'Ze hebben één ding gemeen: ze zijn dol op applaus'

Voor me, in de rij voor de gastenbalie: "Zelfs mijn onderbroek is nat."

De ander: "Maak het spannend!"

De eerste: "Je kunt zelfs Buienradar niet meer vertrouwen." Ik vind het een goed begin van de avond.

Van de gastenbalie krijg ik tafel 31. "Bent u met de auto?"

Dat niet, maar zes minuutjes ­fietsen heeft mijn ondergoed geen kwaad gedaan.

Ik ben in het Lloyd Hotel, de feestelijke opening na de restyling. Er is een nieuwe talkshow Aan tafel met... De interviewer is Kluun. Hij praat vanavond met Lowlands­directeur Eric van Eerdenburg.

Babbelen en warm eten. Het moet een nieuwe traditie worden.

Mijn disgenoot is Mieke Vekeman, echtgenoot van de Belgische dichter Christophe Vekeman, en van haar leer ik een nieuw woord.

Schuimwijn.

Ik snap het, het is eigenlijk volkomen logisch, je moet er alleen even over nadenken.

We eten een lekker papje met knolselderij in een miniweckpotje.

Na zijn voordracht kondigt Vekeman Kluun en Van Eerdenburg aan: "Ze hebben één ding gemeen: ze zijn dol op applaus."

Daarna is er applaus.

Van Eerdenburg draagt een broek met letters en knieplakken, voor hetzelfde geld komt hij net van de skatebaan.

Kluun draagt een cool grijs pak, met zwart shirt, maar daaronder weer gympen met gele strepen, die ik van mijn zonen nooit mag dragen.

Ik let tegenwoordig op zulke dingen. Ik probeer mezelf te upgraden, maar worstel nog.

Op het podium volgt een geanimeerd gesprek. Van Eerdenburg zat in de punkscene, was glazen­ophaler in de Mazzo en tour­manager van Public Enemy én het Russisch Monnikenkoor.

Mooi leven.

Na het voorgerecht gaat het over 1988. Waar was Van Eerdenburg tijdens de zomer van de liefde? Nou, hij had het maar druk. Overdag werkte hij bij platenlabel Boudisque, 's nachts was hij in de RoXY.

"Ik sliep in twee shifts."

Het wordt al snel nostalgisch.

Van Eerdenburg: "Je zat tijdens een rave wel eens in een graansilo en dacht: ja, als hier brand uitbreekt, is iedereen dood. Dat was ook wel spannend."

Zeker vergeleken met deze tijd: "Het is nu heel juridisch."

Kluun: "Je wilt ook dat iedereen overleeft."

Ik vind het een goed gesprek.

Er volgen een fragment van Woodstock, het hoofdgerecht en een fragment van Better Call Saul. Dat zijn drie hoogtepunten in één zin.

Vraag uit de zaal: "Wie wil je nog graag een keer op Lowlands?"

Van Eerdenburg: "We hebben ­eigenlijk iedereen wel gehad."

Zaal, ook niet gek: "Ja, dahag!"

Dan is het tijd voor het toetje, en de deejay draait The passenger van Iggy Pop.

Ouwe rockers rule.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl