Het 21-diner: feest voor de kinderen, weken zwoegen voor de ouders

Het 21-diner is allang geen exclusieve corpstraditie meer. Journalist Rebekka Raap (21) en haar tweelingzus Azra organiseerden er ook een. Een zware kluif, vooral voor de ouders.

Een halfuur voor aanvang staat mijn tweelingzus Azra met één oranje opgemaakt oog in de badkamer. In de hoek liggen haar schoenen: gele sandalen met enorme hakken. “Zijn die glitters niet too much?” vraagt ze. Ik wuif het weg. De tijd gaat veel te snel en we zijn er nog lang niet klaar voor. In de keuken horen we doffe bonken. Er was geen ­gecrusht ijs meer in de supermarkt, dus dat maken we zelf.

Met ‘we’ bedoel ik mijn moeder Carien (55), die de in een theedoek gewikkelde ijsblokken te lijf gaat met een deegroller. Naast haar staat mijn vader te zweten boven een pan soep. Verderop in het huis legt familievriend Peter (55) de laatste hand aan de tafelschikking. Hij heeft alle tafels die hij in het huis kon vinden, waaronder bureaus en een pingpongtafel, verzameld in de woonkamer om één groot eettoneel te bouwen.

Op tafel staat een beamer die later op de avond gebruikt zal worden om schattige kinderfoto’s en minder schattige foto’s van avondjes uit aan de twintig gasten te laten zien. Aan de muur hangt een opblaaskrokodil.

Het organiseren van een 21-diner is lastig voor studenten. Studentenkamers lenen zich nu eenmaal matig voor een groot publiek; in de mijne is amper plek voor een bed, in de kast heb ik net zeven borden liggen. Gelukkig kun, nee, móet je dat omzeilen door de organisatie uit handen te geven aan je ouders. Dat is de traditie. Leuk voor al die nieuwe vrienden die je hebt gemaakt tijdens je studententijd. Ze ontmoeten je ouders en zien de plek waar je bent opgegroeid, in ons geval een flat in Nieuw-West.

Organisatiestress

Een 21-diner is meer dan een grote pan pasta op tafel zetten. De koelkast ligt vol met flessen witte wijn, blikjes bier en alle ingrediënten voor het ambitieuze vijfgangendiner dat mijn vader Edwin (48) heeft bedacht. Helpen met boodschappen doen mag ik niet, koken is al helemaal uit den boze. Wel mochten we van tevoren het gehele diner voorproeven. Of we extra streng wilden zijn, vroeg mijn vader. Gerechten die niet helemaal in de smaak vielen, werden geschrapt. En de cocktail die mijn moeder had ontworpen was veel te sterk, zelfs voor studenten. Zonder mopperen maakte ze een nieuwe.

Een kwartier voor aanvang hangen mijn ouders nog ­boven de pannen. Voor de tweede keer in een paar dagen tijd bereiden ze alle gangen. Tussendoor rennen ze heen en weer om het laatste servies te pakken, de beamer te installeren en nog één keer naar de tafelindeling te kijken. Azra en ik bivakkeren in de badkamer. Dan gaat de bel. Ik moet mijn haar nog doen.

Ondanks de stress organiseren mijn ouders het diner met liefde. Mijn vader vindt het spannend: nu ik niet meer thuis woon, heeft hij geen idee met wie ik omga. Onderdeel van een 21-diner is dat je je vrienden van vroeger en je huidige vrienden uitnodigt – of je jaarclub, als je bij een studentenvereniging zit. Azra en ik zitten beiden niet bij een vereniging; op ons diner komen twintig gezamenlijke en eigen vrienden, zowel oude als nieuwe.

Bij binnenkomst krijgt iedereen een cocktail in zijn handen gedrukt. Azra en ik hebben de badkamer inmiddels verlaten. Mijn zus heeft twee oranje opgemaakte ogen, mijn haar zit in model.

In zo’n gemixte groep is het afwachten of iedereen goed met elkaar mengt. Daarom is de tafelindeling van groot belang. Het maken van een schikking bleek hogere wiskunde: wie is bevriend met wie? Wie praat veel en wie minder? Hebben twee buren overeenkomende interesses? Eenmaal aan tafel blijken de zorgen voor niks; al gauw worden naambordjes stiekem verwisseld. En wie zich wel aan de indeling houdt, bereikt zijn gewenste gesprekspartner wel door zo hard mogelijk over de tafels te schreeuwen.

Gênante verhalen

Zeker binnen studentenverenigingen zijn er behoorlijk veel tradities en regels aan een 21-diner verbonden. Zoals dat de jarige alleen vrienden van het eigen geslacht uitnodigt. Partners zijn verboden, behalve in de bediening. Een typisch 21-diner heeft daarnaast een dresscode met bijpassende aankleding van de tafel en ruimte. In de loop van de avond wordt er gespeecht door vrienden en ouders.

De ene speech is emotioneel, de ander een keiharde roast, waarin de jarige belachelijk wordt gemaakt. Ook de nodige bruiloftclichés, zoals het abc’tje, passeren de revue. Het diner vindt altijd plaats in het ouderlijk huis, waarna het feest wordt doorgezet in de kroegen waar je als tiener graag kwam.

Azra en ik hebben niet alle regels gevolgd. Onze vriendjes zitten gewoon aan tafel, al worden ze ook ingezet in de bediening. Mannelijke vrienden mogen gewoon aanschuiven. Speeches worden wel gegeven, waarin vrienden verhalen vertellen over drinken in het Vondelpark toen we 15 waren. Het ongemak is af te lezen van de gezichten van mijn ouders, maar ze roepen dapper dat ze toch alles al wisten. Zelf speechen slaan ze over.

De avond wordt afgesloten in Disco Dolly, waar het gros van de gênante verhalen zich heeft afgespeeld. Net op tijd voor de laatste metro vertrekken we met de groep halsoverkop naar de stad. Vader en moeder worden achtergelaten met een grote berg afwas en een flinke collectie vergeten tassen. Gelukkig worden we maar een keer 21.