Oma’s Stoofpotjes voor de strijd tegen de eenzaamheid

Vier jaar geleden bond u de strijd aan tegen eenzaamheid, waarom?

“Het viel mij en een vriend, die geneeskunde studeerde, op hoeveel ouderen plotseling eenzaam worden. Hij zag dat doordat ze bij de dokter kwamen voor een praatje, zonder echte klachten. Ik zag het gebeuren bij mijn oma. Eenzaamheid komt snel hoor, bijvoorbeeld als je buren, vrienden of kinderen verhuizen.”

Daarmee zijn we nog niet bij uw soepimperium.

“Mijn oma is, zoals veel oma’s, goed in soep maken. Dus wij dachten: we brengen oma’s en jongeren bijeen, zodat ze kunnen babbelen en soep maken. En die soep brengen wij dan op de markt.”

Ik associeer ‘een kopje soep eten met’ niet meteen met eenzaamheid.

“Het staat voor verbinding, hè. We organiseren kookdagen. Dan gooien we bergen overgebleven groenten op tafel, die krijgen we van supermarkten, en dan maken de oma’s daar soep van. De opa’s zijn wat minder actief in de soep, maar ouwehoeren wel met onze studentenvrijwilligers.”

Wat doen die studenten voor u?

“Deze week gaan ze in negen studentensteden langs bij negenhonderd ouderen met een tasje met een soepje en een cadeautje. Maar ook door het jaar heen gaan ze langs bij mensen die eenzaam zijn geraakt.”

Overmorgen is uw eenzaamheids­diner met BN’ers. Wat wilt u daarmee bereiken?

“We komen met nieuwe stoofpotjes, acht uur gesudderd, daar willen we wat aandacht voor. Albert Heijn gaat ze verkopen, maar ze moeten zich binnen acht weken bewijzen, anders verdwijnen ze uit het schap.”

Bent u zelf weleens eenzaam?

“Om eerlijk te zijn: eigenlijk niet.”