Met Pacific (5,5) heeft Pacific Parc een kleurloze opvolger

Westergasterreinklassieker ­Pacific Park veranderde vorig jaar van eigenaar en heet nu simpelweg Pacific. Zelf kwam ik al in de jaren negentig bij de toenmalige (West) Pacific, die honderd meter verderop zat.

Je kon er aardig eten en na elven gingen de tafels aan de kant voor liefhebbers van hiphop, funk en soul. Na de verhuizing werd de naam Pacific Parc, en veranderde de muziek in surfige ­rockabilly waarmee ik weinig had. Toch bleef ik komen, de laatste jaren vaak overdag met mijn gezin.

Welkom briesje

Pacific Parc was inefficiënt maar kleurrijk, de gasten mensen uit de buurt die zich op hun gemak voelden ­tussen de stoffige kunstwerken binnen, en met liefde een kwartier wachtten op een drankje op het onbehouwen terras. De zaak werd geleidelijk sleetser, en ­hoewel niemand een écht frisse wind wilde, leek een briesje meer dan welkom.

Grote horecaspeler ‘Drie Wijzen uit Oost’ draait de zaak nu samen met de heren achter het bekende Waterkant op de Marnixstraat, en ik haalde opgelucht adem toen Riad Farhat, één van de Drie Wijzen, vertelde dat hij een band met de Pacific had en de sfeer ervan wilde behouden.

Grijs als een Audi

Desondanks zou het lang duren voor ik voet zette in de nieuwe, verbouwde Pacific, en bij onze binnenkomst moet ik toch wel even slikken. De zaak is brandschoon, met aandacht verbouwd en de open haard is er nog, maar alle kleur heeft plaatsgemaakt voor het matte grijs waarin je nu vaak Audi’s ziet. We zouden ons in om het even welke industriële nieuwe zaak kunnen bevinden.

We mogen aan tafel en worden bediend door een vriendelijke jongedame die vertelt dat dit haar tweede dag is, maar ze neemt onze bestelling foutloos op. Terwijl we wachten drinken we Pieremegoggelbier van Homeland: bittertje, zuurtje, tikkie modderig (€4,90) en erg waterige huisgemaakte limonade van lavendel en citroen (€3,50).

Een grote zaak die iedereen moet kunnen bedienen doet er goed aan louter greatest hits te serveren. De kaart van de Pacific is zo’n kaart, en we bestellen als eerste een gerechtje met bereidingen van topinamboer (€9,50): een koud bord met zachtgegaarde dooier, geroosterde topinamboer, puree van topinamboer, ongare geroosterde ui, onaangemaakte waterkers, zure uitjes en broodkruim. Niet slecht, maar de losse onderdelen gaan weinig met elkaar aan. Onze gegrilde octopus met hummus, zwarte olijf en gepekelde citroen (€12,50) ligt ook op een koud bord, en de tentakel is wat droog, alsof hij buiten het kookvocht onafgedekt bewaard is voor het grillen. De smaken zijn in orde.

Verder proeven we ‘steak tartare’ die hier vertaald is in rauw gehakt rundvlees met knapperige roggekorreltjes op bieslookmayonaise (€11,50). Prima tartaar, maar geen steak tartare, die voor je wordt aangemaakt of die je zelf met allerlei smaakmakers (cornichon, peterselie, kapper, sjalot, eidooier) mag aanmaken.

Geen flinter

Over op witte wijn: chardonnay uit de Languedoc die vooral naar eikenhout smaakt (€6,50), en een grüner veltliner (€7,50) die te aaibaar is om van te houden.

Als hoofdgerecht kiest mijn gezelschap gnocchi met eekhoorntjesbrood (€17,50), en hoewel we wisten dat die paddestoelen niet in seizoen zijn, waren we niet voorbereid op de saus met oesterzwam en champignon die we krijgen. De keuken laat bij navraag weten dat het om gedróógd eekhoorntjesbrood gaat, maar daar vinden we geen flinter van. De gnocchi zelf zijn goed van structuur.

Mijn gegrilde piepkuiken lijkt te lang gepekeld, en is daardoor zo verzadigend dat de trek me na een paar happen vergaat. Het ligt op romige polenta en nétgare palmkool met heel aardige jus (€19). Verder proeven we extreem krokante frites van zoete bataat (€4,50) en spitskool van de barbecue met hazelnoten die zout mist en drijft in de boter (€5,50).

Waarom nou toch?

Dessertsgewijs maken we kennis met een weeë, kleurloze en smaakarme bread and butter pudding met rinse appelmoes en pindaijs (€7,50) – dat niet slecht is, maar waarom nou toch pindaijs? – en aan mijn kant van de tafel met een heel dunne laag vanillecrème onder dikke en kristallige karamel (crème brûlée, €7,50).

Misschien was het toch een betere move geweest als de nieuwe eigenaren meer afstand van de oude Pacific Park hadden genomen en de zaak anders hadden genoemd. Wie deze plek van oudsher kent moet wel vergelijken, en komt dan tot de conclusie dat er in de nieuwe Pacific qua efficiëntie duidelijk een slag gemaakt is, maar dat de oorspronkelijke sfeer verloren is gegaan zonder dat de keuken een bezoek waard is geworden.