Jeroen vond een woning via zijn zelf geprogrammeerde zoekmachine

De zoektocht naar een huis vergt geld, geduld en incasseringsvermogen. Met welke dromen begonnen huizenjagers en welke zijn daar nog van over?

Toen Jeroen van der Es (28) het ouderlijk huis in Haarlem verliet om te gaan stu­deren aan de VU kon hij met een vriend terecht in een antikraakpand. In de open keuken creëerde hij een slaapkamer door twee Billykasten met lakens te omwikkelen. “Zo had ik er wat minder last van als mijn huisgenoot een eitje stond te bakken. Na een halfjaar moesten we het huis uit en verhuisde ik naar de Bloemgracht. Toen ik opnieuw op straat kwam te staan, heb ik een tijdje rondgezworven. Ik leefde uit een tas, sliep bij mijn vriendin of paste op een huis van mensen die op vakantie waren.”

Hij vindt een huis met huisgenoten, waar hij in woont tot hij naar Rio de Janeiro vertrekt om zijn scriptie te schrijven. “Toen ik terugkwam had ik niet veel geluk met de huizenjacht en moest ik tijdelijk weer bij mijn ouders intrekken. Iedere dag speurde ik een uurtje op Funda en Pararius, maar steeds als ik een makelaar belde was het huis al verhuurd. Niet gek: ik ontdekte dat er zo’n twee miljoen mensen per maand naar die twee sites kijken, terwijl er toen per week gemiddeld maar 250 huurhuizen in de vrije sector vrijkwamen in Amsterdam.”

Programmaatje geschreven

Met een jeugdvriend bespreekt Jeroen zijn frustratie. “Omdat we allebei hadden leren coderen tijdens onze studie, besloten we een programmaatje te schrijven dat elke minuut voor ons de websites afzocht en een seintje gaf als er ergens een nieuwe huurwoning vrijkwam die aan onze eisen voldeed. Via deze zoekbot wisten we vaak al dat een huis vrijkwam als een makelaar het nog maar nét online had gezet, wat voor veel verbaasde reacties zorgde. Door als eerste te reageren, konden we veel vaker een bezichtiging inplannen.”

Al binnen drie weken na het installeren van het programma vinden de jongens een huis op de Churchilllaan. “We vertelden het verhaal aan iedereen, van de kroeg tot het voetbalveld. Meer mensen die een huis zochten wilden het proberen en we besloten een testgroep aan te maken van vijftig zoekenden. We noemden het project op z’n Amsterdams ‘Stekkies’ en werkten iedere vrijdag na ons werk tot laat door om het te verbeteren. Toen we Stekkies vervolgens online zetten, stroomden de aanmeldingen van huizenzoekers binnen.”

Wat eind 2020 begon als een handig idee voor henzelf, is uitgegroeid tot een dienst met zo’n tienduizend betalende gebruikers in heel Nederland. “Veel woningzoeksites zijn scams. Wij proberen daarom zo transparant mogelijk te zijn: wie niet tevreden is, krijgt zijn geld terug. Gelukkig krijgen we vooral veel positieve reacties van mensen die na eindeloos zoeken via onze dienst binnen korte tijd aan een huurhuis zijn gekomen. Inmiddels heeft 60 procent van de gebruikers via Stekkies een huis gevonden.”

Loterij

Hoe het verderging met zijn eigen huizenzoektocht? Jeroen en zijn vriendin Marthe verruilden Amsterdam tijdens de coronacrisis tijdelijk voor Parijs. “Marthe werkte er in een ziekenhuis, ze huurde een chambre de bonne, een voormalige dienstmeisjeskamer, op een zolder van 8 m2 met een keuken, zithoek, hoogslaper en een douchecabine waar ik nauwelijks in paste.”

Via een huizensite voor expats vonden ze een appartement met uitzicht op begraafplaats Père Lachaise voor 1800 euro per maand. “De huizenmarkt daar is zo mogelijk nog overspannener dan hier.”

Toen ze na zes maanden terugkeerden, begon de zoektocht naar een huis voor hen samen van voren af aan. “Ik gebruik zelf het platform en doe gewoon mee met de loterij. In anderhalve maand hebben we via Stekkies 400 huizen online bekeken, reageerden we op 75 ervan en bezichtigden we er uiteindelijk 21. Het is echt een dagtaak.”

Met resultaat: op een dag wordt Jeroen gebeld door een makelaar. “Of we interesse hadden in een huis in de Blankenstraat. Als we een bewijs van inkomen zouden sturen, kon hij ons feliciteren als de nieuwe bewoners. Interesse hadden we uiteraard, maar ik kon me niets van een bezichtiging herinneren. De makelaar, zo bleek, had gewoon de eerste aanmelding uitgekozen en dat waren wij. We hebben het huis maar één keer gezien, op de dag voor we het contract tekenden – een bizarre situatie. Maar spijt hebben we nog geen seconde gehad. Het is een parel en de huur van 1475 euro per maand is voor Amsterdamse begrippen zelfs relatief laag.”