Lise (35) verruilt Amsterdam voor Zeist: ‘Ik schrok zo dat ik het huis uit ben gerend’

Negen jaar geleden verhuisde Lise van Halm van Arnhem naar Amsterdam. Voor de liefde: ze trok in bij haar vriend Pieter (43), die een jaar eerder een jarendertigappartement in de Kijkduinstraat in Bos en Lommer had gekocht. Een prachtige plek, vindt ze nog steeds, maar hun kinderen Syl (4) en Lou (2) zullen behoefte krijgen aan meer ruimte. “Ze slapen nu samen op één kamer,” zegt Van Halm. “Dat gaat nu nog prima, het is heel knus. Maar als puber vind je dat niet meer zo tof.” Daarom werd het tijd om verder te kijken. Het gezin verhuist naar Zeist – en daarmee verlaat Van Halm de eerste en enige plek in Amsterdam waar ze ooit woonde.

Amsterdam verlaten was niet de eerste gedachte die bij Van Halm en haar vriend opkwam toen ze vorig jaar besloten op zoek te gaan naar meer ruimte. “We hebben nog overwogen dit huis uit te bouwen,” zegt Van Halm. “Pieter had al helemaal uitgetekend hoe dat zou kunnen, met een extra woonlaag en het dakterras. Maar eerlijk gezegd wilde ik liever een tuin. Ik heb het tuinieren van jongs af aan meegekregen en mis het. Je kunt wel een komkommerplant op het dak­terras neerzetten, maar dat is toch niet de moestuin waar ik van droom.”

In de buurt van Utrecht

Een woning op de begane grond met drie slaapkamers én een tuin moest het dus worden. In Amsterdam zou dat een lastige zoektocht worden, wisten ze. Daarom breidden ze hun zoekgebied uit. “Ik wilde graag dichter bij de natuur en mijn familie in de Achterhoek wonen,” zegt Van Halm. “Teruggaan naar Arnhem was geen optie, want Pieter werkt in Den Haag en zou dan erg ver moeten reizen. Daarom besloten we in de buurt van Utrecht te kijken.”

Een halfjaar zochten ze, zonder aankoopmakelaar, naar huizen in Driebergen: centraal gelegen, rustig en midden in de natuur. “Er wordt over Amsterdam gezegd dat de woningmarkt oververhit is, maar in Driebergen is het ook dringen en zijn huizen ook duur,” zegt Van Halm. “We checkten Funda elke ochtend en belden meteen als we iets moois zagen. Na een halfuur bezichtigen stond de volgende alweer op de stoep. Raar dat het allemaal zó snel moest. Ik dacht: ik doe nog langer over het kopen van een spijkerbroek dan over het kopen van een huis.”

Omdat ze vooraf met een financieel adviseur hadden gepraat, wisten ze precies wat ze konden besteden. Maar dan nog bleek het lastig je niet gek te laten maken, zegt Van Halm. “We hebben tien huizen bezichtigd. Op een daarvan waren we zo verliefd, dat we wel tien procent bovenop de vraagprijs hebben geboden. We kregen het niet: iemand anders had nog eens 50.000 euro meer geboden.”

Van Halm en haar vriend deden nog tweemaal een bod op een huis, maar werden beide keren overboden. “De laatste keer was de ergste. De vraagprijs was 750.000 euro, voor een huis met veel achterstallig onderhoud. Toen ik de makelaar vroeg of dat niet wat overdreven was, zei hij dat hij al biedingen van 850.000 euro had gekregen. Daar schrok ik zo van dat ik het huis uit ben gerend – en mijn tas vergat, dus weer terug moest, haha.”

Franse gîte

Net toen de wanhoop toesloeg en ze hun verhuisplannen op de lange baan wilden schuiven, zagen ze op Funda een voormalige arbeiderswoning uit 1910 in Zeist, vlak bij het bos. “Het leek wel een Franse gîte, helemaal wit geplamuurd, met luikjes, heel schattig. Met een tuin en een schuur. Echt ons droomhuis.” Ze boden 582.000 euro, tien procent bovenop de vraagprijs. Tot hun verrassing werd hun bod geaccepteerd.

Er moet veel aan verbouwd worden, er komt bijvoorbeeld een aanbouw. En hun huidige appartement staat nog te koop. Genoeg te doen dus. “Het wordt even wennen om Amsterdam te verlaten, vooral voor Pieter, die meer aan de stad gehecht is dan ik. In Zeist heb je geen eindeloze keuzemogelijkheden aan cafés en bioscopen. Maar met kleine kinderen kun je daar toch maar beperkt gebruik van maken. En we blijven hier nog regelmatig komen; ik heb al met een vriendin afgesproken dat we af en toe aan huizenruil gaan doen.”