Een compleet identiteitsloze dood

Op sommige dagen kan ik met moeite een woord op papier ­zetten. Ik weet ­waarover ik wil schrijven, maar kan ­hetgeen ik heb gezien en beleefd niet goed duiden. Het ligt me nog te zwaar op het hart, als een blok steen.

Van kinds af aan heb ik al moeite mijn gevoelens te uiten. Ik kropte bij voorkeur alles op en hield lange dialogen in mijn hoofd. Soms kon dit de hele nacht doorgaan. Nu heb ik veel meer innerlijke rust, maar mijn gevoelens uiten gaat nog steeds moeizaam.

Met regelmaat voel ik me nog steeds emotioneel beperkt. In het verleden kon dit me erg frustreren, maar ik heb geaccepteerd dat het een deel is van wie ik ben. Ik heb er vrede mee.

In mijn werk geeft het me een bepaald voordeel als ik overlijdenslocaties sta op te ruimen. Ik kan me goed afsluiten van wat ik zie, en alles ‘reserveren’ voor een later moment. Het nadeel is dat ik na afloop dus naar huis rijd als een vat vol emoties. Ik voel woede, verontwaardiging, verdriet, verbijstering en nog veel meer. Maar welke naam zou je deze cocktail van emoties geven als je die in een glas zou gieten?

Erover praten helpt, maar gaat moeilijk. Het is niet bepaald een onderwerp dat je met vrienden gaat bespreken op het terras. Daarnaast leven we in een maatschappij waar spreken over de dood taboe is. Men is blij dat ik besta en de restanten opruim, maar hoeft tegelijkertijd niet ­herinnerd te worden aan mijn bestaan.

Ik ben me hiervan bewust en zadel daarom niemand onnodig op met mijn verhalen. Als ik er al over praat, vertel ik een afgezwakte versie van wat zich op een locatie heeft afgespeeld. De complete, ongefilterde ­werkelijkheid is (vaak) te heftig. Die houd ik daarom opgesloten in mijn doos van Pandora.

Wat ik wel naar buiten breng, zijn kleine details, om de druk op mijn ketel te ver­lagen. Details die me dwarszitten en pijn doen. Zoals het besef hoe extreem eenzaam de meneer was van wie ik afgelopen week de restanten heb opgeruimd.

Hij was zo eenzaam dat zelfs de buurtbewoners zijn voor- en achternaam niet kenden. Een compleet identiteitsloze dood. Niemand miste hem toen hij nog leefde. En waarschijnlijk zal hij na zijn dood ook niet worden gemist.

Tuğrul Çirakoğlu maakt met zijn bedrijf schoon in extreme ­situaties. Hij vertelt de verhalen achter het vuil. Lees al zijn verhalen hier terug.