Zooming in on Loss over dementie komt hard binnen

Met Blueprint on Memory leverde het Vlaams-Nederlandse gezelschap WArd/waRD vorig jaar een indringende voorstelling af over herinnering en identiteit. Het was een strenge en gefocuste bewegingsexercitie, die na het verlaten van het theater nog lang door het hoofd bleef spoken. Zooming in on Loss, de tweede aflevering in een trilogie over dementie en geheugenverlies, komt nog harder binnen.

Ditmaal laat choreograaf Ann Van den Broek ons niet van buitenaf kijken naar wat het betekent om langzaam maar zeker het contact kwijt te raken met de buitenwereld, met de ander, met de realiteit en met datgene wat een persoon tot persoon maakt. Het is eerder alsof we binnentreden in een desintegrerend brein.

Midden op de speelvloer staat een soort opengewerkte telefooncel met openingen aan alle zijden. Het publiek stelt zich op rond deze cel. Tussen de kijkers staan de drie uitvoerenden: dansers Marion Bosetti en Louis Combeaud, alsmede zanger Gregory Frateur. Een voor een wandelen ze de cel binnen om een reeks taken uit te voeren: iets in de microfoon zeggen en de opname afspelen, een geluidseffect activeren door op een pedaaltje te drukken, even een blik werpen in een van camera’s die hun beelden doorgeven aan schermen aan de buitenkant van de cel.

De aanvankelijke routine begint te haperen, waarna er zichtbaar paniek uitbreekt bij het trio in het controlecentrum. Eindeloos herhaalde en in galm badende zangregels van Frateur beuken op de toeschouwer in als een bittere blues voor alles wat verloren gaat. Bosetti beklaagt zich over het verdwijnen van herinneringen aan papieren, kleren, schoenen, foto’s en rozen in de tuin. Kort voor het einde wordt de bedrading, die vanuit de cel naar buiten is doorgetrokken, naar binnen gehaald om als een bult snoerenspaghetti op de vloer te belanden.

Het is een even simpele als doeltreffende metafoor voor het onomkeerbare verlies van elke connectie met de buitenwereld.