De trappen van Eye lenen zich prima voor het slotapplaus

Hans van der Beek doet elke dag verslag van feesten, presentaties en andere belangrijke bijeenkomsten in Amsterdam. Vandaag: Paff-première De Liefhebbers.

Het wordt verdikkie elk jaar chiquer, dat filmfestival van ons. Dit keer is de première in Eye. Ik zie alleen weinig smokings op het pontje.

Normaal neem ik hoogstzelden foto’s van de rode loper, maar voor het Parool Film Fest maak ik graag een uitzondering. Daar is Hadewych Minis met een knappe kerel aan de arm.

Ik wacht keurig mijn beurt af, maak een foto, logo pontificaal op de achtergrond, en klaar. Ik moet alleen nog even bij Minis polsen wie die knapperd is.

Haar man. Ik had het kunnen weten. Mijn werk aan de rode loper zit er wel weer op.

Bij de bar praat hoofdredacteur Ronald Ockhuysen even bij met regisseur Michiel van Erp en producent Monique Busman.

Van Erp: “Oh, is dit de première? Die was toch in het Ketelhuis?”

Busman: “Nee, in De Hallen, toch?”

Het gaat voor ons allemaal ook heel snel.

Het openingswoord is op de trap in de bar, met uitzicht op ’t IJ in het donker, uitstekende plek dus, maar vooral omdat De Liefhebbers zo meteen in drie zalen tegelijk draait.

Ockhuysen: “Het begon, zoals altijd, in het café. We vonden het jammer dat Amsterdam geen speelfilmfestival meer had.”

En zo vonden September Film, de Amsterdamse filmhuizen en Het Parool elkaar en dit is alweer de vierde editie. Verder: “Na afloop is er nog een kort gesprekje met de cast. De bar blijft open tot 00.30 uur en dan is er ook genoeg te eten.”

Dat lijkt me ook de kern van de zaak.

Na afloop.

Die trappen lenen zich ook uitstekend voor het slotapplaus. Wij beneden, zij boven, Theo Maassen direct uit de Kleine Komedie gesneld.

Regisseur Anna van der Heide vertelt dat ze deze film nodig had in haar leven, nadat ze bijna was doodgebloed tijdens haar bevalling. “Niet te donker, maar wel een film die recht doet aan het gemodder dat het leven soms kan zijn.”

Theo Maassen wilde op de set zijn onzekerheid overschreeuwen. “Ik heb wel twintig keer na een take geroepen: ‘Zo! Dat zie ik Jeroen Spitzenberger nog niet doen!’ Na afloop zei Anne: ‘Het ging voor die rol tussen jou en Jeroen’.”

Ik ben dol op zulke weetjes.

Er valt meer te lachen. Was het lastig voor Aiko Beemsterboer om een liefdevolle, maar tegelijkertijd ook een heel boze puber te spelen?

Beemsterboer: “Nou…, ik ben 16, hè. En ik heb ook ouders. Ik ben ook een puber en best vaak boos.”

Ockhuysen: “Dus je hoefde eigenlijk niet zoveel te doen?”

Beemsterboer: “Ja… Nou… Sto-hop!”

Natuurtalent.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl.