Er is hoop voor Ikaria Park, maar dat oersaaie wijnbetoog moet heel snel verdwijnen (6,5)

Ikaria Park heeft z’n locatie en de trend mee, want de Griekse keuken is bezig aan een opmars. Helaas komt het net niet lekker uit de verf als recensent Mara Grimm er eet. Het eten moet puurder en frisser en ze lijdt liever dorst dan dat ze nóg een betoog aan moet horen over de wijn.

Het is net een sprookje: een winters Bilderdijkpark met in de verte een knus verlicht huisje met blauwe luifel. Je wil er meteen heen, naar binnen en nooit meer weg. In deze droom van een horecalocatie zit sinds de zomer Ikaria. De zaak is vernoemd naar het gelijknamige Griekse eiland, een van de vijf blauwe zones in de wereld: plekken waar inwoners zo’n hoge levensverwachting hebben dat ze vaker dan gemiddeld 100 jaar oud worden. Niet zo gek: op Ikaria eet je puur, met veel groenten, fruit, olijfolie, peulvruchten en vis.

Dat wil iedereen wel. Als we op een zondagmiddag binnen­lopen is de kleine zaak dan ook tot de nok toe gevuld met kinderwagens, vriendengroepen en families. De bediening heeft het op een ongedwongen manier perfect onder controle en geeft een heldere toelichting op de kaart, die bestaat uit gerechtjes om te delen.

Ik heb al een keer of duizend geschreven wat ik daarvan vind, maar ik zeg het nóg een keer: shared dining is bedoeld voor grote tafels waar rijk gevulde schalen kunnen rondgaan. Niet voor piepkleine tafeltjes waar krap twee schaaltjes op passen. En al helemaal niet voor bordjes waar een halve aubergine op ligt. Dat snappen ze bij Ikaria niet helemaal, waardoor je vooral bezig bent met het niet omstoten van glazen.

Gebrek aan frisheid

Enfin. Vooraf zijn er goed brood met zelfgemaakte kruidenboters en verschillende dips, die worden geserveerd in potten. We proeven de whipped tarama. Dat whipped staat in dit geval niet voor luchtiger, maar vooral voor vetter, waardoor de juist zo verslavende umamismaak wordt afgevlakt. De visseneitjes en het poeder van prei erbij zijn aardig bedacht, maar in dit geval hadden we meer gehad aan een flinke kneep citroen en een scheut olijfolie.

Veel beter is de revithada, een kikkererwtenstoof die bijna uit zijn voegen barst van de smaak – warm en kruidig door sinaasappel en rozemarijn, friszoet door de druivenmelasse. Jezus, wat is dit lekker. Erbovenop ligt een stevige varkensworst waarin flink veel oregano zit. Niets meer aan doen, zou je denken, maar zowel de stoof als de worst zijn zo hoog op smaak dat ze sméken om een frisse tegenhanger, niet om elkaar.

Dat gebrek aan frisheid blijkt een terugkerend probleem. Zo worden onze verder heerlijk rulle gehaktballetjes niet alleen geserveerd met een wat muffe groene tzatziki, maar om volstrekt onduidelijke reden ook bedolven onder een berg bremzoute chips. Als de salade die we er los bij bestellen minstens zo zout blijkt, smachten we naar een glas.

Een vat clichés

Helaas loopt dat lang niet zo soepel als je zou hopen: de selectie Griekse wijnen is weliswaar klein maar fijn, maar voor we überhaupt mogen bestellen, ­krijgen we ongevraagd een toelichting die niet alleen eindeloos duurt, maar ook het niveau van ‘wijncursus voor beginners’ niet ontstijgt.

We appreciëren het enthousiasme, maar hier slaat het door: bij elke open wijn op de kaart wordt een vat clichés in staccato opgedreund. Het resultaat is zo’n eindeloos en vooral nietszeggend betoog dat ik acuut zin krijg in Dry January. Toch maar een glas witte Papargyriou uit Korinthe, waarvan we allang weer zijn vergeten dat hij van muscat wordt gemaakt. Een tweede glas bestel ik niet; liever sterven van de dorst dan nog zo’n relaas.

Het goede nieuws is dat je hier qua alcoholvrij goed zit. Van harte aanbevolen is de sideritis, een aromatische kruidenthee uit de Griekse bergen. Ook het granaatappelsap komt uit Griekenland en is van zo’n topkwaliteit dat het niet voor vers onderdoet.

We sluiten af met kweepeer met yoghurt: een bodem van kaneelkoekjes met vettige yoghurt en erbovenop flinterdunne en knapperige kataifi. Dat flinterdun gesponnen deeg is goed gemaakt, maar de rest is vet en vlak en de te harde stukjes kweepeer moeten we met een loep zoeken.

Waar het misgaat? Dat horen we na afloop: het blijkt dat er sinds een dag of vijf een nieuwe chef is die nog flink moet worden ingewerkt. Dat verklaart veel én geeft hoop, want dit moet makkelijk beter kunnen. Aan ideeën geen gebrek, aan goede producten ook niet. Bovendien hebben ze bij Ikaria Park niet alleen de locatie mee, maar ook de trend, want de Griekse keuken is aan een flinke opmars bezig. Toch moet het snel puurder en vooral frisser. Want blauwe zone of niet: met wat er nu wordt geserveerd halen we de 100 niet.

Bekijk ook: dit zijn volgens Mara Grimm de beste restaurants in Amsterdam en hier vind je alle afleveringen van Proefwerk.