Zainab Makhlouf: Vijf kilometer rennen en ik haalde het
DE VERKIEZING VAN DE AMSTERDAMMER VAN HET JAAR
Zainab Makhlouf (1967) laat allochtone vrouwen hardlopen. Voor het plezier en om ze uit hun isolement te halen.
Een vrouw met een roeping die van vrij recente datum is. In het Noord-Marokkaanse Tetouan was ze een ouderwets meisje, drie broers en twee zusjes, een boerengezin. Vader ging als gastarbeider naar Nederland en toen hij zich in 1973 had gesetteld in Lelystad, kwam zijn gezin over. Vader is overleden, moeder woont er nog, net als vier kinderen. En nog altijd heeft Lelystad voor Zainab iets idyllisch. Het was er groen en ze vond al snel aansluiting, anders dan haar vader die nooit echt integreerde. Er waren ook amper Marokkaanse kinderen. Ze was er gelukkig. ''Ik was en voelde me een kind, mijn kinderen voelen zich nu Marokkaan.''
Ze wilde onderwijzeres worden, maar die opleiding was er niet in Lelystad. Het werd verpleegkunde, dat was ook iets waar je de mens mee van dienst kon zijn. Met dat diploma heeft ze nooit iets gedaan. Ze trouwde in 1989, verhuisde naar Geuzenveld en kreeg haar eerste kind. En een moeder werkte niet, dat was een vanzelfsprekendheid in haar milieu. ''Ik durfde er zelfs niet over te denken, daar had ik de kracht niet voor.'' Sport: ook zoiets. ''Dat deed je niet. Vrouwen gaan niet naar buiten.'' En binnensport? ''Nee, ook niet. Het is niet verboden in ons geloof, maar het hoort niet.''
Het Lambertus Zijlplein, 2005. Zainab ziet twee jonge vrouwen met hoofddoekjes in sportkleding. Wat ze nooit zou doen, zomaar iemand aanspreken, doet ze nu wel. ''Wat zien jullie er sportief uit.'' Ze hoort van een project van Turkse en Marokkaanse vrouwen die samen hardlopen. En voordat ze het weet, vraagt ze: ''Mag ik met jullie meedoen?'' Het mag en ze weet dat ze een stap heeft gezet. Thuis vertelt ze er
vooralsnog maar niets over. Het avontuur eindigde met een loop van vijf kilometer in het Amsterdamse Bos. ''En ik haalde het. Het gaf me zelfvertrouwen. Dit was het duwtje in de rug dat ik nodig had.''
Zainab hoorde dat het project eenmalig was en dacht : dat kan niet, er zijn veel vrouwen die dat duwtje nodig hebben. Met steun van buurtcentrum Pluspunt in Geuzenveld zette ze de stichting Be Interactive op. De stand van zaken nu: tot maart is de subsidie gegarandeerd, daarna is het afwachten. In Amsterdam alleen al zijn er vijftien groepen met veel vrijwilligers die zo'n groep begeleiden. Maar ook in andere plaatsen zijn ze begonnen, zoals Vlaardingen en Den Haag.
Autochtone vrouwen zijn in de minderheid, de verhouding is één op zeven. ''Het gaat niet om de prestatie. En die vrouwen vallen ook niet ineens tien kilo af. Het gaat vooral om samen iets doen, om uit dat isolement te raken en dat is niet alleen nuttig voor Marokkaanse of Turkse vrouwen.'' Als iemand op dezelfde basis een bridgeclub wil opzetten, zal ik ze met alles helpen. ''Alleen heb ik niet zo veel met bridge en wel met hardlopen.''
Zainab heeft een onderwijsakte gehaald en een tijd inburgeringscursussen gegeven. Maar nu houdt ze zich als coördinator vooral bezig met haar stichting en wordt ze nog betaald ook. Eigenlijk zou die stichting niet nodig moeten zijn, vindt ze. Lekker hardlopen met anderen zou ook spontaan moeten kunnen in elke cultuur.
Meneer Makhlouf ziet het allemaal nog met enige aarzeling aan. Maar Zainab is niet meer te houden. En hij merkt dat een initiatiefrijke vrouw toch ook wel aangename kanten heeft. (PAUL ARNOLDUSSEN)
Foto Jean-Pierre Jans www.jeanpierrejans.nl
Portret van Zainab Makhlouf door AT5
