Uitgeversborrel Overamstel: cocktails, hakken en een loempiacaravan

Zomaar een begroeting, Oscar van Gelderen ­tegen Tom Kellerhuis: "Hé, ik dacht dat jij in het buitenland zat. Er ging al een zucht van verlichting door de stagiaires."
Allerhartelijkst verder.

Dat komt doordat Kellerhuis op de laatste twee zomerborrels van Overamstel Uitgevers kwam aanzetten met een uitgesproken jong ding. Kellerhuis: "Dit is het beste feest van het jaar."
Het beste feest in de boeken­wereld is toch het tuinfeest van Prometheus?
Van Gelderen: "Prometheus! Man!"
En Kellerhuis: "Alleen maar saaie meuk daar. Oh, nu word ik nooit meer uitgenodigd."

De tijd dat uitgevers in immense grachtenpanden vol marmer ­huisden ligt achter ons. Want de auteurs denken dan toch: "Ja, maar al dat marmer, dat betaal ik."
En daarom verhuizen ze stuk voor stuk uit de grachtengordel, op voornoemd Prometheus na dan.

Prima bedrijfsvoering, maar je kunt het ook overdrijven. Overamstel Uitgevers, een koepel van acht uitgeverijen, is gevestigd op een industrieterrein langs metrostation Overamstel. Dit is het type uithoek waar na zonsondergang mannen zakendoen die later in de krant ­komen met alleen een initiaal als achternaam.
Van Gelderen: "Hier hebben we wel lekker veel ruimte voor een partytent."
Zo kun je het ook bekijken natuurlijk.

De tent is inderdaad huge, en er is plek voor een cocktailbar, een flink buffet en ook nog stands voor bier en dessert. Buiten staat een loempiacaravan. Dat is meteen een ster erbij voor spijs en drank, blind.

Na de foto vertelt Patricia Snel over het verhaal dat ze schreef voor de erotische bundel Extase, over een man die een vrouw versiert.
Ze wijst hem af, maar wil wel tot in detail weten wat hij allemaal met haar had willen doen.
Een gru-we-lijk verhaal, Patricia. Voor een man dan.
"Je moest eens weten wat mannen vrouwen allemaal aandoen," zegt ze, ook allerhartelijkst verder.

De wolken zijn al een tijdje gitzwart, maar er valt geen druppel. "Zo ver gaat de macht van Robbert Ammerlaan," zegt iemand. Nog geen twee minuten later begint het ongenadig te hozen. Een gordijn van regen stroomt langs de partytent. Als het licht deels uitvalt, hoor je het eerste gilletje.
Een cocktail nog maar dan, après nous le déluge.

De dj verhuist van een oud bestelbusje buiten naar de partytent en begint sfeer te verhogen. Niet iedereen is het daarmee eens. Lorenzo Ledel draait telkens stiekem het volume naar beneden, aan een knopje aan de achterkant van een box.
"Ze hebben het toch niet in de ­gaten. Met hun koptelefoons."
Lol als kleine jongetjes. Zo'n avond.