DNA: je afkomst is meer dan een Algerijnse opa en een paspoort

In de openingsscènes van DNA komt een Franse familie bijeen rond de pater familias. Er worden foto’s ­bekeken en herinneringen opgehaald. Het is een lieflijk tafereel. Maar wanneer hij overlijdt blijkt grootvader, zonder dat hij zich daar bewust van was, de deksel op de snelkookpan te zijn geweest.

Er wordt fluisterend gekibbeld tijdens de wake en hardop gesnauwd bij het uitzoeken van de kist. Het zijn scherpe en geestige ensemblescènes. Een ijzersterke cast met onder meer Fanny Ardant, Louis Garrel en Marine Vacth maakt de geschiedenis tussen deze mensen voelbaar.

Na de begrafenis wordt DNA steeds meer het verhaal van kleindochter Neige (gespeeld door Maïwenn zelf), die zich miskend voelt door haar verfranste familie en besluit de verwantschap die ze voelde met haar Algerijnse opa verder te onderzoeken. Dat deze film heel persoonlijk is voor Maïwenn, voel je aan elk shot. Maar dat is direct ook het probleem; het voelt wel erg particulier en geregeld kiepert de film over het randje van sentimenteel.

Daar komt bij dat het zelfonderzoek vooral wordt uitgedrukt in zaken als dna en een paspoort. Maar dat je op papier wortels hebt in een land, ­betekent nog niet dat je de geschiedenis van dat land doorvoelt of doorgrondt. De Algerijnse geschiedenis, de complexe relatie met Frankrijk; het blijft allemaal onderbelicht.

Wanneer Maïwenn de Algerijnse protesten van 2019 gebruikt als decor voor het moment waarop haar personage haar Algerijnse wortels omarmt, voelt dat dan ook misplaatst. In plaats van verwantschap benadrukt ze hier ongewild haar disconnectie.