Tommy Wieringa, 'literaire god' van Amsterdam

In mijn hele leven ben ik maar twee keer in een roman begonnen, gestopt, en weer van voren af aan begonnen met lezen - zo overweldigend goed vond ik het. Dat begin wilde ik nog een keer lezen, meteen, ik wilde het opnieuw beleven, nog voordat ik verder las. Het eerste boek was Turks fruit, het tweede Joe Speedboot.

Turks fruit las ik als tiener, Joe Speedboot pas een jaar of tien geleden. Een paar jaar na de hype was dat - en dat kwam door die hype. En ook een beetje door Tommy Wieringa zelf.

Die kop, dat pak, die stem. Op televisie hing Wieringa ontzettend de schrijver uit, dus nee, dank u wel, dit bordje liet ik graag passeren.
Pas later dacht ik, one hundred thousand lemmings can't be wrong, las het boek alsnog en boog diep voor een meester.

Weer later, tijdens zijn roman Caesarion, interviewde ik hem voor de Klapstoel. Sympathieke vent, goed gekleed, schitterende stem ook.

De presentatie van zijn nieuwe roman, De dood van Murat Idrissi, is in een beschaafd zaaltje van Vondel CS. Niets mis met Vondel CS, maar als het buiten donker wordt, houdt het uitzicht op en blijft een beschaafd zaaltje over.

Over het parket glijdt een meisje op lichtgevende schoenen. Die zag ik laatst voor het eerst, er schoot er eentje voorbij in de Albert Heijn, je schrikt toch. Schoenen met kleuren en wieltjes en lichtjes die aan- en uitgaan en remmen in de hak.

Tommy Wieringa is ook binnen. Het lichtgevende meisje blijkt zijn dochter.

Uitgever Robbert Ammerlaan spreekt mooie woorden, over hun lange relatie, over de onrust die verdween uit Tommy Wieringa, over Joe Speedboot, waarvan vooraf 236 exemplaren door de boekhandel waren besteld, over de successen daarna en hij citeert fraaie complimenten uit Le Figaro, The Guardian, The New York Times en wat niet.

Voor het podium scheurt een meisje op lichtgevende schoenen op en neer. Wieringa heeft zijn andere dochter op de arm. Die kietelt over zijn haargrens en klappert aan een oor.

"Dan moet ik," zegt Wieringa als hij aan de beurt is. En: "Kinderen, ga alsjeblieft even naar je moeder."

Terwijl die kinderen alleen maar aan een been willen hangen of over een podium willen crossen op lichtgevende schoenen. Dat ziet Wieringa meteen daarna zelf ook wel in. "Heb je eindelijk kinderen - stuur je ze weg."

En ook Mano Bouzamour heeft mooie woorden: "Jij bent een literaire God, Tommy. Ik weet dat je dat het liefst zelf zou zeggen, maar we zijn in beschaafd gezelschap en daarom is het beter als ik het zeg."

Tips? Mail naar schuim@parool.nl