Het eten in het restaurant van Rituals is tien keer lekkerder dan de douchegel (8-)

Met lichte tegenzin schuift culinair recensent Mara Grimm aan in het restaurant van Rituals. Wat blijkt? Het eten is tien keer lekkerder dan de douchegel.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik ben geen fan Rituals Cosmetics. Los van de nogal synthetisch aandoende geuren, zijn die douchegels toch de Mercichocolaatjes onder de cosmetica: je geeft ze alleen cadeau als je echt niets beters kunt bedenken. Ik sta daarin redelijk alleen, want het succes van Rituals lijkt niet te overzien. In 2020 opende zelfs een enorme conceptstore op het Spui. Een holistisch lifestyleconcept noemen ze het zelf.

Vrij ­vertaald komt dat neer op vier etages V&D-spiritualiteit, inclusief een triljoen geurkaarsen, ­metallic meditatiekussens, een mind spa én een restaurant: Rouhi. De teksten op de website beloofden niet veel goeds. Iets met het revitaliseren van zintuigen en ingrediënten voor je ziel. Ik stond dan ook niet bepaald te springen om er te gaan eten.

Dat veranderde nadat ik het cv van chef-kok Renaud ­Goigoux had gelezen; de Fransman ­werkte eerder bij restaurants als ­Breda en Rijks. Ook de kaart met Aziatische gerechten zag er veelbelovend uit. En dus fietste ik naar de plek waar ooit Café ­Esprit zat.

Er klinkt obligate loungemuziek en het interieur is exact wat ik van Rituals verwachtte: het ziet er natuurlijk en groen uit, maar bij nader inzien blijken alle planten van plastic. Desalniettemin zit je er uitstekend. De verlichting is prettig, de banken zijn comfortabel en de sfeer is redelijk intiem. Knap gedaan, want feitelijk zit je in een winkel. Bovendien loopt alles gestroomlijnd, ondank het grote aantal moeders en dochters die hier uitblazen van een middagje Kalverstraat.

‘Hallooootjes!’

We worden bediend door twee mannen: de een door de grote drukte aanvankelijk zo bot dat we met moeite een piepklein glaasje water krijgen (aan ­karaffen doen ze hier niet), de ander steeds wel erg vrolijk ­‘Halloootjes! Daar ben ik weer!’ roepend.

Die vrolijkheid verdwijnt acuut als we informeren wat er in onze alcoholvrije shiso mojito zit, want hij smaakt naar 7-Up waar de prik uit is. Als we suggereren dat er tegenwoordig steengoede alcoholvrije destillaten bestaan, bijt hij ons toe dat hij daar anders over denkt. Duidelijk. De cocktail waar we precies anderhalve slok van nemen, staat dan ook gewoon op de rekening. De bediening wordt sowieso pas stukken attenter als ik halverwege ons bezoek word herkend door de chef. Logisch misschien, maar daar trap ik niet in.

Omdat het aantal wijnen redelijk beperkt is, schakelen we over op thee, wat een prima keuze blijkt bij de gerechten. Over die laatste kan ik kort zijn: die zijn boven verwachting goed.

De yakitori kip bestaat uit twee spiesjes sappige, botermalse kip. De kip is dikker gesneden dan bij klassieke yakitori, maar omdat hij zo juicy is, stoort dat niet. Het andere voorgerecht zijn gamba’s met huisgemaakte mayo. Voor 12 euro krijg je er twee. Niet goedkoop, maar het zijn joekels en ze worden geserveerd met een zaligmakende mayo met shichimi togarashi, een pittig Japans kruidenmengsel dat voor de juiste kick zorgt. Als de gamba’s een fractie korter waren gegaard, was dit de absolute top geweest.

Ook over de vegan hoofdgerechten niets dan lof. Geroosterde bloemkool lijkt op het eerste gezicht niet het toppunt van originaliteit, maar de toevoeging van furikake en sesam maken hem anders dan anders, de kool is mooi stevig, de crème fluweelzacht. Een goed gerechtje, zeker voor 12 euro.

Vlezige texturen

Aan de andere kant van de tafel komt rendang van paddenstoelen. Hoewel het niets met echte rendang te maken heeft, is ook dit een prima vegan gerecht met veel umami en bijna vlezige texturen, dat naar een hoger plan wordt getild door de onweerstaanbare boerenkool die bovenop lig. Bij navraag blijkt die kort te zijn gebrand en vervolgens bestrooid met zout van gefermenteerde paddenstoelen. Slim.

Het beste dat we proeven? Dat is de groene salade, die als bijgerecht op de kaart staat. We krijgen een kommetje met daarin little gem met beurre noisette en yuzu. Op elk slabad ligt wat shiso, crème van eidooier en furikake. Je eet deze salade door steeds een blad te pakken en af te happen. Goed bedacht, fantastisch van smaak en origineel gepresenteerd – en dat voor 5 euro.

Als na delen we een chocoladedessert met koffie en Hollandse kersen. De kersen zijn afgelopen zomer door de chef in sake ingelegd. Precies dit soort details zijn tekenend voor de keuken van Rouhi die tegelijk toegankelijk en spannend is. De rekening is voor dit niveau dan ook prima te doen.

Bij het afrekenen krijgen we een minigeurkaars cadeau. Je snapt: die gaat thuis onmiddellijk de prullenbak in – maar qua eten doen ze het bij Rituals uitstekend.