Under the Silver Lake is een amusant en absurd epos

Het is niet pluis in Los Angeles. De stad is in de ban van een reeks raadselachtige verdwijningen en een seriemoordenaar die het op viervoeters voorzien heeft. Hondenbezitters zijn op hun hoede en slaan alarm op pamfletten: Under the Silver Lake opent met de waarschuwing 'Beware The Dog Killer'.

Het lokale nieuws wordt echter gedomineerd door de verdwijning van de flamboyante miljardair Jefferson Sevence. Is hij ontvoerd? Vermoord?

De zaak is het gesprek van de dag. De lancering van de nieuwe vinylsingle van Jesus & The Brides of Dracula, de hipste band van het moment, wordt er zelfs door overschaduwd.

Dat is balen voor Jesus: dit had zijn avond moeten worden. Maar in Los Angeles wil iedereen aandacht en dromen velen van de grote doorbraak. Daarom zijn ze naar de stad getrokken. Daarom doen ze alles om op te vallen.

Onverdraagbare vloek
Voor filmmaker David Robert Mitchell kwam de grote doorbraak in 2014, toen zijn tweede film It Follows met geruchtmakende festivalvertoningen aan een gestage opmars begon en een bloeiperiode voor inhoudelijk ambitieuze Amerikaanse horrorfilms inluidde.

Het was een tienerhorrorfilm over een seksueel overdraagbare vloek, een idee dat zo sterk en logisch is dat iedereen met kennis van het subgenre zich afvroeg waarom niemand het eerder bedacht had.

Mitchell maakte de film in zijn geboortestaat Michigan. It Follows bracht hem lof van critici en aanzien in de filmwereld, waarna de regisseur in Los Angeles belandde en er een film maakte die dit jaar tot de hoofdcompetitie van Cannes doordrong.

Under the Silver Lake is een andere film dan de voorganger, maar het onderliggende principe is vergelijkbaar: de maker zet een beproefd subgenre naar zijn hand door accenten te verleggen en doelbewust buiten de lijntjes te kleuren.

Stoner noir
Het kostelijke epos behoort tot het subgenre van de stoner noir, de in de jaren zeventig in zwang geraakte variant van de klassieke film noir. In de klassiekers uit de jaren veertig greep Humphrey Bogart naar de fles om zijn detective-instinct een opkikker te geven.

Navolgers Elliott Gould en Joaquin Phoenix raakten in The Long Goodbye (Robert Altman, 1973) respectievelijk Inherent Vice (Paul Thomas Anderson, 2014) het spoor bijster tussen de wietwalmen en bloemenkinderen van Los Angeles.

De door Andrew Garfield vertolkte dertiger Sam is geen detective, maar een slonzige gluurder zonder werk of ambitie die zich in de verdwijning van zijn mooiste buurmeisje vastbijt en probeert te doen wat speurneuzen in films doen.

Mitchell geeft zijn antiheld een rommelig appartement vol oude filmposters en filmt hem bij een achtervolging zoals Hitchcock James Stewart in Vertigo filmde, maar hij ontregelt het speurwerk voortdurend met maffe terzijdes, hindernissen en dwaalsporen.

Loops teefje
De opmerkelijke aandacht voor de honden, coyotes en stinkdieren in de stad en de afdalingen in onderaardse holen en gangen versterken het gevoel dat Sam ook een beest is, instinctief opzoek naar een loops teefje en een nestplaats.

Er worden gaandeweg een paar krankzinnige complottheorieën uit de doeken gedaan en daarbij lijkt het even alsof Mitchell iets serieus te berde wil brengen over de rol die popcultuur in ons leven speelt.

Maar Jesus & The Brides of Dracula is een geinige bandnaam en geen briljant statement over de verafgoding die het film- en popsterrendom altijd al een religieus karakter heeft gegeven. Diepgravend of wezenlijk vernieuwend is Under the Silver Lake niet, maar Mitchells absurde schets van de biotoop rond Hollywood is amusant van de eerste tot de laatste minuut en bij vlagen heerlijk bedwelmend.