan, het lukt ons met geen mogelijkheid iets te drinken te bestellen; bestellingen die eindelijk zijn opgenomen, komen tot tweemaal toe niet opdagen. Een serveerster schenkt prikwater in de wijnglazen, haar collega wil vervolgens de bestelde wijn bíj dat water in hetzelfde glas schenken en weer een andere ober schenkt water - en dit is het moment waarop we er oprecht van overtuigd zijn dat we in Bananasplit zitten - in het al een uur eerder leeggedronken cocktailglas, dat, compleet met rietjes, plakjes aardbei en takjes kruiden, al sinds het aperitief categorisch niet is afgeruimd. Je ziet dit soort flaters wel eens bij onderbezetting op een zonnig terras, maar hier werken welgeteld vier serveersters en twee barmannen, terwijl er tot negen uur maar vijf tafels bezet zijn: het is heel wonderlijk allemaal.

De 'smoked eel pizza' (€14) is een dikke sandwich van filodeeg met grote scheppen knolselderijremoulade en vier stukjes gerookte paling. Vragen die het gerecht oproept zijn: 'Op welke manier is dit een pizza?', 'Is dat niet wat veel rauwe knolselderij?' en 'Maar serieus, op welke manier ís dit dan een pizza?' Het filodeeg is hier en daar zompig geworden door de mayonaise, en ik vind het vooral een vreemd, ongebalanceerd gerecht.

Vette hap
De steak tartare 'Pressroom Style' (€13) is vrij fijn gedraaid en aardig op smaak gebracht met onder andere Amsterdamse ui, maar het is wel een beetje een vette hap doordat er kwistig mayonaise over is gespoten en de bijgeleverde gekonfijte eidooier ook een boterige structuur heeft. Na twee happen ontdekken we, dwars door het torentje heen, een lichtbruine haar. We melden het de serveerster, die zich eerst excuseert en dan vraagt: 'Wilt u het nog opeten?' onmiddellijk gevolgd door Basil Fawlty-spin-off: 'U heeft het eigenlijk al bijna op, hè?' We laten het er maar bij (na bijna anderhalf uur wachten) en de behaarde tartaar blijft gewoon op de rekening staan.

De vis van de dag is snoekbaars met zuurkool, aardappelpuree en beurre blanc van gerookte boter (€23). De saus is plezierig en de zuurkool en mousseline zijn oké, maar de vis is véél te gaar. Echt verdrietig worden we van het gerecht met geroosterde kip en fregola (€21). De suprême is onder het vel ingesmeerd met beurre de Paris, maar alsnog aan de droge kant, en zowel de Sardijnse balletjespasta als de bijgeleverde wortel en knolselderij zijn zo ongenadig lang gekookt dat er geen structuur meer in te ontdekken valt. Het lijkt op een ouderwetse vliegtuigmaaltijd.

Drie centimeter water
De kropsla met vinaigrette (€4,50) blijkt een integraal geserveerde krop sla; een geinige presentatie, maar in z'n geheel kun je de boel natuurlijk moeilijk drogen en aanmaken. De sla is dan ook zeiknat en er is geen dressing te bespeuren: geen zuur, geen zout, alleen wat snippers sjalot en onderin het bord drie centimeter water. De mac & cheese (€8), een flinke schaal met een bruin korstje, is precies dat: niet slecht, wel wat flauw en alledaags.

De vlaflip (€8) is het meest geslaagde gerecht van de avond. Aardbeien zijn nu natuurlijk weinig spectaculair, maar er zit goede crème pâtissière en lekkere hangop in het glas. De 'Dutch tiramisu' (€8) is een trifle van advocaat en Friese dumkes (duimpjes) in plaats van lange vingers. Dat laatste is een kostelijke woordgrap, maar het is niet voor niets dat je in trifles doorgaans sponzig biscuit of iets anders absorberends gebruikt: met compacte zandkoekjes als dumkes wordt het geheel zowel droog als zwaar.

De desserts blijken niet op de rekening te staan, en we hopen dat het een stille goedmaker is. Maar we vermoeden dat de bediening gewoon is vergeten ze aan te slaan.

Het is vrij dramatisch allemaal. Ik kan er echt niet meer van maken.