De grandeur spat van het plafond bij restaurant 1e klas op Amsterdam CS, maar het eten stelt teleur (6 ½)

Elke eerste zaterdag van de maand bespreekt Mara Grimm een klassieker uit de Amsterdamse restaurantwereld. Deze keer: restaurant 1e klas op Amsterdam Centraal, ooit een van de chicste plekken van de stad, nu een enclave van zestigplussers.

Eigenlijk zou iedere Amsterdammer er een keer geweest moeten zijn: restaurant 1e klas op spoor 2b van Amsterdam Centraal. Het is een van de oudste zaken van de stad en werd net als de rest van het station in de negentiende eeuw ontworpen door Pierre Cuypers, die ook tekende voor het Rijksmuseum. Het was uitsluitend bedoeld voor reizigers van de eerste klas, want in die tijd heerste er nog een strakke sociale hiërarchie.

De grandeur spat van de muren en man, wat is het mooi, die uitbundige fin-de-sièclearchitectuur met hoge plafonds, reusachtige boogvensters en prachtige lampen. Sleets is het allesbehalve: alles is tot in de puntjes bijgewerkt, er komt zelfs om de dag iemand om de gigantische varens te verzorgen en er worden regelmatig speciale events georganiseerd als een paasontbijt of een moederdagbrunch. En dan is er nog huis­kaketoe Elvis, die behalve een glanzend verenpak inmiddels ook een kleurplaat en zelfs zijn eigen Instagramaccount heeft.

Als ik er ga lunchen is het redelijk druk: los van een paar reizigers met een koffer en een handjevol toeristen zitten er vooral veel zestigplussers. Door de zeldzaam vriendelijke service, de imposante omgeving en de doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoegmenukaart snap ik de aantrekkingskracht op het oudere publiek. Het is écht ontzettend fijn dat dit soort zaken nog bestaan, wars van welke trend dan ook. Je kunt de hele dag door aanschuiven. Voor een driegangenmenu, maar ook gewoon voor een kop koffie, een uitsmijter of een bitterballenproeverij. We kiezen één ­driegangenmenu dat we zelf van de kaart mogen samenstellen. Daarnaast bestellen we los een vegetarische salade en een boerenomelet. De tafel wordt snel en goed gedekt, met een mandje middelmatige afbakbroodjes en een plastic kuipje Echte Boter. Erbij een allemans-­chardonnay en het plaatje is compleet: dit is Hollandse chic.

Zoutloos plasje roomsaus

De vegetarische salade is het toppunt van middelmaat. We krijgen een royaal bord met blokjes paprika, komkommer, ui, matige feta, avocado, doperwten, zongedroogde tomaat en croutons met een ouderwetse dressing waarbij de suikerpot erg binnen handbereik stond, als hij überhaupt al zelfgemaakt is. Oneetbaar is het zeker niet, monotoon en saai is het wél.

Een betere keuze is de garnalencocktail, geserveerd zoals je hem een jaar of twintig geleden zou verwachten: klassiek opgediend in een coupe met ijsberg­sla, zoetige cocktailsaus, slap geroosterd casinobrood en weer dat kuipje boter. Omdat de saus elke vorm van scherpte of spanning mist, is er culinair gezien eigenlijk geen klap aan, maar eerlijk is eerlijk: deze cocktail heeft iets geruststellend nostalgisch en dat kan óók lekker zijn.

De hoofdgerechten laten even op zich wachten. De kabeljauw komt – hallo jaren tachtig! – op een bord in de vorm van een vis. We mochten zelf aan­geven welke saus we erbij wilden: knoflook, whisky, mosterd, remoulade. Zo’n rijtje doet weinig goeds vermoeden en inderdaad: de door ons bestelde ­beurre blanc heeft nauwelijks iets met beurre blanc te maken; het is meer een zoutloos plasje roomsaus. Ook de vis zelf is teleurstellend: een gortdroge moot met een flets en droevig ogend velletje. Als de knapperige frieten dan ook nog een licht ranzige nasmaak blijken te hebben, kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan: waarom heb ik op een plek als deze niet gewoon een uitsmijter besteld?

Prettig oldskool

Dan de omelet, want dat is en blijft een perfecte lakmoesproef. Er zijn zelfs chefkoks die leer­lingen er een laten bakken bij wijze van sollicitatiegesprek. Is de omelet mooi ovaal en nog baveuse van binnen, dan is de leerling aangenomen. Zo niet, dan kan hij fluiten naar de baan. De kok van 1e klas was waarschijnlijk met zijn hakken over de sloot aangenomen; de omelet is wel­iswaar goed gevuld, maar had veel eerder de pan uit gemogen – nu mist hij het kwijlerige dat een omelet normaal zo onweerstaanbaar maakt.

Het dessert sluit naadloos aan op de rest: een nogal stijve panna cotta met roodfruitprut en een toef slagroom met – I kid you not – chocoladevlokken erbovenop. Het ziet er allemaal verzorgd uit, wordt met liefde voor het vak opgediend en heeft iets prettig oldskools, maar komt qua niveau niet in de buurt van de grandeur van het interieur. Want hier mag dan duidelijk een ondernemer met een groot horecahart staan, verstand van goed eten is er wat minder. Dat hoeft geen onoverkomelijk probleem te zijn, maar wel als je 42,50 euro voor een driegangenmenu rekent.

De menukaart mag wat mij betreft dan ook op de schop, al was het alleen maar om óók ­aantrekkelijk te blijven voor een wat jongere doelgroep. Tot die tijd verdient deze klassieker zeker een bezoek, maar doe dan in godsnaam wat ik ook had moeten doen: bestel gewoon een uitsmijter.

Bekijk ook: dit zijn volgens Mara Grimm de beste restaurants in Amsterdam en hier vind je alle afleveringen van Proefwerk.