De keuken van Le French Café stelt hier en daar flink teleur (6½)

Dertig zaken hebben ze inmiddels, de Drie Wijzen uit Oost. Van ’t Blauwe Theehuis tot De Biertuin en van Bar Bukowski tot Waterkant, het is allemaal in handen van de horeca­groep. Zelfs good old Café Marcella op het Amstelveld behoort nu tot hun snel groeiende imperium.

Je kunt daar van alles van vinden. Dat ze door zoveel zaken op te kopen kleine ondernemers kansen ontzeggen, bijvoorbeeld. Of dat de Amsterdamse horeca één grote eenheidsworst met zielloze horeca wordt. Daar zit absoluut een kern van waarheid in, al heeft het ook iets heel Nederlands om kritiek te hebben op supersuccesvolle ondernemers. Want in de eerste plaats is het natuurlijk vooral ontzettend knap, zeker omdat bijna al hun zaken een eigen gezicht hebben en het personeel er over het algemeen goed is. Ik wilde de critici dan ook maar al te graag het tegendeel bewijzen door een jubelend stuk over een van hun nieuwste aanwinsten te schrijven: Le French Café.

Deze ruime zaak, waar je de hele dag kunt aanschuiven, is geïnspireerd op Franse brasseries – en niet zo’n beetje ook. Houten stoeltjes, metrotegels, verweerde spiegels, een mand baguettes bij de entree, een rood-wit-blauwe menukaart... het hele blik clichés is opengetrokken en tot in detail doorgevoerd. Dat is meteen ook het nadeel, want het is allemaal zo gelikt dat het wat onecht aanvoelt. En het is met interieurs nou eenmaal net als met bijna alles in het leven: zonder rafelrandjes is het meteen een stuk minder interessant.

Catalaans mesje

De menukaart is goed doordacht. Los van het reguliere menu is er een menu du marché en een selectie fruits de mer. Leuk is de apertiefkaart met klassiekers als Ricard, Pastis en een prima Kir Royal, die bezig is aan een voorzichtige comeback. Voor bij het aperitief is er een kleine kaart met snacks als oeufs mayo, charcuterie en baguette met boter. Dat ze daarvoor 5,50 euro rekenen kan ik met de huidige graanprijzen best begrijpen, maar als er vervolgens te hard afgebakken baguette op tafel verschijnt is het snel gedaan met dat begrip.

Mijn tafelgenoot bestelt rillettes van eend en krijgt een ovaal bordje met een royale portie voorzien van onder meer cornichons, een kruidenslaatje en dit keer wél lekker brood met grilstrepen. Erbij een mesje van de Catalaanse messenmaker ­Pallarès; mijn favoriete mes, dat in veel Parijse bistro’s als steakmes wordt gebruikt. Hoewel de presentatie nauwelijks aantrekkelijker kan, is er qua smaak wel wat winst te behalen; de rilettes zijn wat vlak en erg zout. Dan nog maar een slok: de wijnkaart is niet al te groot en de keuze per glas is beperkt, maar de klassieke Beaujolais-Lancié van Gilles Gelin is een goed begin.

Zelf kies ik het vegetarische voorgerecht: tarte tatin van sjalot met crème fraîche. Daarvan had het bladerdeeg boteriger en verfijnder gekund en de portie wat minder krenterig, maar de smaak is oké. Bovendien is het al heel wat dat er überhaupt vegetarische gerechten op de kaart staan; in de gemiddelde Parijse brasserie kun je dat nog steeds op je buik schrijven. Er is zelfs een vegan hoofdgerecht: een ‘steak’ van knolselderij. Die is goed bereid en nét niet te zacht, maar wordt geserveerd met wat paddenstoelen die nauwelijks een saus zijn te noemen en een bergje rauwe rood- en witlof en dat is het dan. Best karig voor 17,50 euro – zeker omdat je er geen frites of salade bij krijgt en bij de andere hoofdgerechten wél. Nu bestel ik er los een groene salade bij. Die is niet slecht, en tot mijn grote geluk zit er verse dragon in, maar de croutons zijn zo onvoorstelbaar hard dat het bijna een wonder is dat ik al mijn kiezen nog heb.

Minimaal stoofvocht

Voor de carnivoor is er de goed bedachte le bun bourgignon: een briochebol met in rode wijn gestoofd rundvlees. Ik hoopte op zachte brioche die zich helemaal vol zou zuigen met de juices van een krachtige en geurige boeuf bourgignon, maar de realiteit is stukken minder mooi. De brioche is royaal besmeerd met scherpe mosterd en ziet er mooi uit, maar dat kan niet verhullen dat de basis belabberd is: gortdroge stukken vlees in een minimale hoeveelheid stoofvocht waarin we – wederom – vooral extreem veel zout en nauwelijks een rodewijnsmaak proeven.

Voor de desserts geldt hetzelfde: het ziet er stukken beter uit dan het smaakt. Zo is de île flottante aan de buitenkant zelfs iets hard geworden, als meringue. En dat terwijl de essentie van dit dessert juist in de ­wolkachtige structuur zit.

Kortom: hoewel deze plek met zorg is uitgedacht en het personeel ongelooflijk zijn best doet, stelt de keuken hier en daar flink teleur. Zeker op een plek als de Javastraat, waar het wemelt van de zaken waar je voor een fractie van deze prijzen fantastisch kunt eten. Dus een lovende recensie schrijven over deze nieuwe aanwinst van de Drie Wijzen uit Oost? Ik had het graag gedaan, maar het blijkt stukken lastiger dan gedacht.

Bekijk ook: dit zijn volgens Mara Grimm de beste restaurants in Amsterdam en hier vind je alle afleveringen van Proefwerk.