Jaus (37) werd drie keer overboden: ‘Het voelt elke keer weer alsof je een mislukte date hebt’

De zoektocht naar een huis vergt geld, geduld en incasseringsvermogen. Met welke dromen begonnen huizenjagers en welke zijn daar nog van over?

Als achttienjarige student verruilde Jaus Müller (36) zijn ouderlijk huis in Heiloo voor een eigen plek in Amsterdam. Het werd bekend terrein: hij trok in het appartement waar zijn grootouders hadden gewoond en zijn vader opgroeide, in de Rivierenbuurt. “Net toen ik op zoek ging naar woonruimte, overleed mijn oma en kwam dit huis leeg te staan,” vertelt Müller. “Ik heb contact opgenomen met de verhuurder: zou het niet mooi zijn als de kleinzoon van de mensen die hier sinds 1951 hebben gewoond het zou overnemen? Daar was hij wel gevoelig voor.” De huur ging iets omhoog en er zou weinig aan onderhoud worden gedaan omdat Müller er maar een paar jaar zou wonen. “Dat vond ik prima.”

Steeds overboden

Hij bleef echter langer dan verwacht: achttien jaar. Hij woonde er een tijdje met zijn beste jeugdvriend, leerde vanuit hier de stad kennen en heeft er veel herinneringen aan. Toch begon het te kriebelen. “Het is een prachtig pand, met oude ­deuren en glas in lood. Maar het is ook ­vreselijk tochtig en moeilijk warm te krijgen. Ik heb maar één gaskacheltje voor het hele huis. Een nieuwe definitie van centrale verwarming, haha.” Nadat zijn vader vorig jaar overleed, besloot hij op zoek te gaan naar een koopwoning. “Misschien durfde ik eerder niet weg omdat ik zoveel herinneringen aan dit huis heb en het toch een beetje voelde alsof het mijn vaders huis was, waar ik nu voor zorgde.”

Zijn wensen: iets meer ruimte dan 60 m², een échte cv en een nieuwe buurt. De Van der Pekbuurt of de Baarsjes bijvoorbeeld. En het liefst een oud huis. “Ik heb geschiedenis gestudeerd en ben een verstokte historische romanticus.”

Hij nam een aankoopmakelaar in de arm en bezichtigde negen huizen. Drie keer deed hij een bod; steeds werd hij ­overboden. “Eigenlijk had ik er al geen zin meer in als ik weer met tig anderen in een appartementje stond. Steeds dacht ik: deze stapel stenen, deze zak geld, ze staan niet in verhouding. Dan overleef ik mijn tochtige huis nog wel een jaartje.”

Afgelopen zomer raakte hij uiteindelijk ontgoocheld. “Het voelt elke keer weer alsof je een mislukte date hebt. Steeds had ik al gevisualiseerd waar ik de boekenkast zou neerzetten en dat schilderijtje zou ophangen. In je hoofd woon je er al, en dan komt weer die teleurstelling.”

Geprofiteerd van markt

Na de zomervakantie besloot Müller nog één keer de schouders eronder te zetten. Op Funda zag hij een hoekappartement in De Baarsjes dat hem direct aansprak: uit 1926, een cv-ketel, 74 m² en een berging van 26 m². “Ik had meteen het gevoel: dit zou ’m weleens kunnen worden.” Samen met zijn makelaar en de vriendin van zijn vader bezichtigde hij het appartement. De verkopend makelaar nam ruim de tijd en er was geen sluitings­termijn om een bod uit te brengen. Na een paar dagen belde de makelaar hem zelfs om te vragen of hij nog een bod wilde uitbrengen. “Ik heb een strijdplan gemaakt met mijn makelaar en bood iets boven de vraagprijs van 575.000 euro. Dat werd geaccepteerd. Ik denk dat ik heb geprofiteerd van de veranderende markt.”

Nu is het opruimen geblazen: Müller heeft een half leven lang nooit keuzes hoeven maken over spullen die wel of niet meeverhuizen. Afscheid nemen van een huis waar hij al sinds zijn jeugd komt, lijkt hem moeilijk. “Maar ik denk heel gelukkig te gaan worden op mijn nieuwe plek.”

Indirect droegen zijn ouders, die beiden zijn overleden, bij aan die plek. In maart verkochten Müller en zijn broer hun ouderlijk huis, wat hem een ruimer budget gaf. “Ik had er ook een wereldreis van ­kunnen maken, maar ik vond dit een mooie manier om er iets tastbaars mee te doen. Ik heb nu mijn eigen huis, dankzij hen.”

“Soms sta ik voor mijn nieuwe huis en denk ik: wat zou mijn vader ervan hebben gevonden? Ik denk dat hij had gezegd: te duur, haha. Hij had het vast mooi gevonden.”