Het magische uitzicht is er, maar bij Helling 7 in Noord moeten alle zeilen worden bijgezet (7)

Het terras van Helling 7 in Noord is nu al een van de indrukwekkendste van de stad. Maar of de 140 man die er straks kunnen zitten tevreden naar huis gaan? Daarvoor moet het vuur toch echt wat hoger worden opgestookt, vindt culinair recensent Mara Grimm.

Een van dé trends waar we al een paar jaar niet omheen kunnen: koken op open vuur. Logisch, want het zorgt voor een onweerstaanbare rokerige, stoere smaak. En dat past dan weer perfect bij het rauwere imago dat gangbaar is geworden sinds de gastronomie zich heeft ontdaan van haar kroonluchterimago. Bovendien ziet het er ook nog eens spectaculair uit.

Dat laatste is ook het geval bij het nieuwe Helling 7 in Noord. Zodra je er binnenloopt, zie je het vuur branden in de keuken. Een beeld dat perfect past bij de ongepolijste omgeving, want je eet hier op de laatste actieve scheepswerf van Amsterdam.

Eerder verscheen in deze krant een stuk over de totstandkoming van dit restaurant met spectaculair uitzicht en dito ­terras waar volgens onze gastheer straks 140 (!) man kunnen zitten. In het kort: Helling 7 is een stalen toren die is gebouwd op een voormalige scheepshelling. Het idee komt van een architect, een scheepsbouwer en een horecaondernemer (die laatste is Daan Bonsen van ­Panache en Door 74). Bijna alles is ­circulair: de vloer komt uit een offshoreschip, de lampen zijn overgenomen van een ander ­restaurant en de stoelen gekocht op een inboedelveiling. Dat klinkt als een samengeraapt zooitje, maar het vormt allemaal een goed doordacht geheel.

Uitdagende rooksmaak

Wij zijn er tijdens een drukke, zondagse lunch: tafels vol ­vrienden, jonge gezinnen en oudere stelletjes – een ideale mix. In tegenstelling tot het weidse uitzicht is het binnen vrij knus. Sterker: de bediening kan zich maar met moeite langs de piepkleine tafeltjes manoeuvreren. Ze hebben het sowieso niet makkelijk: ook hier hebben ze last van personeelstekort, waardoor alles aanvankelijk maar nét goed gaat en het tempo later op de middag wat inzakt.

De drankkaart is toegankelijk, maar ook een beetje onuitgesproken. We bestellen een wel erg fruitige, bijna commercieel smakende chardonnay van wijncoöperatie Les Vignerons du Narbonnais. Dat doe ik niet nog een keer. Beter is de rioja van Karma Vineyards: simpel, maar lekker sappig. Daarnaast zijn er cocktails en huisgemaakte limonades, zoals rabarber-hibiscus en vlierbloesem-citroen. Die laatste is veel te zuur, daar moet dus nog even aan worden gesleuteld.

Enfin. Bij het aperitief krijgen we prima brood met een crème van witte bonen en kruidenolie. De crème is vol, romig en heeft een uitdagende rooksmaak. Een ideaal begin. Naast de à la carte-­kaart is er een dagmenu en zijn er ook nog een weekly roast en een weekly catch. Keuze genoeg dus. Of beter: te veel. Want hoe hard de keuken ook zijn best doet, nog lang niet alles gaat goed.

Geroosterde bloemkool met ansjoviscrème en gepocheerd ei is bijvoorbeeld aardig bedacht, maar niet goed uitgevoerd. De bloemkool ziet er dankzij de donkere randjes aantrekkelijk uit, maar een aantal stukken blijkt nog onaangenaam hard. Tel daar een grote hoeveelheid ook al keiharde crumble van parmezaan bij op en mijn kaakspieren zijn halverwege het gerecht doodop. Ook jammer: het goed gepocheerde eitje erbij is niet meer warm.

Gelukkig is de pulpo met rode kool, amarant en frambozen­dressing stukken beter: een aantrekkelijk uitziend en kleurrijk gerecht met zacht gegaarde en vervolgens kort geroosterde octopus. Wel had de rooster­smaak duidelijker aanwezig mogen zijn.

Te rommelig en zoet

Dat laatste geldt voor meer gerechten, en zeker ook voor de weekly roast. We krijgen juicy kalfsribeye met geroosterde groenten en een kalfsjus met daarin wat sichuanpeper. Ouderwets lekker vlees met zo’n perfecte cuisson dat het een applaus waard is, maar de rooksmaak waar we zo op hoopten proeven we alleen terug bij de groenten. Zonde!

Ook het vegetarische gerecht verdient nog wat aandacht. Het bestaat uit geroosterde artisjok met Belugalinzen, cavolo nero, auberginecrème en tomaat. Alle componenten zijn goed bereid, maar de samenhang ontbreekt, waardoor het meer een bord kliekjes is dan een volwaardig gerecht. Dat moet beter kunnen, zeker voor 21 euro.

We sluiten af met crème caramel met kweepeer, havermoutcrumble en vanille-ijs. Het ijs is ingekocht, maar verder heeft de keuken er duidelijk te veel werk van gemaakt: er liggen zo veel componenten op het bord dat het een te rommelig en te zoet geheel wordt – met alleen een perfecte crème caramel waren we veel gelukkiger geweest.

Lang verhaal kort: Helling 7 is een unieke plek met een bijna magisch uitzicht, dat is duidelijk. Dat alle zeilen moeten worden bijgezet ook. Want de keuken doet enorm zijn best, maar zit nog niet helemaal op de juiste koers. Die moet snel worden gezocht, anders hou ik mijn hart vast voor de 140 man die hier straks op het terras zitten.

Bekijk ook: dit zijn volgens Mara Grimm de beste restaurants in Amsterdam en hier vind je alle afleveringen van Proefwerk.