In de fijne verfilming van I Am Zlatan valt genoeg te genieten

40 jaar is hij inmiddels, maar afgelopen weekeinde maakte hij na een maand blessureleed zijn rentree en gaf hij ver in blessuretijd met zijn hoofd de assist op de winnende treffer die AC Milan weer aan kop van de Serie A bracht: het Zweedse fenomeen Zlatan Ibrahimović.

Voor zijn veertigste verjaardag schreef Zlatan samen met de Italiaanse journalist Luigi Garlando het boek Adrenaline (ondertitel: Mijn niet eerder vertelde verhalen), waarin hij zonder enige terughoudendheid de balans opmaakt én zich afvraagt waar hij als hij zijn voetbalschoenen aan de wilgen hangt de adrenaline zal vinden die hij tot nu toe altijd van het voetbal kreeg.

Het boek is een vervolg op I Am Zlatan (2011), de in de ik-vorm geschreven bestseller van de Zweedse auteur David Lagercrantz, die op het begin van Ibrahimović’ imposante carrière focust.

Onbegrepen en alleen

Dat boek is nu verfilmd door de onbekende Zweedse regisseur Jens Sjögren. Hij maakte er een ingetogen biopic van; een coming-of-agefilm over het kind van een Bosnische vader en een Kroatische moeder dat wel zelfverzekerd wil zijn, maar nog best onzeker is.

Zelf spreekt Sjögren van ‘een universeel verhaal, over het recht er te zijn, en in Zlatans specifieke geval: het recht de bal te hebben’; Sjögrens voorbeelden waren de feelgoodfilm Billy Elliot en de even rauwe als ontroerende arthousefilm Fish Tank van Andrea Arnold.

Sjögrens film focust op de periode voordat Zlatan een grote ster werd: zijn jeugd op de pleintjes in Rosengård, een migrantenwijk in Malmö, zijn eerste contract bij Malmö FF, en zijn moeizame periode bij Ajax. Als 19-jarige belandde hij, met een transfersom van 7,8 miljoen euro om zijn nek, in een huurhuis in Diemen, waar hij zich vooral onbegrepen en alleen voelde, omdat het overgrote deel van het publiek en de Ajaxstaf niet zagen hoe goed hij was.

Lekker hoekige Ronald Koeman

Heel veel drama is er niet, I Am Zlatan stevent zonder al te veel omhaal op het happy end af. Toch valt er genoeg te genieten: Dominic Andersson Bajraktati is innemend als de 11-jarige Zlatan; Granit Rushiti overtuigt in de moeilijker rol van jongvolwassen Zlatan.

Gijs Naber is een lekker hoekige Ronald Koeman, Zlatans coach bij Ajax; de Italiaanse acteur Emmanuele Aita maakt een mooi nummer van de flamboyante spelersmakelaar Mino Raiola.

Ook leuk: het gras van het Olympisch Stadion figureerde voor dat van de Arena, waar Zlatan zijn wondergoal maakte tegen NAC (negen dagen later werd hij getransfereerd naar Juventus, de rest is geschiedenis).