War For The Planet Of The Apes

Twaalf jaar na de uitbraak van een virus dat apen slimmer maakt en de mensheid goeddeels uitroeide hangt er een oorlog in de lucht.

De genetisch gemodificeerde mensaap Caesar is er niet voor in de wieg gelegd: als leider van een bonte groep zachtaardige primaten propageert hij een harmoniemodel, waarin apen het bos bewonen en de virusresistente mensen hun steden behouden.

Maar wanneer de doorgedraaide kolonel Woody Harrelson het voorstel met verwoestend geweld beantwoordt, raakt Caesar in de greep van wraaklust.

Na Rise en Dawn Of The Planet Of The Apes lag de lat hoog voor de apotheose van de trilogie rond Caesar, die van de wieg tot de War for the planet of the apes gevolgd wordt. Dankzij de vervolmaking van de Amerikaanse motion capture-techniek en de digitale animatie van de Nieuw-Zeelandse trucagestudio WETA oogt het samenspel tussen mens en aap verbluffend, zeker in vergelijking met de vijf apenplaneetfilms die tussen 1968 en 1973 gemaakt werden.

Spiegel
Maar net als die reeks dankt de nieuwe trilogie de uitzonderlijke kwaliteit ook aan de thematische rijkdom en helder geschetste morele vraagstukken.

Vrij naar de oorspronkelijke roman van de Fransman Pierre Boulle houden de makers de mensheid een spiegel voor, waarbij onze omgang met de planeet en alle bewoners centraal staat.

In de nieuwe film wordt de door Andy Serkis vertolkte Caesar een soort Mozes, die zijn volk naar een veilige haven wil loodsen maar door oorlogszuchtige tegenstanders de koers moet verleggen.

De makers slagen er knap in de standpunten van alle partijen uit te diepen en de worsteling van aap en mens inzichtelijk weer te geven, maar de amusementswaarde blijft hoog.

War For The Planet Of The Apes is net zo meeslepend, spannend, grappig en ontroerend als de twee voorgangers. Dat is in het huidige Hollywoodaanbod een verademing.