Myrthe en Delicia moesten binnen dertig dagen hun huis uit: ‘Bizar dat ze het recht had ons er zonder gegronde reden uit te gooien’

De zoektocht naar een huis vergt geld, geduld en incasseringsvermogen. Met welke dromen begonnen huizenjagers en welke zijn daar nog van over? Myrthe (24) en Delicia (27) moesten na een bezoekje van de verhuurster ineens op zoek naar een nieuw huis.

Toen ze anderhalf jaar samen waren wilden Myrthe van Brunschot (24) en Delicia van West (27), beiden geboren Amsterdammers, niets liever dan gaan samenwonen. Ze stonden allebei ingeschreven bij Woningnet, maar op huizen reageren had weinig zin omdat ze nog niet lang genoeg ingeschreven stonden. Myrthe: “Via een kennis van mijn moeder met een vastgoedbedrijf konden we appartementje huren in het centrum van Zaandam. We woonden toen al een jaar samen in huis bij mijn moeder en mijn broertje, en namen het aanbod meteen aan.” Langer dan twee jaar mag het stel er niet wonen. “Dan bouw je als huurder rechten op en daar zitten huisbazen niet op te wachten.”

Vlak voor ze hun woning in Zaandam moeten verlaten, horen ze – opnieuw via via – dat een vrouw haar sociale huurwoning in Amsterdam legaal wil gaan onderverhuren. Aan één persoon. Myrthe: “Nadat we elkaar hadden ontmoet, waren we ook samen welkom, mét onze hond Mo. Het huisje was in Oost, om de hoek van de Czaar Peterstraat waar ik ben opgegroeid. Ik voelde me er meteen helemaal thuis.”

In shock

In het contract, opnieuw voor een huur van maximaal twee jaar, staat dat ze de meubels niet mogen verplaatsen en dat er onder geen beding spullen in de (vochtige) berging mogen worden opgeborgen. In overleg demonteren ze de gigantische eettafel en de piepkleine bank die ze in de kleine ruimte opbergen en vervangen voor hun eigen bankstel en een kleinere tafel. Na een jaar komt de verhuurster voor het eerst langs, om haar bed op te halen. Delicia: “Na afloop liet ze weten dat ze ‘in shock’ was over de staat van haar huis. Volgens de verhuurster waren de muren geel van de rook en had haar matras rare geurtjes en frituurvlekken. Dit was nieuw voor ons; we aten nooit hamburgers in bed en roken doen we ook allebei niet. Maar we bleven rustig en mailden terug dat we ons keurig aan de door haar opgestelde regels in het contract hadden gehouden. Na een paar dagen werd er in de Whatsappgroep met de buren geklaagd over onze hond Mo, die geblaft zou hebben en weer een dag later ontvingen we een mail van de verhuurster dat we precies dertig dagen de tijd kregen om te vertrekken. En dat terwijl ons huurcontract exact een maand ervoor nog met een jaar was verlengd. Dit keer was het onze beurt om in shock te zijn: het voelde alsof ze had zitten wachten op een excuus om ons eruit te kunnen zetten.”

Ze proberen met de vrouw in gesprek te gaan. “Als student is het vrijwel onmogelijk om op zo’n korte termijn iets te vinden waar je kunt samenwonen. Dat wilden we haar duidelijk maken,” zegt Myrthe. “Maar zij zei gewoon keihard: ‘Ik wil dat jullie over een maand weg zijn. Punt.’ Na nog wat berichten van mij reageerde ze dat ze niet meer met ons in contact wilde komen en dat ze haar telefoon ook niet meer voor ons op zou nemen. Het voelt nog steeds bizar dat ze het recht had om ons er zomaar, zonder gegronde reden, uit te gooien.”

Onzekere woonsituatie

Delicia: “Ik woonde voordat wij gingen samenwonen afwisselend bij mijn moeder in Zuidoost, mijn vader in Oost en mijn oma in Zuid. Het op en neer gaan en de verandering van omgeving was ik dus wel gewend, maar voor Myrthe, die haar hele jeugd op dezelfde plek in Amsterdam heeft gewoond, leverde onze onzekere woonsituatie veel stress op.”

Het koppel heeft mazzel: vijf dagen voor ze met hun inboedel en hond op straat komen te staan, krijgen ze opnieuw via via een huurwoning in de Marnixstraat aangeboden, mét tuin. “Omdat het souterrain met de slaapkamers van 40 vierkante meter na een lekkage onbewoonbaar was, hadden de vorige bewoners – een gezin met drie kinderen – een aantal jaar met z’n allen in de woonkamer met keuken van 50 vierkante meter geleefd. Uiteindelijk zijn zij vertrokken en konden wij erin.”

De woning is op dat moment een soort bouwval, er moet veel aan gebeuren. “De huisbaas regelde een apparaat om de lucht te reinigen in het souterrain, daardoor kunnen wij nu beneden slapen. We hebben alles geschilderd en er zelf een nieuwe vloer in gelegd,” zegt Delicia.

Myrthe: “De afgelopen jaren waren heel onrustig. Het heeft wel even geduurd voor ik me op deze plek thuis voelde. Het helpt ook dat we hier niet over twee jaar wéér uit hoeven.”

Het appartement in Oost waar ze in mei uit werden gezet, blijkt inmiddels te zijn verkocht door de woningbouwvereniging: het startbedrag was drie ton.