Zou Spijkers soms altijd een cellist bij zich hebben?

Bij de ingang van zijn nieuwe grachtenpand - koop, geen huur - staat Mai Spijkers zijn gasten op te wachten. Een warme hand en een levende cellist.

Schitterende entree.

Het staat hem goed, die cellist. Spijkers behoort toch al tot de best geklede Amsterdammers en zo'n echte jongeman met een echte ­cello geeft net weer dat extra ­cachet, veel meer dan manchet­knopen voor je kunnen doen.

Bij een vorige zomerborrel van Prometheus zat er ook al eentje. Zou Spijkers soms altijd een cellist bij zich hebben? Ik zie dat meteen voor me. Tijdens het tekenen van een nieuwe bestseller, maar ook ­gewoon met het checken van zijn mails of eigenlijk meteen tijdens het ontbijt al, maar dat misschien alleen op zondag.

En dan ook gewoon mee de deur uitnemen. Naar een bespreking elders, in de tram voor mijn part, of samen in een bakfiets langs de grachten. Als iemand een eigen cellist bon ton kan maken, is het Mai Spijkers, zoals Paris Hilton dat eerder deed met de chihuahua.

De achtertuin, vers van de tuinarchitectentafel, vult langzaam met fine fleur. Het gaat er allemaal bijzonder beschaafd aan toe.

Dan komen de boys van Quote. "Hé, kijk! Daar heb je Uri Rosenthal! En Bolkestein is er ook. Én ­Buma! Zou er al een kabinet zijn? ­Anders zit je hier niet op een borrel. Wacht, even de paparazzi spelen."

Er hangt toch meteen een andere vibe. Zojuist zat ik nog in een gesprek waarin iemand, een jonge debutant was dat, zei: "Ik ben de laatste tijd fan van de antiheld. Dat zal wel door het postmodernisme komen."

Opvallend is het wel, al die politieke kopstukken op een boekenborrel. Later op de avond nog meer reuring. Theo Hiddema is er! Dat betekent dat Thierry, Thierry, Thierry straks vast ook komt - zijn naam zingt werkelijk door de tuin.

Thierry? Die van Baudet? Is dit een boekenborrel of de nieuwe Bilderberg­groep? Hiddema betoogt inmiddels dat luidkeels ze die hele intellectuele elite van de apenrots gaan gooien.

En daar is dan romancier Baudet. Hij beleeft inmiddels de vijfde druk. Baudet: "Ja, in oplages van twintig."

Spijkers: "Nooit jezelf downplayen," - een advies dat Baudet toch niet vaak gehoord zal hebben.

En inderdaad: "Ik heb mijn roman toevallig afgelopen zomer nog eens gelezen. Ik vond het echt het beste boek dat ik ooit heb gelezen."

Ik ga maar weer eens verderop aan de bar staan, bij een groepje rond Connie Palmen. Hiddema up and downt me: "Jij hebt het postuur van een schlagerzanger."

"Mijn favoriete postuur," zegt Palmen, en daar redt ze toch de avond mee.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl