Op blote voeten liepen ze door de bloedvlekken van hun dode huisgenoot

Tuğrul Çirakoğlu maakt met zijn bedrijf schoon in extreme ­situaties. Vanaf deze week vertelt hij iedere zaterdag de verhalen achter het vuil. Dit keer: de jongeman met alcoholverslaving.

Hoe is het mogelijk dat iemand, wonend in een gemeenschappelijke woning, twee weken dood in zijn kamer kan liggen? Hoe konden zijn huisgenoten met droge ogen vertellen dat ze zijn doodskreten hadden gehoord, maar er geen aandacht aan besloten te besteden omdat ze te druk waren met het kijken naar hun favoriete televisieprogramma op de vrijdagavond? Wat voor mensen waren dit, die op blote voeten door de bloedvlekken van hun dode huisgenoot liepen?

Zomaar wat vragen die door me heen gingen terwijl ik in de kamer stond van een overleden jongeman. Hij had jarenlang gekampt met alcoholverslaving, en had uiteindelijk de strijd tegen de fles verloren. Enkele weken voor zijn overlijden was hij voor de zoveelste keer onwel geworden, waardoor hij alles onder had geplast, gepoept en gekotst. Wekenlang had hij op een vervuild matras gelegen. Zijn kamer kwam hij bijna nooit uit. Alleen op de wereld, met enkel zichzelf als gezelschap.

Uiteindelijk kreeg hij door het vele drinken een maagbloeding en kwam hij te overlijden. Daar lag hij dan, weg te rotten in zijn eigen uitwerpselen naast een emmer die was gevuld met urine. Alles in de kamer wees erop dat hij zich bij zijn lot had neergelegd, zonder zichzelf nog te verzetten tegen het onvermijdelijke.

Zijn lichaam werd uiteindelijk opgemerkt door de huisgenoot wiens kamerdeur zich recht tegenover de zijne bevond. Er zat misschien een meter afstand tussen de twee deuren. Hij had last van een aparte geur in de kamer en besloot bij zijn overbuurman poolshoogte te nemen.

Je zou denken dat je, als je huisgenoot onder zulke trieste omstandig­heden overlijdt, toch wat verdriet of spijt moet voelen. Niets was minder waar voor deze mensen. De huisgenoten en de nabestaanden leek het weinig te kunnen schelen. Ze waren meer bezig met wat hij van waarde in zijn kamer had liggen dan met zijn overlijden. Tijdens de ­reiniging werden we continu lastiggevallen: “Kun je zijn laptop voor mij pakken?” en “Kun je zijn telefoon voor mij apart leggen?” Het hield pas op toen ik zei dat dit niet het moment was voor zulke verzoeken.

De omstandigheden waaronder deze man overleed waren immens triest. Maar nog triester was dat de huisgenoten en nabestaanden zelf allang een beetje waren gestorven, maar dit nog niet doorhadden. Moest ik meer verdriet hebben om de overledene of de personen om hem heen? Zij waren hun menselijkheid al kwijt.

Tuğrul Çirakoğlu maakt met zijn bedrijf Frisse Kater schoon in extreme situaties. Hij vertelt de verhalen achter het vuil.