‘Wangedrag van kinderen uit sociale klasse Halsema wordt goedgepraat’

Dat de berichtgeving over de 15-jarige zoon van Femke Halsema in De Telegraaf journalistiek gezien ethische grenzen overschreed, mag duidelijk zijn. Veel columnisten, opiniemakers en andere commentatoren van linkse en rechtse snit uitten direct hun ongenoegen over dit meest recente stukje riooljournalistiek van de rechts-activistische krant. Het was ‘walgelijk’, ‘laag-bij-de-gronds’, ‘politiek gemotiveerd’. Terechte kwalificaties. Hier was sprake van het schenden van de privacy van een minderjarige, het lekken van politiegegevens en een gerichte poging om ­Femke Halsema persoonlijk en politiek te beschadigen. Dit ­bericht had nooit in de krant mogen verschijnen.

Een enkele columnist suggereerde nog wel dat het recht op privacy niet zou gelden voor kinderen van burgemeesters, politici, politieagenten, onderwijzers en andere personen met een voorbeeldfunctie, omdat zij altijd extra onder een vergrootglas liggen. Dat is onzin. Zo ontzeg je deze kinderen bewegingsvrijheid en een ‘normale’ jeugd en ontken je hun autonomie; je ziet ze alleen als een verlengstuk van hun ouders. Het zou triest zijn wanneer we dat als ‘normaal’ en ‘begrijpelijk’ zouden zien. Dat moeten we niet accepteren.

Sommige commentatoren die in de bres sprongen voor Halsema en haar zoon, gingen verder dan het – terecht – fileren van De Telegraaf; zij vergoelijkten het gepleegde strafbare feit ook. Van een ‘gewapende inbraak’, zoals De Telegraaf hijgerig meldde, was natuurlijk geen sprake, maar deze critici maakten het wel erg bont door te spreken van ‘kwajongensstreken’, ‘strapatsen’, ‘kattenkwaad’, ‘stoerdoenerij’ en ‘gezond jongens­gedrag’. Halsema zelf sprak van ‘klieren’. Dat is ook onzin. Belletje trekken, waterbommen gooien, fietsbanden laten leeglopen: dát is kattenkwaad. En vooruit, het betreden van een verlaten en vervallen woonboot misschien ook nog wel. Maar het op zak hebben van een nep­wapen, dát is geen kattenkwaad meer.

Er wordt ook met twee maten gemeten. Wangedrag van kinderen uit gezinnen zoals dat van Halsema wordt goedgepraat, ­afgezwakt, witgewassen, terwijl jongeren van bijvoorbeeld ­Marokkaanse afkomst voor minder ernstige vergrijpen worden verketterd door media en politici – ook door sommigen die het wangedrag van Halsema’s zoon nu juist vergoelijken. Bij Marokkaanse jongeren gaat het dan meteen over hun ‘herkomst­cultuur’ en de mate van integratie. Deze zaak toont weer aan dat etniciteit, afkomst en sociale klasse mede bepalen hoe wordt gereageerd op jongeren die strafbare feiten plegen. Dat is ook terug te zien in de omgang van politie en justitie met jongeren uit verschillende socio-­culturele groepen. Media zouden daar meer aandacht aan mogen besteden in plaats van zich uitgebreid te storten op het wangedrag van de minderjarige zoon van de Amsterdamse ­burgemeester.

Reza Kartosen-Wong is mediawetenschapper en publicist. Elke maandag schrijft hij een column voor Het Parool. Reageren? Mail dan naar reza@parool.nl.