Op schattenjacht in Iran: de laatste minuten van de nieuwe film Sun Children komen hard binnen

Ali (Roohollah Zamani) is twaalf jaar oud, maar gedraagt zich als een volwassene. We zien hoe hij op straat werkt, met een meisje flirt en sigaretten koopt. Hij is straatwijs, maar niet boekenwijs: hij weet hoe hij iemand een flinke kopstoot kan geven zonder zichzelf pijn te doen, maar kan niet rekenen.

In veel opzichten lijkt Ali ouder dan hij is, maar hij blijft een kind. Wanneer hij te horen krijgt dat er een schat verborgen ligt onder een school voor straatkinderen, trommelt hij zijn vriendengroep op om de schat uit te graven. Ze schrijven zich in bij de school, gaan naar de lessen en sluipen stiekem, in de pauze, naar de kelder om de schat beetje voor beetje op te graven.

De opgraving lijkt nog het meest op een gevangenisuitbraak: de kinderen graven telkens een klein stukje uit, tot er een soort gang ontstaat die naar de schat zal leiden. Het leven van de kinderen is dan ook een soort gevangeniscel. Geen van hen heeft een vader — die is veelal vertrokken, verslaafd of overleden — en daarom zijn ze genoodzaakt om te werken. De enige uitweg lijkt een magische schat.

Hun kinderlijke onschuld, hun naïeve hoop op verlossing, wordt afgezet tegen de afgestomptheid van de volwassenen waar ze voor werken. Er zijn meer clichés te vinden in de nieuwste film van de Iraanse filmmaker Majid Majidi. Het plot van Sun Children is daarmee zeker niet verrassend, maar wat de film wel enigszins vernieuwend maakt is Majidi’s regie. Door zijn empathische blik op de uitbuiting van een kind komen vooral de laatste minuten hard binnen.