Voetballers VS rennen de benen uit hun lijf, en dat zal het spel van Oranje ook ten goede kunnen komen

Eerst denk je aan een typefout, maar het staat er echt. In hun laatste poulewedstrijd tegen Iran liepen de voetballers van de Verenigde Staten gezamenlijk bijna 13 kilometer meer dan Nederland in zijn laatste pot tegen Qatar.

Eerder dit seizoen was er de opvallende daad van Erik ten Hag bij Manchester United. De trainer liet zijn spelersgroep voor straf zo’n 13 kilometer hardlopen. Een symbolische afstand, want in het weekeinde had Brentford als team in een wedstrijd tegen United 13,8 kilometer meer afgelegd dan The Red Devils. Ten Hag wilde zijn spelers laten voelen hoe ze ook qua inspanning tekort waren geschoten bij de 4-0 nederlaag.

Sloom en traag

Ook Nederland speelt dit WK in de beleving van veel voetbalkijkers sloom en traag, maar dat blijkt niet te kloppen: Oranje loopt met zijn fysieke data gemiddeld in de pas met bijna alle andere teams. Alleen bij de VS rennen ze zich werkelijk de benen uit het lijf.

126 kilometer tegen Iran, maar ook al eens 127 kilometer tegen Wales. En in beide duels ruim 19 kilometer aan high speed runs: sprints van meer dan 25 kilometer per uur. Die sprints worden tegenwoordig als maatgevend gezien voor de intensiteit waarmee een team speelt.

Niet eerder in de WK-historie hield de Fifa zo’n uitgebreide dataset van alle wedstrijden bij als nu. Daaruit komt bijvoorbeeld naar voren dat Nederland-Senegal iets meer high speed runs telde dan Frankrijk-Denemarken, en de waarden bij Nederland-Ecuador lagen hoger dan bij Argentinië-Mexico (maar minder hoog dan bijvoorbeeld Kroatië-Canada).

Schaakwedstrijd

Dat Oranje zo statisch en traag oogt, komt ook door de tegenstanders. Zo hield Qatar constant vijf man achterin, zonder druk naar voren. Dan wordt het lastig om nog vrije ruimtes te vinden om in te sprinten en verzandt het duel al snel in een schaakwedstrijd.

Het maakt nieuwsgierig hoe Amerika zich presenteert in de achtste finale. Houden ze tegen Oranje vast aan hun eigen stijl? Of bouwen ze toch meer zekerheid in tijdens een wedstrijd van alles of niets? “We hebben Amerika geanalyseerd en we denken dat zij ook tegen ons vooruit willen,” zegt Denzel Dumfries. “Tegen ploegen die zelf ook druk geven komt ons spel er beter uit.”

Een aantal spelers bij de VS staat symbool voor de energieke stijl. Sergiño Dest (AC Milan, ex-Ajax) wil als rechtsback graag naar voren. Zijn collega aan de linkerkant, Antonee Robinson van Fulham, is zelfs voortdurend onderweg. Gaat hij zaterdag ook steeds aan de wandel, dan ligt in zijn rug voor Oranje de ruimte om in te duiken. En dan lijkt er vanzelf al meer beweging en dynamiek in het Nederlandse spel te zitten.

Vaste teamsamenstelling

En Amerika valt met nog iets op dit WK. Ze scoren hoog op de schaal van ‘teamcohesie’. 17 van de 26 selectieleden spelen al jaren met elkaar samen. Ze komen voort uit een opleidingsprogramma van de voetbalbond dat sinds 2007 draait. “Ze hebben heel bewust beleid gemaakt van cohesie bij het formeren van de WK-selectie,” zegt Marijn Beuker.

De oud-directeur voetbalontwikkeling van AZ werkt nu in Schotland, maar was anderhalf jaar geleden in gesprek om in te stappen bij de VS. Met Earnest Stewart (algemeen directeur Amerikaanse bond) en teammanager en 96-voudig international Brian McBride ging het veel over het thema. Beuker: “Ze hadden toen al een jonge ploeg en hebben nog jongere spelers erbij gezocht. Ook omdat dit WK een opstap is naar het WK van 2026, dat in Amerika, Canada en Mexico wordt gehouden.”

Oranje is gewaarschuwd, maar treft ook weer geen wereldploeg. Op Chelsea-aanvaller Christian Pulisic na maakt niet een speler van dit Amerikaanse team makkelijk doelpunten. En centraal achterin staan allesbehalve goede opbouwers. Daarom start Nederland ondanks alles zeker als favoriet.