Worsteling Erik van Muiswinkel levert vooral vragen op

Met De Olieworstelaar maakte Erik van Muiswinkel voor het eerst een echt persoonlijk cabaretprogramma.

Vol mooie verhalen, intieme twijfels en bakken zelfreflectie. Dat beviel blijkbaar prima, want De Oplossing gebruikt een soortgelijke formule.

'Opa vertelt'-gehalte
De voorstelling is helaas niet van vergelijkbare kwaliteit. Hoewel de titel doet vermoeden dat het lek boven is, worstelt Van Muiswinkel juist meer dan ooit. Met ouderdom, zijn karakter en een veranderende samenleving. Maar zéker ook met zijn rol als cabaretier.

Wat wil hij, 56 jaar inmiddels, nog aan ons kwijt? Het blijft gissen naar het antwoord.

De Oplossing bevat tientallen ingrediënten, maar ontbeert een duidelijk recept.

Van Muiswinkel heeft het veel over vroeger, toen je nog scherpe grapjes mocht maken. De avond heeft daardoor een hoog 'Opa vertelt'-gehalte, want de bruggen die hij naar 2018 slaat zijn wiebelig.

Zelfhaat
Daarnaast leent Van Muiswinkel de zwerver die Youp van 't Hek al dertig jaar als klankbord gebruikt. Deze clochard bekritiseert hem om de laffe keuzes in zijn carrière.

Later gebruikt Van Muiswinkel zelfs het woord zelfhaat. Daar zit pijn waar hij echter niet bij in de buurt kan of wil komen. Liever maar weer die versleten imitaties van inmiddels irrelevante BN'ers.

Toch kun je Van Muiswinkel er niet van beschuldigen te pleasen. Hij besteedt ruim tijd aan een dubieuze verhandeling over vrije wil en het duiden van Le Petit Prince. Bepaald geen scènes waar het publiek joelend voor op de banken gaat staan, maar waarom? Waarom een overbekend verhaal aanhalen met overbekende metaforen? Wat is de noodzaak?