Wim Sonneveldbrug? Het is meer een bolling in de weg

Je mag een gegeven brug niet in de hangstang kijken, weet ik best, maar bij de brug die de Wim Sonneveldbrug gaat heten, denk je nou niet meteen aan een brug.

Een stukje straat over een gracht, dat is het. Eventjes vals plat.
Het eerbetoon aan Sonneveld heet van oorsprong Brug 175 en ligt in de Marnixstraat, vlak bij het DeLaMar. Daar de deur uit en dan meteen links, over de Leidsegracht.

Met die ligging is natuurlijk niets mis verder en het ding heeft ook een reling en alles. Alleen, als brug is het karig. Een brug wil je voelen. Even extra moeten aanzetten op de fiets.

Of zo eentje waarop je bijna moet afstappen, zeker met te weinig vaart. Dat had de zanger van Aan De Amsterdamse Grachten toch zeker wel verdiend.

En dan motregent het ook nog. De mooiste juni ooit, zeggen ze, maar voor Wim Sonneveld kunnen er geen tien minuutjes zon af.

Om een stukje reling hangt een Amsterdamse vlag. André van Duin mag die lospeuteren, maar dat gaat lastig met een paraplu in één hand. Hij geeft hem af. Dan maar een bemiezerd pak.

Na de korte ceremonie snel weer naar binnen, naar het DeLaMar, waar tevens de presentatie is van Niemand Dan Wij, de briefwisseling tussen Sonneveld en zijn heimelijke geliefde Friso Wiegersma.

Ik zit in een hoekje te schrijven als Richard Groenendijk, iets verlaat, vraagt waar die brug eigenlijk ligt. Ik wijs hem aan door het raam en zeg: "Brug, brug. Het is meer een bolling in de weg, je merkt nauwelijks dat je eroverheen gaat."

Groenendijk, meteen: "Dat vind ik nou het kenmerk van een artiest. Een bolling in de weg. Je merkt het nauwelijks. Maar zonder kom je er niet overheen."

Ik ben meteen helemaal om. Prachtig eerbetoon, prachtige brug. Aan die kunstenmakers kun je nog een losse stoeptegel overlaten.

André van Duin mag ook het eerste exemplaar in ontvangst nemen. Hans van der Woude, de latere echtgenoot van Wiegersma, maakt hem een groot compliment.

Hij vertelt hoe hij eens met Wiegersma in de auto naar de radio luisterde. "Is dat Wim?" vroeg Wiegersma. "Nee," zei Van der Woude, "dat is André."

Wiegersma begreep zijn vergissing. "Ze hebben hetzelfde timbre."
Van Duin, deadpan als altijd: "Dan was dat niet Paard in de Gang, denk ik."

Groenendijk sluit de middag af met het lied dat Sonneveld nog in lengte van dagen laat doorleven in karaoketenten in het land.

'Thuis heb ik nog een ansichtkaart...'

En nu allemaal!

Tips? Mail naar schuim@parool.nl