‘Iew’, gruwelt mijn zoon zodra hij tieten ziet

Het is de plotselinge uitroep boven ander kindergegil uit waarvan je als ouder altijd precies weet dat ie van jouw kroost afkomstig is. “Iew!” Bezorgd speur ik het water af waar mijn jongens zwemmen. “Iew!” Er zal toch geen gebruikt maandverband dobberen? Een dode vis? Een rat? Ik wil gebaren dat ze onmiddellijk uit de smurrie moeten komen, als ik zie dat mijn jongste omhoog staart. Boven op de brug staat een jonge vrouw. Haar armen gespreid. Een stralend sproetenhoofd. Ze springt. Ze vliegt. Net als alle andere tieners die hier in bad­kleding naar beneden suizen. Zij heeft alleen geen bovenstukje aan.

“Iew,” gruwelt mijn zoon later nogmaals. Ik heb verteld dat topless zonnen vroeger standaard was. Dat je overal vrolijk schommelende appeltjes, peren en ander formaat fruit zag. Een bikinitopje was het minst gedragen textielstuk uit je kledingkast.

Tegenwoordig douchen veel kinderen met ondergoed aan. Ik vind het best, van mij mag iedereen bedekken wat ie wil. Maar de gruwreflex als een ander zich blootgeeft, vind ik akelig. Mijn eigen naaktheid leidt thuis tot de nodige commentaren (“Mam, je piemel is kapot”) en dat ben ik gewend. Ik kreeg er echter totaal genoeg van steeds uitgelachen te worden. Kwam ik druipend de douche uit, stonden twee mannetjes hikkend te wijzen naar mijn lijf. Terwijl ik zo vaak heb verteld dat iedereen een blootje heeft. En dat daar raar over doen arelaxed is.

Ooit maakte ik interviews voor een tijdschrift over nudisme, BlootGewoon (je ­verzint het niet). Hoewel ik niet tot nudist bekeerd raakte, konden al die vrolijke kledingloze mensen me wel bekoren. Zelfs de thuiskok die piemeltjenaakt met een enorm slagersmes een tomaat voor me ontvelde, wat ik best spannend vond, maar niet in seksuele zin. Daar zit natuurlijk de crux. Zodra bloot met seks te maken krijgt, schieten we in een kramp. Ik ook, zeker als het de jeugd betreft. Een kinderstring, van mij hoeft ’t niet. Tegelijkertijd ben ik nooit vergeten hoe afkeurend een zuremondjesmevrouw keek toen ik mijn oudste in zijn nakie in de Vondelparkfontein liet spetteren. “Moet dat nou? Dat seksuele?” siste ze. Het wurm was twee.

Deze week ging Netflix door het stof vanwege het promotiemateriaal van de film Cuties (prijswinnaar Sundance), waarin een elfjarig meisje zich aansluit bij een twerkend dansgroepje. “Schande!” vonden criticasters. En seksualisering van kinderen is dat natuurlijk ook. Maar juist daarom wilde de regisseuse hier een film over maken. Moeten we die dan bannen, terwijl TikTok intussen overloopt van kids die suggestief kruisgraaiend heupdraaiend dansjes van elkaar overnemen?

Waar ik overigens ook niet zoveel bezwaar in zie. Want seks en naaktheid, je kunt ze tot in de eeuwigheid proberen te cancelen, maar je kunt het er beter over hebben. Zodat wij onze jeugd kunnen vertellen dat ze zorgvuldig met hun lichaam moeten omgaan, dat hun lijf van hen is, seks voor grote mensen, je je nooit iets moet laten opleggen wat jij niet wilt. En dat tieten alles­behalve iew zijn, maar blootgewoon.

Roos Schlikker (1975) is journalist en schrijfster van boeken en toneelstukken. Elke zaterdag schrijft ze een column voor Het Parool.

Reageren? r.schlikker@parool.nl