Bij Sama Sebo is de sfeer ouderwets goed, het eten alleen ouderwets (6+)

Elke eerste zaterdag van de maand bespreekt Mara Grimm een klassieker uit de Amsterdamse restaurantwereld. Dit keer Sama Sebo, een van de oudste Indonesische restaurants van het land waar al jaren nauwelijks iets is veranderd. Dat komt de sfeer misschien ten goede, maar de rijsttafel niet.

Ik overdrijf nauwelijks als ik zeg dat de hele wereld weleens bij Sama Sebo is geweest. Van Woody Allen tot Muhammad Ali, en van Tina Turner tot David Bowie: ze hebben hier allemaal aan de rijsttafel gezeten. Freddy Heineken kwam er zelfs zo veel en graag dat hij er niet alleen zijn eigen tafeltje had, maar op de dag dat hij na zijn ontvoering thuis kwam ook pannetjes met eten van Sebo bezorgd kreeg.

Het geheim van het succes? Dat zit ’m voor een groot deel in de sfeer. Toen Sebo Woldringh en zijn vrouw Gea Kok in 1969 Café de Posthoorn overnamen om er een Indonesisch restaurant te beginnen, besloten ze het interieur namelijk zoveel mogelijk te laten zoals het was. En dus zit je feitelijk in een bruine kroeg, inclusief allerlei potten en politiepetten boven de bar, een minireproductie van De Nachtwacht en vooral heel veel Ajaxparafernalia.

Horecahumor

Inmiddels is de zaak in handen van zoons Sebo Jan en Daniël, maar aan veranderingen doen ze nog steeds niet. Hoewel Sama Sebo in zo’n beetje elke reisgids staat, zit het als we op een vrijdagavond voor het eerst in járen binnenlopen propvol Amsterdammers. Er is een hoog ons-­kent-­ons­gehalte waardoor de sfeer nog steeds die van een ­Jordanese huiskamer is. De bediening is geroutineerd en strooit gul met grapjes die waarschijnlijk al jaren een keer of drie per avond worden gemaakt, maar die nog steeds heel geestig zijn – als je net als ik van horeca­humor houdt tenminste.

Ook in de keuken lijkt alles zoals het was. Stamgasten eten vaak een bordje nasi aan de bar, maar in principe kom je hier voor de rijsttafel, die tegenwoordig 35 euro per persoon kost. Nog geen vijf minuten nadat we hebben besteld, wordt onze ouderwets gedekte tafel volgezet met schaaltjes en bakjes. Het ziet er allemaal ongelooflijk feestelijk uit. Althans: op het eerste gezicht. Zodra je inzoomt op de afzonderlijke schaaltjes, wordt het een ander verhaal. Nauwelijks gemarineerde kippenpootjes, een verre van smeuïg omeletje, doorgekookte groenten… Dat is even slikken.

De smaken blijken evenmin hemelbestormend. Slecht is het zeker niet, wel old school. Dit is het type rijsttafel waar we twintig jaar geleden waarschijnlijk bijzonder gelukkig mee waren geweest, maar dankzij een nieuwe generatie Indische koks en kookboekenmakers ligt de lat tegenwoordig echt wel wat hoger.

Lichtzoete drab

De fricadel goreng, gehaktballetjes met aardappel en knoflook, missen sappigheid. Ook over de gado gado zijn we niet enthousiast vanwege de waterige boontjes en de vlakke pindasaus.

De sayur lodeh – groente gestoofd in kokosmelk – blijkt een lichtzoete drab. Maar het absolute dieptepunt is de sambal goreng kentang kering. Deze normaal zo pittige, sticky, krokante aardappelfrietjes ogen als gefrituurd zaagsel en erger: zo voelen ze ook aan in je mond.

Gelukkig is er perfect getapt bier om het mee weg te spoelen. Daarnaast proberen we de boel op te leuken met wat smaak­makers, maar ook die zijn niet fantastisch. De atjar maakt zelfs een wat uitgedroogde indruk. Kortom: hoe rijk onze rijsttafel ook oogt, we missen kruidigheid, frisheid, smáák.

Gelukkig zijn de vleesge­rechten iets beter. Vooral de babi ketjap is zacht en smakelijk. De sateh ayam is oké, maar komt met een – wederom – wel erg zoete pindasaus.

Omdat ik een groot zwak heb voor geitensaté bestellen we er los wat sateh kambing bij. Die is lekker, al ontbreken zowel de houtskoolsmaak als de rokerigheid van echt goede saté. Kleine kanttekening: sinds ik zelf in het bezit ben van zowel een satébarbecue als het fantastische kookboek Indostok ben ik wellicht erg kritisch geworden op dit vlak, maar toch.

En de nagerechten? Die komen van de groothandel, met als groot voordeel dat ze met ijs gevulde citroenen en sinaas­appels hebben waar ik als kind helemaal gek van was. We bestellen spekkoek – ook die is niet zelfgemaakt en komt bovendien koelkastkoud op tafel.

Lang verhaal kort: wie een goede rijsttafel wil eten zou ik adviseren ergens anders heen te gaan. Restaurant Blauw, Ron Gastrobar Indonesia, er zijn genoeg plekken waar ze hem beter maken dan hier. Maar of u daar net zo’n leuke avond heeft als bij Sama Sebo? Dat betwijfel ik. Want hoewel het eten hier makkelijk beter kan, blijft de sfeer onovertroffen.

Bekijk ook: dit zijn volgens Mara Grimm de beste restaurants in Amsterdam en hier vind je alle afleveringen van Proefwerk.