Het interieur is Leen Bakker meets Xenos, maar het menu van De Kruidenier in Weesp is opvallend goed doordacht (7,5)

Culinair recensent Mara Grimm at bij De Kruidenier in het nieuwste deel van Amsterdam: Weesp. Het interieur doet misschien wat provinciaals aan, maar van het mediterrane menu kan de rest van de stad nog veel leren.

Amsterdam is stukken groter dan de meeste Amsterdammers denken. Zonde, want vooral buiten het centrum is het één groot culinair paradijs. Van World of Food in Zuidoost tot fantastische hotspots in Noord… we hebben het allemaal. Tegenwoordig hebben we er zelfs een compleet stadsgebied bij: sinds eind maart hoort Weesp officieel bij Amsterdam.

Ik kan dat alleen maar toejuichen, want dat betekent dat de restaurants in Weesp nu óók bij Amsterdam horen – en dus bij Proefwerk. Daarom rijden we op een vrijdagavond naar De Kruidenier, een zaak die is gevestigd in een prachtig pand dat ooit dienstdeed als magazijn van de lokale kruidenier. Heel Amsterdams voelt het trouwens niet. Sterker, zodra we binnenstappen krijgen we een kleine cultuurschok. De bediening onder leiding van gastheer Michael van Vliet (ex-De Ysbreeker) is zo aardig, snel en behulpzaam dat we er bijna van schrikken. Ook even wennen: het interieur met een semivintage drankkarretje, skaileren stoelen, hangplanten en waxinelichthouders in de vorm van octopussen… het is Leen Bakker meets Xenos, maar eerlijk is eerlijk: het is weer eens wat anders dan al die verweerde spiegels en thonetstoeltjes waar je in de binnenstad mee wordt doodgegooid.

Bovendien: voor we überhaupt allerlei flauwe grappen over de dorpsstylist kunnen maken, wordt ons de mond gesnoerd door de menukaart. Want het interieur mag dan wat provinciaals aandoen, van het goed doordachte en schappelijk geprijsde mediterrane menu kan de rest van Amsterdam nog veel leren. De focus ligt duidelijk op seizoensgroenten, het merendeel van de gerechten is vegetarisch of vegan, koolhydraten kom je nauwelijks tegen en vlees en vis worden voornamelijk als smaakmakers gebruikt. Ook wordt er amper iets weggegooid. Op zondagen in het laagseizoen is er zelfs een Taste before waste-menu en wordt er voor 25 euro een driegangenmenu met restjes gekookt. Een briljant idee van de chef en eigenaar Nesty Honigh, die eerder voor restaurants als De Ysbreeker en Merkelbach werkte en die zelf alle gerechten naar tafel brengt.

Log en dik

We beginnen met wat hapjes bij het aperitief, waaronder gul geportioneerd flatbread met ­labne en hummus. Het flatbread is heerlijk (bij navraag blijkt het van bakker Kardas in de Javastraat te komen, dan weet u waar u moet zijn) en de fris-zure, romige labne erbij ook. Helaas is de hummus minder goed: in plaats van zalvig, is de structuur log en dik.

We vervolgen met artisjok met bagna cauda, een warme dipsaus op basis van ansjovis en knoflook die oorspronkelijk uit de Piemonte komt, maar die je de laatste tijd opvallend vaak in hoofdstedelijke restaurants ziet. Deze is lekker, met perfect gedoseerde zilt-zoute ansjovissmaak. Ook goed is het andere voorgerecht, een vegan variant van steak tartaar, gemaakt van chioggiabiet met pane carasau (flinterdun Sardijns brood), pis­tache en olijven. Het had wat smeuïger gekund, maar hij is goed op smaak en komt met een uitstekend bitter slaatje ernaast.

Vegans zitten hier sowieso goed: ook het hoofdgerecht van groene en witte asperges is volledig plantaardig. De asperges zijn perfect beetgaar en worden geserveerd met raapstelen, raapjes, citroenzest en pittige mojo verde. Een prima gerecht dat zorgvuldig is bereid, al was ook dit gerecht nóg beter geweest met een romig, filmend detail.

Vegan chocoladeganache

Dat de chef een grote liefde voor groenten koestert, blijkt ook uit het enige vleesgerecht op de kaart: de onglet. Het kort gebakken vlees is nog mooi rood, stevig en supersmakelijk, maar de show wordt hier toch echt gestolen door de royale ­portie lamsoor, de persillade en vooral: heerlijke, in balsamico gemarineerde zilveruitjes.

We sluiten af met een vegan chocoladeganache met pistache, grapefruit en wat zout: een in potentie steengoed dessert dat nog nét niet helemaal af voelt, vooral omdat we wat structuur missen. Nu is het net alsof je een kom puur chocoladebeslag leeglikt. Met de mousse van karnemelk en rozenwater met hartige crumble van za’atar is hetzelfde aan de hand: het is bíjna goed, ware het niet dat in de op mahalabia (melkpudding) geïnspireerde mousse iets te veel rozenwater bevat, waardoor het friszure van de karnemelk niet meer te proeven is.

En aangezien we toch bezig zijn: de wijnkaart mag best wat meer uitgesproken. Nu zijn er wel veel betaalbare en niets-aan-de-hand-wijnen per glas, maar spannend is het niet. Dat verdienen de gerechten juist wél. Hier wordt met veel enthousiasme, een goed gevoel voor mediterrane smaken en een aanstekelijke liefde voor groenten gewerkt. Bovendien heeft de chef zijn piek duidelijk nog niet bereikt. De Kruidenier is daarmee een welkome aanvulling op het Amsterdamse restaurantaanbod. Kortom: welkom Weesp! En vooral: welkom De Kruidenier!

Bekijk ook: dit zijn volgens Mara Grimm de beste restaurants in Amsterdam en hier vind je alle afleveringen van Proefwerk.