Bij Café Beurre wordt gekookt met een zeldzaam goed gevoel voor smaak (8½)

Weinig dingen in het leven die niet opknappen van een flinke klont boter, vindt culinair recensent Mara Grimm. Laat dat nou net zijn waar het om draait bij het vegetarische Café Beurre in de Staatsliedenbuurt.

Mocht u bij een lovende recensie onmiddellijk een reservering willen maken: dat kunt u bij het gloednieuwe Café Beurre alvast op uw buik schrijven. Niet dat dit geen positief stuk wordt – integendeel – maar aan reserveren doen ze niet. De reden is simpel: Café Beurre wil geen hoge verwachtingen scheppen, want feitelijk is het gewoon een café waar je ook kunt eten. Ze hebben geen zin in no-shows, wachtlijsten of ander gedoe. Belangrijker: ze willen er vooral zijn voor de buurt.

Dat laatste is gelukt. Het hoekpand heeft een wat troosteloos uitzicht op de Primera en de Appie, maar daar merk je ­verder weinig van. Er zit een bonte mix aan mensen en het is een gezellige en lawaaiige drukte, op het chaotische af.

Er ligt een hond midden in de zaak, een hardloper rent even naar binnen om zijn buren gedag te zeggen, en voor iedereen die komt aanwaaien wordt een ­plekje gezocht – net zo lang tot een groep van tien vrienden aan een tafel voor vier wordt gepropt, er echt niemand meer bij past en de bediening het nog maar nét aankan. Haast moet je hier dus niet hebben. Slechte oren trouwens ook niet, want de akoestiek is niet best.

Het interieur is dat van een eenvoudige buurtbistro. Er is een houten bar met daarachter een provisorische spiegelwand met een plank vol flessen wijn. ­Marmeren tafeltjes, papieren tafelkleden en servies met donkerblauw logo dat wordt gecombineerd met vintage bakjes en schaaltjes. Alles simpel en smaakvol, prettig en pretentieloos.

Eigenaar Kim Jongbloed groeide deels op in de horeca; zijn tante Karin Gaasterland runde dik twintig jaar lang Balthazar’s Keuken en toen hij oud genoeg was, ging hij er aan de slag. De band met zijn tante is nog steeds hecht, Karin bedenkt hier zelfs de menukaart. Koken doet ze niet, dat doet Milan Groot (ex Foer en ­Binnenvisser).

Twee A4’tjes

In de keuken draait het om twee dingen: groenten en boter. Vlees en vis worden niet gebruikt, vet des te meer. Ik kan dat alleen maar toejuichen, want wat mij betreft wordt álles in het leven beter van een klont boter. Le gras c’est le goût, zeggen de ­Fransen niet voor niets.

We krijgen twee A4’tjes op tafel: een wijnkaart en een menukaart. Die eerste maakt meteen duidelijk dat Jongbloed behalve bij Balthazar’s Keuken ook bij De Wijnwinkel heeft gewerkt. Een steengoede selectie Franse en Italiaanse wijnen met fatsoenlijke prijzen.

Ook leuk: er is veel aandacht voor het aperitief. We beginnen dus met een klassiek Frans aperitiefhapje: radijs met boter. Die boter is rijk, romig, vol en verrukkelijk en – hoor ik achteraf – zelfgemaakt met room van biologische boerderij De Beekhoeve. Erbij kun je pastis, een droge martini of een andere cocktail bestellen. Wij beginnen met een glas volle maar frisse crémant uit de Elzas van Schellar voor 7 euro. Daarna een glas even sappige als vrolijkmakende chinon van Domaine de l’R.

De menukaart wisselt regelmatig en de prijzen liggen rond de 10 euro per gerecht. Baba ganoush van flespompoen is dankzij walnoten, mint, chili en krokant flatbread een geurig en kruidig gerecht dat goed laat zien waar het in de keuken om draait: gul smakende, ongecompliceerde gerechten die uit de losse pols lijken te zijn ­ontstaan.

Prettige overdaad

Ook heel goed is de terrine van prei met gefermenteerd eidooier en mayo. Nog even los van die prima terrine: de combinatie van het lopende eigeel met huisgemaakte mayo zorgt voor een prettig soort overdadigheid; vettig en filmend, wulps bijna. Dat geldt ook voor roodlof à la crème met flink veel manchego. Een gerecht dat maar weer bewijst dat vet alles beter maakt: het is kazig, romig, boterig, alles.

Gekarameliseerde schorseneren en groene asperges is ook een van de favorieten, niet in de laatste plaats dankzij de puree met gezouten citroen en – hoe kan het ook anders – een royale hoeveelheid boter. We bestellen er groene salade bij. Een erg ­kleine portie voor 5 euro, maar zo’n goede dressing kom je zelden tegen; precies zuur genoeg en met een lichte anijssmaak dankzij een scheutje pastis. Het zijn precies dat soort details – een flinke scheut drank hier, een extra teen knoflook daar – die deze keuken zo goed maken.

Lang verhaal kort: Café Beurre is een ongelooflijk sympathieke zaak waar eenvoudig en met een zeldzaam goed gevoel voor smaak wordt gekookt. Wat betreft ­organisatie zijn ze er nog niet helemaal, maar stiekem hoop ik dat dit zo blijft. Want een beetje chaos kan soms best ­lekker zijn, zeker met een flinke klont boter.

Bekijk ook ons overzicht: dit zijn volgens Mara Grimm de beste restaurants in Amsterdam.