Vijftig volwassenen op een matje, en Saskia Noort kijkt toe

In de grote zaal van Pakhuis de Zwijger liggen vijftig matjes op de vloer. We trekken onze schoenen uit, dat doe je op zo'n matje als vanzelf. Zo meteen begint de levensademsessie.

"Wie gaat over de kachel?"

Iemand in een zwart T-shirt steekt zijn vinger op.

"Mag hij warmer? Vier graden?"

Een duidelijke kenner. Dat lijkt me Tom van Huijstee, onze levensademsessietherapeut, van Life of Breath. Dat staat op alle negen (9!) diaschermen om ons heen.

Dit is een boekpresentatie trouwens. Straks toosten we op de nieuwe van Saskia Noort, waarin de hoofdpersoon na haar scheiding in de ban raakt van een goeroe. Ik vermoed dat we nu hoofdstuk vier of vijf naspelen.

"Welkom allemaal," zegt Van Huijstee. Hij is onze ademheler, ademondersteuner en ademverruimer en dit is zijn team, The Breath Angels. Zij gaan ons ondersteunen bij het gebruik van onze ademhaling om onze innerlijke roerselen te omarmen.

Een zware geboorte, ruzie met je ouders, een vertrokken geliefde, het kan van alles zijn. Maar dan moet je niet verkrampen, maar juist uitademen. En niet bang zijn. Durf te voelen.

Komt er een boosheid los, wil je je baas vermoorden - laat het los, met klanken. Het lichaam moet ontluchten.

Van Huijstee doet het voor. Liggend op zijn rug, schreeuwend, stampend met zijn voeten.

Zet die pijp open! Dan komt er ruimte vrij, waar eerst spanning en verdriet zat.

"Zijn er vragen?"

Nee. Dan gaan we lekker klanken.

Maar eerst injumpen. Dat is: armen omhoog en omlaag en huppelen, op de maat van Brand new day.

We klappen, we springen, we roepen 'wuuuuuuw'. We ademenen leven binnen.

Daarna gaan we op ons matje diep ademen. En ademen gaat met de mond open, denk eraan. Durf te ademen. Durf te leven. Hou jezelf niet klein.

Als er tranen komen, gewoon laten stromen, hè. En dan weer klanken: 'Aaaaaagh.' Wacht niet op je buurman, laat het toe.

Ik vraag hulp van een Breath Angel. Ik moet dus grondig inademen én van mijn buik een bolletje maken. Dat voelt als andersom. Ik zeg eerlijk, ik heb er moeite mee.

Zoals poepen, vraag ik nog. "Nee, het is connected breathing," zegt mijn angel. Ze schat dat ik vijf, zes sessies nodig heb.

Ik vat samen. In de grote zaal van Pakhuis de Zwijger liggen dus vijftig volwassenen, vooral vrouwen, op een matje. We schreeuwen, we schoppen en strekken de benen, we trommelen op de buik.

Op het balkon kijkt Saskia Noort toe, borrel in de hand. Ze mag spreken van een uiterst geslaagde boekpresentatie.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl