U weet wel, die rubriek met die zes fotootjes, majesteit

Waarom denken mensen met een scootmobiel toch dat ze gerust dat bakbeest pal voor de ingang van een winkel kunnen parkeren, of de stoep blokkeren?

Maar goed, ik ben uiteindelijk bij de première van Bankier Van Het Verzet, in het DeLaMar zowaar, dus ik kom nog eens ergens.

Bij Tuschinski kun je de rode loper makkelijk omzeilen, maar hier moet iedereen op de stoep blijven wachten tot de crew is gepasseerd. Gelukkig is het lente.

Dat denkt die vrouw naast me in de rij vast ook, in een pontificale jurk, zonder jas. Het blijkt nog de dochter van de regisseur ook, dus mijn eerste foto is al binnen. We mogen alsnog achter de rode loper om.

"Waardeloos geregeld," hoor ik achter me, maar ik heb al gewoon zitten werken.

Binnen zijn alleen bubbels, dat weer wel. Ik wandel naar buiten voor een sigaretje - altijd weer die terugslag - en mag daarna niet meer naar binnen. De rode loper is afgesloten. Ze zijn hier echt een stuk strenger dan even verderop bij Tuschinski.

Die loper wordt vrijgehouden voor hoog bezoek, koninklijk zelfs. Even later stapt prinses Beatrix uit een auto.

De eerste meters laat ze zich nog fotograferen, maar daarna stiefelt ze zonder te stoppen door. De vrouw is eindelijk verlost van ­protocol, alle begrip.

De grote zaal is tjokvol, tot helemaal driehoog. Daar zit ik, naast een hoogzwangere vrouw. Er zijn altijd mensen die het zwaarder hebben met al die trappen.

We krijgen een watertje en borrelnootjes van suiker.

Beneden op het doek komen alvast screenshots voorbij. Pierre Bokma in een nazi-uniform, altijd dikke prima.

De film: goed, degelijk, wat vroeger drie sterren heette.

Na afloop buiten op de stoep, weer die sigaret, staat een geblindeerde bolide stationair te draaien, het nummerbord begint met AA. Dat is waar ook, de prinses.
Als de verhalen kloppen, staat ze vast binnen ergens met een glas wijn aan de bar, maar daar zijn er een hoop van in het DeLaMar.

Maar dan nog. Dan staat ze daar, en dan?

Ik ben best een brutaaltje, maar vooral bij de schaal met hapjes. Ik zie mezelf echt niet door een meute wringen, en langs de oortjes, en dan haar gesprek onderbreken.

"U weet wel, die rubriek met die zes fotootjes, majesteit."

Ik maak toch maar een rondje, en nog een, en daar staat Queen Mom, bij een statafel en een glas. Ik pak mijn pocketcamera en nader voorzichtig. Een man in pak naast haar knikt meteen resoluut van neen.

Ik heb mijn best gedaan, baas.

Tips? schuim@parool.nl